Agad akong tumayo kahit nang-hihina para lapitan at awatin si Jace. He was shivering with anger and still couldn't stop punching the man whose face was covered in blood. He punched again the man as if there was no tomorrow, He could no longer think clearly his thoughts are crowded with anger.
“P-please, Jace stop! Please!” Sigaw ko, pero parang wala siyang narinig. Mas lumapit ako sa kanya.
“Tama na, Jace!” Hindi ko siya inaaawat dahil naaawa na ako sa lalaking nambastos sa akin. He deserved it! Muntikan na niya sirain ang buhay ko. Tama lang sa kanya ang masaktan.
Inaawat ko si Jace dahil ayokong makapatay siya dahil sa akin, ayokong dungisan ang pangalan niya. Tama na ang ginawa niyang pag-liligtas sa akin.
Lumapit pa ako at hinawakan siya sa kanyang balikat.
“Please, tama na..” Pakiusap ko habang lumuluha.
“T*ngina, lumayo ka, Kylie!” Malakas na sigaw niya sa akin. Napa-atras naman ako dahil sa takot. Ibang-iba siya ngayon. Gosh, paano ko siya aawatin? Baka mapatay
