Sa bigat ng loob ni Izzy ay hindi niya na nagawa pang tapunan ng tingin si Carl nang tawagin siya nito, sa halip ay pinili niya na lamang na mag tuloy sa pag takbo pauwi sa maliit niyang kubo habang tahimik na hinihiling na sana ay huwag na siya nitong sundan pa doon.
Agad rin naman siyang naka hinga ng maluwag nang marinig ang pag alis ng sasakyan nito. Noon lamang rin siya nahinto sa pag takbo saka pilit na itinago ang kanyang pag iyak na sinabayan niya ng marahas na pag buntong hininga sa pag asang kahit paano ay mapapagaan niyon ang kanyang pakiramdam.
Hinayaan ni Izzy na lumipas ang ilang sandali bago siya nag patuloy sa pag lalakad pauwi, ngunit nang ilang hakbang na lamang sa kanyang bahay ay muli siyang natigilan saka muling umiyak nang makita ang pamilyar na mukhang naka abang sa ilang baitang ng hagdan ng kanyang bahay.
Mariing nakagat ni Izzy ang pang ibabang labi sabay pinigil ang pagkawala ng impit na pag hikbi sa kanyang lalamunan nang marahan siya nitong lapitan.
“Are y
