เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “สิ่งที่ทำยากที่สุดคือบอกว่าฉันรักเธอ” ฉันมีความลับที่เก็บซ่อนอยู่ลึกลงไปข้างในหัวใจของฉัน: ฉันรัก ดิกสัน เกร็กก์ มานานเก้าปีแล้วตอนเด็ก ๆ ฉันตามหลังเขามาตลอดเมื่อฉันโตขึ้นในที่สุด ฉันก็ได้เป็นภรรยาของเขาแต่เขาไม่เคยรักฉันเลยสักครั้ง เขาไม่ได้มีความสงสารฉันเลยสักนิดฉันหลอกให้เขาออกเดทกับฉันโดยใช้การหย่าร้างและบริษัทชอน เป็นเหมือนข้อต่อรองของฉัน แต่เขาก็ยังไม่ไหวติงเขาไม่เคยจำเด็กผู้หญิง
ดูเพิ่มเติมเขาดันแว่นตาของเขาแล้วถาม “ทำไมถึงถามล่ะครับ?” “เพราะว่าคุณดูอ่านความคิดของคนอื่นออกได้ในทันทีน่ะค่ะ”นอร์แมนพูดไม่ออก เขาหัวเราะเบา ๆ “ถูกกับผิดครับ มันขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของคน ๆ นั้นด้วย เช่นตอนนี้คุณกำลังสับสนอยู่ ผมสัมผัสได้ถึงความวิตกกังวล ความสิ้นหวัง และความเศร้าจากตัวคุณ” ลูคัสก็อ่านฉันออกได้เหมือนกันจู่ ๆ ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเขาควบคุมอยู่ หลังจากนั้นฉันก็ขับรถถออกจากที่นั่นเพื่อไปหานักจิตวิทยาคนอื่น เขาพูดว่าที่ฉันรู้สึกแบบนั้นก็เพราะว่าอารมณ์ของฉันปั่นป่วนมากเกินไป เขายังพูดอีกว่าการพักผ่อนจะช่วยพักจิตใจของฉัน และจะทำให้ฉันคลื่นไส้น้อยลง ซึ่งฉันก็จะหยุดอาเจียนด้วย แล้วฉันจะไปพักจิตใจได้อย่างไรกันล่ะ?!ยิ่งตอนที่แซคคารี่ทิ้งฉันกลับไปเมืองอู๋ด้วยแล้ว แทนที่จะกลับไปโรงพยาบาล ฉันเลือกที่จะกลับไปยังอพาร์ทเม้นท์ของฉันในเมืองถงแทน ซึ่งไม่มีใครอยู่ที่นั่นมาเป็นเวลานานจนฝุ่นจับไปหมดทุกที่ เอฟวาเนสส่งข้อความมาตอนที่ฉันกำลังหาแม่บ้านในออนไลน์ [เพื่อนของคุณคือใครเหรอคะ? ฉันทนเขาไม่ไหวแล้วจริง ๆ! เขาพูดจาได้อย่างวกวนมากเลย ตอนนี้คุณอยู่ไหนคะ?][ฉันอยู่ที่อพาร์ทเม
ฉันพักอยู่ที่โรงพยาบาลจนถึงบ่าย แต่แซคคารี่ก็ไม่เคยปรากฏที่นี่เลย ฉันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ไม่สิ ความผิดหวังยังน้อยไปที่จะใช้อธิบายความรู้สึกนี้ มันเหมือนกับว่าฉันถูกชกลงที่กลางหัวใจ ในตอนนั้นฉันรู้สึกท่วมท้นไปด้วยความรู้สึกแย่ ๆ ความรักยังคงทำให้ฉันเจ็บปวดอีกครั้งได้อยู่ดีต่อให้เป็นกับแซคคารี่ที่ไม่มีที่ติก็ยังไม่ยกเว้นเลย ฉันนอนอยู่บนเตียงแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหมดหนทาง ความเจ็บปวดที่ฉันรู้สึกนั้นมันเหมือนกับว่าฉันกำลังจะตาย ฉันรอคอยให้เขายกโทษให้ฉันอย่างสิ้นหวังจนฉันรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา สองวันที่ผ่านมานี้ ฉันอาเจียนบ่อยครั้งหมอรีบเข้ามาดูอาการของฉัน เขาบอกว่าฉันกำลังอยู่ในสภาวะซึมเศร้า และแนะนำให้ฉันลองไปพูดคุยกับนักจิตวิทยานักจิตวิทยา…ทำไมเขาถึงแนะนำให้ฉันไปพบกับนักจิตวิทยากันนะ?ฉันรีบเดินออกจากห้องพักของฉันในชุดคนป่วย จู่ ๆ ฉันก็รู้สึกท่วมท้นไปด้วยความไม่แน่ใจตอนที่ฉันยืนอยู่หน้าทางเข้าของโรงพยาบาล ฉันใช้เวลาสักพักเพื่อรวบรวมความคิดของฉันแล้วโทรออกหาณอน จากนั้นฉันก็มองหาบอดี้การ์ดเพื่อเอากุญแจรถขับรถออกไปจากโรงพยาบาล ณอนโทรกลับมาหาฉันหลังจากที่ฉันออกมาจากโรงพยา
ฉันไม่ได้สนใจเขา เนื่องจากฉันกำลังยุ่งกับการนึกถึงแซคคารี่ ในตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่าแซคคารี่กำลังไปเจอลูคัสอยู่ …แซคคารี่เป็นคนฉลาด เขามีไหวพริบมากและเดาว่ามีบางอย่างผิดปกติจากสิ่งที่แคโรไลน์พูด เขายืนอยู่ตรงทางเข้าโรงพยาบาลกับความเงียบเป็นเวลานาน เขารู้สึกเศร้าเล็กน้อยตอนที่เขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน ลูคัสแอบอ้อนวอนเขาก่อนหน้านั้น มันเห็นได้ชัดในสายตาเขาว่าลูคัสขอร้องให้แซคคารี่ปล่อยเขาไป แซคคารี่ไม่เคยคิดว่าคนที่มีอำนาจขนาดนั้นจะขอร้องเขา เขาเคยคิดว่าเขาน่าจะเข้าใจผิดไปแน่ ๆ เขาเดินเข้าไปในโรงพยาบาลแล้วก้าวเข้าไปในลิฟต์ ตอนที่เขาไปถึงชั้นห้า โถงทางเดินนั้นก็มีแต่ความว่างเปล่า ลูคัสพักอยู่ที่ห้อง 504 แซคคารี่พูดกับตัวเองเบา ๆ “ช่างกล้าเสียจริง ๆ!”ลูคัสกล้าหาญมากที่ไม่ให้บอดี้การ์ดคอยเฝ้าเขาไว้ เขาไม่กลัวว่าจะถูกดักโจมดีในตอนที่เขาอ่อนแอมากที่สุดอย่างงั้นเหรอ? หรือบางทีเขาอาจจะรู้แล้ว?จิตแพทย์เก่งในเรื่องการอ่านคน คุณนายชิคที่แสนซื่อบื้อเลยไม่ระมัดระวังตัว เธอไม่สามารถรู้ถึงแผนการที่เขาเตรียมมาอย่างแยบยล เขาถึงขึ้นใช้เธอในการเดินเกมส์หมากรุกของเขาได้
สายลมที่พัดผ่านขึ้นมาจากแม่น้ำนั้นเหน็บหนาวมากกว่าแต่ก่อน แซคคารี่เดินไปอย่างโซเซ ฉันไม่กล้าเข้าใกล้เขา เพราะว่าเขาเพิ่งจะใส่อารมณ์กับฉันก่อนหน้านี้ ฉันยืนอยู่ที่จุดเดิมโดยไม่รู้จะพูดอะไรกับอาการมึนหัวอย่างมาก แซคคารี่เดินตามแม่น้ำไปเรื่อย ๆ ฉันไม่มีแรงที่จะตามเขาไปอีกเลยนั่งลงพักบนเก้าอี้ตอนที่เขาสังเกตได้ว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ตามเขามา เขาเลยหันกลับมาจ้องที่ฉันอย่างโมโหแล้วสั่ง “มานี่สิ!” แซคคารี่ยกโทษให้ฉันแล้วเหรอ?มันดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยกโทษให้ฉันง่ายขนาดนั้นนะ เขาน่าจะไม่อยากปฏิบัติไม่ดีกับฉันก็เท่านั้น และถึงแม้ว่าร่างกายของฉันจะอ่อนแอ ฉันก็ยังคงยืนขึ้นแล้วเดินไปหาเขา เขาขมวดคิ้วขึ้น เมื่อสังเกตได้ว่ามีอะไรผิกปกติเกิดขึ้นกับฉัน แซคคารี่ถาม “เธอไม่สบายเหรอ?” “ก็แค่ไข้ขึ้นเล็กน้อยน่ะค่ะ ฉันเพิ่งมาจากโรงพยาบาล พวกเขาให้น้ำเกลือฉันทั้งวัน ฉันเลยรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย แต่พอมาเจอลมหนาว ฉันเลย…”ก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยค แซคคารี่ก็ถอดเสื้อสูทของเขาแล้วคลุมมันไว้บนตัวฉัน ถึงแม้ว่าเขาจะมีท่าทางเย็นชา แต่เขาก็ยังเป็นห่วงฉันอยู่ ฉันสัมผัสถึงความไม่พอใจจากเขาได้ ฉันนึกได้เ
ฉันเดินตามแซคคารี่ห่าง ๆ และไม่กล้าเข้าไปใกล้เขา ฉันรู้สึกเศร้าและไม่รู้ว่าทำไมสิ่งที่ฉันทำลงไปถึงร้ายแรงขนาดนั้น มันร้ายแรงจนถึงขั้นที่เขาปฏิบัติกับฉันอย่างโหดร้าย ฉันรู้ว่าฉันทำร้ายความรู้สึกของเขาจริง ๆ นั่นเป็นครั้งแรกที่แซคคารี่โมโหใส่ฉันแบบนั้น และก็เป็นครั้งแรกที่เขาบอกว่าฉันเป็นคนทำให้เขาเสียใจ และทำตัวอย่างไร้เยื่อใยแบบนั้น ฉันรู้สึกหมดหนทางจนอยากจะร้องได้ออกมา แซคคารี่เดินออกมาจากคลับโดยที่ไม่ได้ขับรถไป เขาเดินไปตามแม่น้ำเมืองถงเรื่อย ๆ ฉันรับเสื้อกันหนาวและกระเป๋าจากชัคแล้วสั่งเขา “นายกลับก่อนได้เลยนะ” ชัคพูดอย่างเป็นห่วง “จะจัดการเรื่องนี้ได้ใช่ไหมครับ?” ฉันส่ายหน้าแล้วพูด “ถ้าฉันจะจัดการมันไม่ได้ นายก็ทำอะไรไม่ได้มากเหมือนกันแหละ” ชัคเห็นด้วยกับที่ฉันพูด หลังจากที่เขากลับไปแล้ว ฉันก็รีบเดินไปหาแซคคารี่ ฉันอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงเมตร แซคคารี่ยังคงแน่วแน่และเดินมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ในทางกลับกัน ฉันกลับเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้ามาก ในที่สุดฉันก็จงใจแกล้งทำเป็นเหนื่อยแล้วเดินต่อไปไม่ไหวจึงตะโกนหาเขา “พี่รอง ฉันรู้ว่าฉันทำผิดไป ได้โปรดอย่าโกรธฉันอีกเลยนะคะ!”แซคคาร
แซคคารี่สงบนิ่ง และแก้มเขาก็แดงระเรื่อ เขาหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้า และทำท่าราวกับเขาไม่ได้ใส่ใจการปรากฏตัวของฉัน ชัคที่อยู่ข้างหลังเรียกฉันอย่างแผ่วเบาชายร่างใหญ่รีบวิ่งมาหาฉันอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นว่าฉันตอบเขาอย่างนั้น "มาที่นี่เดี๋ยวนี้! ทำไมเธอถึงไม่ดื้อด้านนัก?”เขาโกรธเมื่อเห็นว่าฉันยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ขยับไปไหนฉันเม้มปาก และจู่ ๆ ก็เกิดความคิดที่กล้าหาญขึ้น เมื่อเห็นว่ากระดุมของแซคคารี่เปิดอยู่ ฉันปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมอยู่ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปหาชายร่างใหญ่ เมื่อฉันเกือบจะเดินไปถึงเขา ฉันก็หันหลังกลับเดินไปยังที่ที่แซคคารี่นั่งอยู่ชายร่างใหญ่ชะงักไป และพูดขึ้น “เธอล้อฉันเล่นงั้นเหรอ?”เหล่าคนที่อยู่ในห้องนั้นเป็นคนที่มีอิทธิพลและร่ำรวยในเมืองอู๋ บางคนที่รู้ว่าฉันเป็นใคร มองมาที่ฉันด้วยความหวาดกลัว ทว่าชายร่างใหญ่คนนั้นไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร ในทางกลับกัน เขารู้สึกว่าฉันหยามเกียรติเขา และเริ่มโหวกเหวกเสียงดัง “อีตัวก็ยังเป็นอีตัวอยู่วันยังค่ำ!”แซคคารี่ลืมตาขึ้นมาในทันที และมองมาที่ฉัน “ออกไปจากตัวฉัน!”แววตาของร่างสูงนั้นเย็นชาและเหี้ยมโหด มันเป็นบางอย่างที่ฉ
"เขาอยู่ห้องไหน? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”“407 ค่ะ แต่ไม่ได้มีแค่แซคคารี่ข้างในนะคะ ยังมีคนสำคัญของเมืองถงอยู่ในนั้นด้วย พี่ชาย ระวังตัวอย่าทำให้พวกเขาโกรธนะคะ!”“ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันรู้ว่าต้องทำยังไง!” ทันใดนั้นชายร่างใหญ่ก็หยุดเดิน และหันมามองที่ฉัน “นี่ คน ๆ นี้สวยจังเลย! ช่างสดชื่นเสียจริง! เธอเป็นเด็กใหม่เหรอ?”ทันใดนั้นหญิงสาวก็มองมาที่ฉันพร้อมด้วยความเกลียดชังในแววตา “ฉันไม่รู้จักเธอ! เธอคงจะเป็นเด็กนั่งดริ๊งค์ของลูกค้า พี่ชายคะ อย่าเสียเวลาเลย ไปพบแซคคารี่เถอะค่ะ!”ชายร่างใหญ่ลังเลสักพักก่อนจะเดินออกไปหญิงสาวคนนั้นด่าฉันหลังจากเขาเดินไป “เธอ นังบ้า! ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่? รู้หรือเปล่าว่าที่นี่คืออะไร?!”ฉันพูดไม่ออกเธอขมวดคิ้ว และถามอีกครั้ง “เธอเป็นเด็กใหม่เหรอ?”ฉันอยู่ในชุดสบาย ๆ และไม่ได้แต่งตัวเพื่อไปคลับ ฉันดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่เพิ่งเคยเข้าคลับ และไม่รู้ว่ามันคืออะไรชัคขัดจังหวะเธออย่างรุนแรง “หุบปาก! เธออยากตายหรือไง? แม้กระทั่งผู้จัดการของเธอยังต้องสุภาพต่อหน้าท่านประธานชอว์ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? เลิกเข้ามาขวางทางเราได้แล้ว!”ชัคทำงานในสังคมชั้นสูงมาตลอด ดังนั
"จำดาราที่ฉันชอบได้หรือเปล่าคะ? เซนจะจัดคอนเสิร์ตที่นี่ในอีกสองวัน ฉันเลยตัดสินใจว่าจะมาที่นี่ล่วงหน้าและตรวจสอบสถานที่ บางทีมันอาจจะช่วยเขาได้?”ฉันถอนใจ และพูดขึ้น “เธอเปลืองเงินไปกับผู้ชายคนนั้นมากแล้วนะ เธอจะใช้เงินอีกแค่ไหนกัน? ไม่กลัวว่าเอสันจะรู้เรื่องนี้เหรอ?”“เงินที่ฉันใช้เป็นเงินของฉันเอง ในตอนนี้ฉันเดาว่าเขาคงจะสังเกตได้แล้วแหละค่ะ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ทำแบบนี้ตลอด ฉะนั้นฉันเลยคิดว่าฉันจะทุ่มเทไปเลย!”“นั่นมันขึ้นอยู่กับเธอ เพราะสุดท้ายแล้ว เธอก็ใช้เงินของตัวเอง”หลังจากนั้นฉันก็ตามชัคออกมาจากห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาล ในขณะที่ฉันเตือนเธอไปด้วย “เธอคือนายท่านแห่งตระกูลซิก มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะไล่ตามเขา แต่จำเอาไว้ล่ะว่าอย่าเห็นเซนเป็นของเล่น!”“ขอเถอะค่ะ ฉันไม่ใช่พวกเด็กรวย ๆ ที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น!”“โอเค! ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่ ฉันต้องไปแล้ว” ฉันกล่าว“ก็ได้ค่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะคะ!”เอฟวาเนสเร่งรีบที่จะมีแฟน เพื่อที่เธอจะได้สลัดเอสันออกไปได้สักที การไล่ตามจีบดารานั้นเป็นเพียงแค่ข้ออ้าง เธอเล็งเป้าไปที่เซน และนั่นคือเหตุผลที่เธอตั้งใจจะใช้เงินจำนวนมากเพื่อ
"ท่านประธานชอว์ ขอโทษด้วยครับแต่เรื่องนี้ผมช่วยคุณไม่ได้จริง ๆ”“นี่ อย่าทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปมากกว่าเดิมสิ!”ชัคขำ “ท่านประธานชอว์ นี่เป็นสิ่งที่คุณต้องจัดการมันด้วยตัวเองครับ”“ก็ได้ ก็ได้... ตอนนี้ฉันก็แค่อารมณ์เสียน่ะ”ในตอนนี้ฉันหงุดหงิดเป็นอย่างมากฉันไม่ได้กลับไปยังเมืองอู๋ในทันที เพราะข่าวจากชัคที่บ่งชี้ว่าแซคคารี่กลับไปตระกูลชิคแทนที่จะกลับไปเมืองอู๋ตระกูลชิคที่ชัคหมายถึงคือคฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลชิคฉันรู้ดีว่าฉันไม่สามารถไปหาแซคคารี่ได้ เพราะมันยิ่งจะทำให้เขารำคาญมากขึ้นกว่าเดิม ในทางกลับกัน ฉันจึงไปเช็คอินที่โรงแรมใกล้ ๆ คฤหาสน์หลังเก่าฉันเกือบตายจากความเหน็ดเหนื่อย เพราะต้องเคลื่อนไหวอยู่ตลอดสองวันที่ผ่านมา พลังงานของฉันถูกเติมเต็มหลังจากนอนหลับมาทั้งวันหลังตื่นนอน ฉันทานอาหารเช้าพร้อมกับยาต้านมะเร็ง จากนั้นก็ตัดสินใจไปเยี่ยมแซคคารี่ฉันรู้สึกไม่ดีขณะอยู่บนรถ และไม่ชอบการเดินทางมากนักในตอนนี้ ฉันรู้สึกคลื่นไส้จากการที่ต้องเดินทางไปมาจู่ ๆ ทัคเกอร์ก็ส่งข้อความมาหาก่อนที่ฉันจะไปถึงคฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลชิค เขาบอกว่าแซคคารี่เพิ่งออกไปจากเมืองถงเมื่อสิบนาทีที่แล้