“Ano?!” Napasinghap si Shayne nang marinig ang balita. Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Hindi ko akalaing mawawala si Papa nang ganito kabilis...
Hindi na siya nag-isip pa. Agad siyang tumakbo palabas, at mabilis namang sumunod si Andeline.
Pagdating nila sa ospital, sinalubong sila ng mga taong nagkakagulo sa labas ng kwarto ni Samuel. Tatlong palapag ang dami ng mga tao, karamihan ay mga naghahabol ng bayad o utang.
Nakita ni Shayne kung paano nagbubulungan ang mga ito habang naghihingalo na ang kanyang ama. Napakuyom ang kanyang mga kamay. Mula sa puso niya, may sumiklab na galit at sakit.
Hindi pa man siya tuluyang nawawala, pero parang pera lang ang mahalaga sa mga taong 'to.
“Shayne!” Sinalubong siya ni Jessa, umiiyak. “Anak, buti nandito ka na. Hinihintay ka ng papa mo. Gusto ka niyang makausap bago…”
Hindi na niya itinuloy ang sasabihin. Hinawakan niya si Andeline para pigilan sa pagpasok. “Hayaan mo muna si Shayne.”
Halos di na maramdaman ni Shayne ang katawan niya.
