Sasakay na sana si Gerald sa helicopter nang makita niya si Welson na dahan-dahan at paika-ika na pumunta sa kanya.
“…Welson?” sabi ni Gerald.
Halatang may mali sa itsura ng matanda. Kahit sa malayo, nakikita ng lahat ang walang buhay at madilim na mga mata ni Welson, napansin ng lahat na medyo mala-zombie din siyang naglalakad. Ito ay kakaiba para sa lahat ng nakakakita nito.
Habang nakakunot ang noo ni Gerald, napagdesisyunan niyang huwag munang kumilos nang hindi nag-iisip sa ngayon.
Sumigaw si Dylan kay Welson dahil naisip niyang halos malapit ang kanilang edad, "Perfect timing, Welson... Malapit nang umalis si Gerald, kaya tatawagin ko siya para magpaalam sayo."
Gayunpaman, parang hindi narinig ni Welson ang sinabi ni Dylan at nagpatuloy lamang siyang paika-ikang naglakad habang dahan-dahan siyang pumunta sa kanila.
“…Welson…?” sabi ni Dylan.
"Umalis ka diyan, Dylan!" biglang sumigaw si Daryl habang ang kanyang mga mata ay naging mapagbantay.
“Welson, okay ka lang?
