ลิขิตรักพังทลาย

เจนดึงเธอไปที่ฟลอร์เต้นรำและเธอยอมเดินตามเขาไป เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง และทั้งหมดที่เธอปรารถนาคือผลักเขาแล้วเตะเขาเข้าไปที่หว่างขา แต่แล้วเธอก็รู้สึกถูกจ้องมองจากดวงตาสีเขียวคู่หนึ่ง ทั้งสองสบตากัน ชั่ววินาทีนั้นเหมือนยาวนานนับชั่วโมงเมื่อถูกสะกดด้วยดวงตาของกันและกัน เพื่อนๆ คิดว่าเธอตัดใจได้แล้ว แต่เพียงเหลือบมองก็ทำให้รู้และเห็นถึงความรักที่เธอซ่อนไว้ในใจ หน้ากากแห่งความสุขที่เธอใส่ในแต่ละวัน มีเพียงหมอนและช่วงเวลากลางคืนเท่านั้นที่รู้ว่าเธอกำลังเผชิญอะไรอยู่ เธอสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เพียงเสียวเวลากลับหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาสังเกตเห็นเจนกำลังจะจูบต้นคอของซาช่า สีหน้าของอเล็กซ์เริ่มบิดเบี้ยวเมื่อเธอจ้องมาที่เขาตอนนี้ มีร่องรอยของความโกรธและฉุนเฉียวในสายตาของเขา เขาแทบจะทนไม่ไหว ซาช่า รู้สึกว่าตัวเองกำลังมอดไหม้ในสายตาของเขา และน้ำตาก็ไหลลงมาที่แก้มของเธอ เขาจะรู้สึกแบบเดียวกับที่เธอรู้สึกกับเขาหรือไม่? และพบว่าหัวใจยังถูกป่นปี้ที่เห็นเขากับอยู่คนอื่น? คำถาม ความหวัง และความคาดหวังเพิ่มขึ้นอีกครั้งในส่วนลึกของหัวใจ แต่ ซาช่า พยายามบอกตัวเองในใจว่าเธอคิดผ

“ซาช่า” หญิงชราคนนั้นปลุกเธอขึ้น “คุณไม่อยากออกจากโรงพยาบาลนี้เหรอ?”เธอตื่นขึ้นทันทีด้วยความตื่นเต้นและพยักหน้า“หมออนุญาตให้คุณกลับบ้านได้ แต่สัญญากับฉันอย่างหนึ่งว่า คุณจะดูแลตัวเองเสมอ”เธอยิ้มให้หญิงชราและพูดเสียงแหลม “ขอบคุณมาก ที่ช่วยดูแลเธอ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ทำให้ฉันหายใจไม่ออก ฉันแทบรอไม่ไหวที่จะกลับบ้านและใช้ชีวิตเหมือนเมื่อก่อน และฉันแทบรอไม่ไหวที่จะไปจากเขา การดำรงอยู่ของเขานั้นทำให้ฉันทรมาน”"โอ้ที่รัก! ทำไมคุณถึงใจร้ายกับอเล็กซ์ เขาเป็นคนดีมาก และเขาห่วงใยคุณจริงๆ เมื่อเขาพาคุณมาที่นี่ เขาไม่ได้ทิ้งคุณไปไหนรอจนกว่าอาการคุณจะดีขึ้น เขายังปฏิเสธที่จะรักษาบาดแผลของเขาเองด้วย” พยาบาลพูดบรรยายทำเอาใจเธอสั่นระรัวเธอรู้สึกว่าเธอกำลังประสาทหลอน หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาเมื่อหลายเดือนก่อน เธอไม่เคยคิดฝันว่าเขาจะกลับมาดูแลเธอเลย เธอคิดว่า คนไร้หัวใจที่หักอกเธอคนนี้จะรักษาหัวใจเธอด้วยหรือไม่?."คุณพร้อมไหม?" เสียงของเขาทำลายความคิดของเธอ เธอมองไปที่เจ้าของเสียงและรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่แก้มของเธอ"อืมม..ค่ะ" เธอพูดตะกุกตะกักขณะที่เขาสังเกตเห็นเธอ ซาช่าไม่รู้ว่าเ

อเล็กซ์ติดสายคุยโทรศัพท์ ขณะที่ซาช่าจดจ่ออยู่กับบ้าน ชุดทีวี โฮมเธียเตอร์ และลำโพงก็เหมือนเดิม โดยที่พวกเขาเล่นดนตรีทุกเช้าและดูหนังเกือบทุกคืน แม้ว่าการเพิ่มเติมจะถูกสร้างขึ้น เช่นเดียวกับชั้นวางทีวีแบบเรียบง่ายที่มีลิ้นชักถูกเพิ่มเข้ามา กรอบรูปหลายชิ้นที่มีคำพูดที่สร้างแรงบันดาลใจและความรักถูกประดับไว้บนผนัง แจกันสีเบจขนาดใหญ่ที่มีขอบสีทองถูกวางไว้ที่ด้านข้างทั้งสองข้าง ดอกไม้ประดิษฐ์สีทองและสีแดงอันวิจิตรบรรจงวางประดับไว้ในแต่มุม ทำให้สถานที่แห่งนี้มีกลิ่นอายของความหรูหรา เธอเหลือบมองที่ประตูตรงมุมขวา มันคือประตูห้องของเธอ ใช่ ซาช่า และ อเล็กซ์ เป็นเพื่อนบ้านกัน อพาร์ทเมนท์ของพวกเขามีประตูส่วนกลาง ซึ่งปกติแล้วเจ้าของจะล็อคไว้ แต่เมื่อเป็นเพื่อนกันแล้ว พวกเขาเปิดประตูนั้นและรวมอพาร์ตเมนต์ทั้งสองเข้าด้วยกัน แต่แล้ววันนั้นก็มาถึงเมื่อ ซาช่า ต้องออกจากสถานที่แห่งนี้'วันนี้เป็นวันที่รอคอยมานานมากที่สุดในชีวิตของฉัน วันนี้อเล็กซ์กลับมาจากบ้านเกิดของเขา ผ่านไป 3 เดือนแล้วตั้งแต่เขาจากไป และในที่สุดวันนี้เขาก็กลับมา ฉันมีความสุขมาก. ฉันหมุนดอกกุหลาบสีแดงในมือ ฉันนึกถึงเขา "เขาจะชอบมัน" ฉัน

มุมมองของอเล็กซ์ฉันเห็นเดซี่ยืนอยู่ใกล้ประตู จ้องมองมาที่ฉันด้วยความเศร้า ตลอดมาฉันเคยเห็นแต่ช่วงเวลาความสุขของเธอ เธอค่อนข้างหวงแหนช่วงเวลานั้นกับฉัน และเพื่อความสุขของเธอ ฉันจึงกันตัวเองให้ห่างจากผู้หญิงคนอื่นเสมอ แต่ตอนนี้มันเกี่ยวกับซาช่า เธอต้องการฉันมากที่สุด ฉันไม่สามารถปล่อยให้เธอต้องทนทุกข์อยู่คนเดียว ครั้งหนึ่งฉันผลักเธอไปจากฉัน แต่ตอนนี้ฉันจะไม่ทำ ฉันจะสูญเสียเธอไปไม่ได้ รู้สึกได้ถึงบรรยากาศอึดอัดที่หนักหน่วง ฉันถอนหายใจแล้วเดินไปหาเธอ"เดซี่"เธอละสายตาไปจากฉันขณะที่เธอยืนกอดอก เต็มไปด้วยความโกรธ“คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลย อเล็กซ์” เธอพูดขึ้น ดวงตาของเธอเข้มขึ้น "อเล็กซ์ ฉันเคยบอกคุณแล้ว ถ้าคุณพยายามจะทิ้งฉัน ฉันจะทำลายทุกอย่างที่คุณสร้างขึ้น"“แล้วคุณคิดว่าผมกลัวคำขู่ของคุณไหม” ผมโต้กลับ“ฉันเชื่อใจคุณ อเล็กซ์ ฉันเชื่อใจคุณมากกว่าตัวเอง” เธอกระซิบ “แต่ใจฉันมันบ้าไปแล้วสำหรับเธอ คุณรู้ไหมว่าฉันทำอะไรเพื่อคุณและครอบครัว ฉันก็คาดหวังจากคุณเหมือนกัน ฉันเสียคุณไปไม่ได้ ฉันรู้ว่าคุณรักฉัน คุณต้องรักฉันเพียงคนเดียว”. เธอจับมือฉันไว้และยิ้มอย่างฝืนๆ เธอพูดว่า "ฉันเชื่อใจคุณแต่

มุมมองของผู้เขียนพวกเขาอยู่ในห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของ ในขณะที่เดซี่นั่งอยู่ที่ระเบียงเหมือนเคย วาดรูปหัวใจของเธอลงในไดอารี่ เธออยู่บ้ที่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเป็นเวลานานแล้ว แต่อเล็กซ์ไม่เคยชวนให้เธอออกไปไหนด้วยกันเลยแม้แต่ครั้งเดียวอเล็กซ์จับมือซาช่าแน่นราวกับเธอยังเด็กและจะวิ่งหนีไปถ้าเขาปล่อยมือ พวกเขาหัวเราะอย่างสนุกสนานและรู้สึกเหมือนวันเก่าๆ กลับมา“ฉันต้องการซื้อของใช้ส่วนตัว คุณไปรอฉันที่โรงอาหารเถอะ” ซาช่า อุทาน ผละมือออกจาก อเล็กซ์ แต่เขาจับมือเธออีกครั้งทันทีและตอบว่า “ทำไมล่ะ? ฉันก็เดินไปกับคุณได้”“อเล็กซ์ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ฉันแค่ต้องการซื้อของส่วนตัวบางอย่าง” เธอขมวดคิ้วไปทางร้านขายชุดชั้นในทางซ้ายของเธอหูของอเล็กซ์กลายเป็นสีแดงเมื่อเขาเกาที่สันจมูก พยายามหาวิธีที่จะมองเธอเธอสะบัดมือของเขาและพูดว่า “ฉันจะไม่ใช้เวลานานนัก”“ฉันจะรอคุณที่นี่ โปรดรีบกลับมาเร็วๆ นะ”เขารออย่างอดทนเพื่อให้ซาช่าซื้อของให้เสร็จแต่เขาก็หยุดกังวลไม่ได้เขาโทรตามซาช่าเป็นครั้งที่สิบ “เสร็จรึยัง”“ว้าว! เพื่อน คุณจะโทรหาฉันเป็นสิบครั้งในสิบนาทีแบบนี้ไม่ได้ หากคุณยังรบกวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้ ฉั