อุบัติรัก อสรพิษ

ใครจะยอมเป็นภรรยาให้สัตว์กันล่ะ? แม้แต่คนโง่ก็ยังรู้ว่าจะต้องเลือกสิ่งไหน! อีกอย่างข้างนอกยังมีหนุ่ม ๆ วัยละอ่อนหน้าตาดีอีกตั้งมากมาย ฉันจะไปเลือกแต่งงานกับงูตัวหนึ่งได้อย่างไร?ฉันตัดสินใจเลือกเงื่อนไขที่หนึ่งทันทีและพูดกับแม่หมออิงที่กำลังถูกงูประทับอยู่ในร่างว่า “ฉันจะเลือกเป็นร่างประทับให้กับท่าน เพื่อช่วยท่านในการบำเพ็ญตบะ ขอเพียงแค่ท่านอย่าได้ทำร้ายครอบครัวของฉันอีกเลยนะคะ”แม่หมออิงหรี่ตาลงราวกับรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนเปล่งเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ “เจ้าอย่าพึ่งคิดจะรังเกียจข้าเลย หากเจ้าแต่งงานกับข้าแล้ว ในวันข้างหน้าเจ้าจะมีชีวิตที่มีความสุข แต่ในเมื่อเจ้าเลือกเป็นศิษย์ของข้าแล้ว อย่างนั้นก็อย่ามาเสียใจเสียภายหลังแล้วกัน”“ไม่เสียใจค่ะ ไม่เสียใจแน่นอนค่ะ!” ฉันโค้งคำนับแม่หมออิงอย่างรวดเร็ว แต่แม่หมออิงไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เธอล้มลงกับพื้นพลางกรอกตาขาวขึ้นราวกับปลาคาร์ฟที่กระโดดขึ้นมาจากน้ำ ร่างของเธอชักกระตุกอยู่ครั้งสองครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ฟื้นขึ้นมาฉันพยุงแม่หมออิงลุกขึ้นจากพื้น แม่หมออิงนวดที่เอวของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ “ทำไมเจ้ายังเลือกจะทำห

ในตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวมากจนหัวใจแทบจะออกมาเต้นอยู่ข้างนอกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหลิวหลงถิงอยู่ในร่างฉัน ป่านนี้ฉันเดาว่าตัวเองคงไม่สามารถยืนนิ่งได้แบบนี้แน่นอนเราทั้งสองจ้องหน้ากันอยู่เกือบสิบวินาที ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นน่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรบางอย่าง พลันใบหน้าอันน่าสะพรึงกลัวนั้นก็เปลี่ยนเป็นหน้าตื่นตระหนกในทันที หล่อนสลัดมือออกจากหลี่จวนและกำลังจะลอยหนีไปที่กำแพง แต่แน่นอนว่าหลิวหลงถิงย่อมไม่ให้โอกาสหล่อน เขาร่ายคาถาบางอย่างด้วยความรวดเร็ว และทันใดนั้นก็ตบฝ่ามือกับผนังอย่างแรง ราวกับสร้างเครื่องพันธนาการที่ผนัง ร่างของผู้หญิงคนนั้นกระแทกเข้ากับกำแพงดังปัง แล้วเด้งตกลงบนพื้น แต่หล่อนยังคงไม่ยอมแพ้ ร่างนั้นพยายามหลบซ่อนจากหลิวหลงถิงราวกับหลบซ่อนเชื้อโรคร้ายน่ารังเกียจ หล่อนปีนกำแพงต่อไปไม่หยุด เล็บแหลมคมขูดกำแพงสีขาวราวกับหิมะอย่างรวดเร็ว จนทำให้เกิดเสียงหวีดแหลมคมและน่าสยดสยอง!เมื่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกของหล่อน เงาดำเล็ก ๆ บนผนังต่างก็พยายามจะดึงผู้หญิงคนนั้นไป แต่ก็ไร้ประโยชน์ พลังของพวกเขาไม่สามารถทะลุกำแพงที่หลิวหลงถิงใช้เวทมนตร์ทำขึ้นได้ เด็ก ๆและผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนกับคนแบบพว

ฉันไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยจริง ๆ! คาดไม่ถึงหลิวหลงถิงจะให้ฉันถวายตัวเป็นเครื่องเซ้นไหว้แด่เทพเจ้าแห่งขุนเขา!“ไม่ใช่ว่าการเซ้นไหว้เทพเจ้าแห่งขุนเขานี้จะต้องใช้เด็กผู้หญิงอายุสิบสามปีเต็มหรือ? ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ และก็คงไม่เข้าตาเทพแห่งขุนเขาหรอก” ฉันพูดกับหลิวหลงถิง“ทำได้แน่นอน ต่อให้เจ้าจะมีชีวิตอยู่มาหลายร้อยหลายพันปีแล้วก็ตาม มันก็เป็นแค่การประมาณอายุคร่าว ๆ เท่านั้น อายุสิบสามและยี่สิบปี หน้าตาไม่ต่างกันเลย แต่สิ่งที่ทำให้แบ่งแยกได้ก็คือลักษณะทางกายภาพของพวกเขา เด็กที่อายุต่ำกว่าสิบสามจะมีร่างกายที่เรียบเนียนเกลี้ยงเกลา เพียงแค่เจ้าต้องโกนขนที่อยู่ใต้คอลงไปของเจ้าให้หมด และแต่งตัวเหมือนเด็กผู้หญิง แบบนั้นถึงจะปลอมได้เหมือนจริง”ขนที่ขึ้นใต้คอลงไป นอกจากรักแร้แล้วก็ไม่ใช่ว่ามีที่ตรงนั้นอีกหรือ หลิวหลงถิงชายร่างใหญ่ยืนอยู่ข้างหน้าและพูดสิ่งเหล่านี้กับฉันหน้าตาเฉย ทำให้ฉันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมาทันที“นอกจากนี้วิธีนี้แล้ว ยังมีวิธีอื่นอีกหรือไม่?” ฉันถามหลิวหลงถิงอย่างเก้อเขินหลิวหลงถิงคงคาดเดาได้ว่าในใจฉันกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่ยอมลดราวาศอกให้ฉันเลย “ก็มีวิธีนี้ที่เป็นวิ

หรือว่าจิตวิญญาณของเทพเจ้าแห่งขุนเขามาประทับอยู่ในร่างฉันแล้ว?แต่ฉันก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ ถึงอย่างไรถ้าเขามาประทับอยู่ในร่างของฉัน หลิวหลงถิงก็ต้องสังเกตเห็นมันได้สิหลังจากที่งูหลายร้อยตัวกินเลือดกินเนื้อของเทพแห่งขุนเขาจนหมดแล้ว พวกมันก็ค่อย ๆ กลายเป็นควันและหายไปต่อหน้าต่อตาเราทันใดนั้นนอกเหนือจากคราบเลือดบนพื้นแล้ว ทุกอย่างภายในวิหารก็เงียบสงบลง มันเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของเราทั้งสองคน“อะแฮ่ม...!”ฉันใช้เสียงกระแอมในลำคอเพื่อดึงความสนใจจากหลิวหลงถิง และเตือนให้เขาไม่อย่าลืมว่าฉันยังติดอยู่ในสภาพนี่นะหลิวหลงถิงได้ยินเสียงของฉันก็หันกลับมองทันที เมื่อเห็นว่าฉันเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ไม่สามารถพูดได้ แถมร่างกายก็ขยับไม่ได้ด้วย เขาก้เอ่ยถาม “ทำไมล่ะ เจ้าก็กินยาเม็ดนั้นด้วยหรือ?”มันก็ปกติไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันไม่กินยาเม็ดนั้นเข้าไป เขาจะมีโอกาสโจมตีเทพแห่งขุนเขาได้ยังไงล่ะ?แต่ในตอนนี้ฉันยังพูดไม่ได้อีก จึงได้แต่ใช้แรงส่งเสียงสะอื้นหนัก ๆ สองสามครั้ง เพื่อขอให้เขาช่วยฉันหาทางกลับสู่สภาพเดิมหลิวหลงถิงเข้าใจสิ่งที่ฉันหมายถึง ทันใดนั้นเขาเดินมาหาฉันและมองมาที่ฉันอย่างพินิจพิเ

เมื่อเริ่มจะเข้าใจเรื่องราวคร่าว ๆ แล้ว หลังจากที่ฉันวางสายไปก็ได้สอบถามหลิวหลงถิงว่าพวกเราจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร เพราะท้ายที่สุดแล้วงูก็เป็นสัตว์ประเภทเดียวกันกับหลิวหลงถิงหลังจากที่หลิวหลงถิงฟังคำพูดของหม่าเจี้ยนกั๋วจบ สีหน้าของเขากลับไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ บอกฉันว่าจะไปจัดการกับพวกนั้น และไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไรไปเลย เราสามารถเดินทางไปที่นั่นได้ทันทีที่พร้อมบ้านของหม่าเจี้ยนกั๋วห่างจากบ้านฉันมาก บ้านของเขาอยู่ที่เถียหลิง ฉันยังไม่ได้มีรถส่วนตัวจึงทำได้แค่จองตั๋วรถไฟเท่านั้น มันใช้เวลาห้าถึงหกชั่วโมงเลยนะ!ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองจะต้องทนทุกข์อยู่รถเพียงลำพัง ก็เลยไม่อยากออกไปไหนแล้ว ทว่าหลิวหลงถิงกลับบอกให้ฉันเตรียมกระเป๋าเดินทางให้เขาด้วย แล้วเขาก็จะขึ้นรถไปกับฉันเองนี่มันน่าอึดอัดเสียจริง แต่ฉันกลับไม่รู้สึกรังเกียจที่เขาจะไปกับฉันเลย แต่ทำไมเขาถึงอยากนั่งคันเดียวกันกับฉันด้วยล่ะ ตลอดทางฉันไม่มีอะไรจะพูดกับหลิวหลงถิง พวกเราสองคนนั่งด้วยกันเงียบ ๆ แบบนั้นไปจนสุดทางเพราะในเมื่อหลิวหลงถิงพูดออกมาแบบนี้แล้ว ฉันก็จะทำตามสิ่งที่เขาต้องการและนั่งรถไปพร้อมกันกับเขาและเนื่องจากมีเพ