(ฟังให้ดีนะข้าว ไม่ว่าข้าวจะพยายามพูดกับพี่ด้วยวิธีไหนก็ตาม พี่ไม่กลับไป พี่จะเดินหน้าต่อ และข้าวก็ต้องเดินไปกับพี่!)
(ไม่ค่ะ พี่เชนทำแบบนี้ไม่ได้หรอก) ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทันที
(หึ! ทำไม่ได้เหรอ? โอเคที่รัก ถ้างั้นก็เลือกเอาว่าจะไปกับพี่หรือ...จะหอบร่างที่ไม่หายใจทั้งแม่ทั้งลูกกลับไปหามัน!)
...ไอ้เหี้ยเชน!
ผมโกรธจนตัวสั่น ทุกคำที่ข้าวแกงคุยกับมันผมได้ยินตั้งแต่ต้นมันทำให้ผมทนอยู่เฉยไม่ได้ ใจมันร้อนเป็นไฟอยากตรงเข้าไปยิงหัวมันแต่ตอนนี้ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง
“ตามสัญญาณโทรศัพท์เมียกูให้เจอภายในห้านาที ถ้าทำไม่ได้กูจะจัดการพวกมึงทุกคน!” ผมหันไปสั่งลูกน้องเสียงดังลั่นห้อง แล้วก็พยายามฟังว่ามันคุยอะไรกับข้าวแกงอีก แต่ยิ่งฟังคำพูดเหี้ย ๆ ก็ยิ่งออกจากปากมัน
“เจอแล้วครับนาย ไปทางนครปฐมครับ” ไม่ถึงสองนาทีคนของผมก็ตามสัญญาณเจอผมก็เลยพยักหน้าแล้วเดินนำลูกน้องออกมาจากห้องทำงานด้วยความรวดเร็ว พวกที่เหลือก็กรูตามผมออกมาจนพนักงานแล้วก็พวกผู้บริหารที่เจอระหว่างทางตกใจไปตาม ๆ กัน
ผมมีลูกน้องที่จ้างมาคอยให้ช่วยงานเหี้ย ๆ เป็นทีมโดยที่ไม่เคยบอกใคร ผมเป็นผู้บริหารสายการบินที่เพิ่งเข้ามาทำงานจะให้ผมใช้
