“So—Sorry,” nauutal kong paumanhin.
Suddenly, his expression softened. Napayuko siya saglit at kinalma ang sarili.
“Sorry din, napagtaasan kita ng boses.”
He tried to be cool about this but I can still feel his nerves. Naguilty naman ako bigla. I tried to explain.
“No, Enrique. Kaya ko lang naman siya naalala kasi—”
“Lorryce,” he called my name exhaustedly to cut me off.
“Sandali kasi patapusin mo muna ako,” agad-agad kong sabi.
Wala na siyang nagawa kun’di makinig.
“Masakit iyong naging ending namin ni Zane. Sinaktan niya ako ng maraming beses sa loob ng matagal na panahon. Pero kung papipiliin ako ngayon, ayaw kong burahin ang mga alaala namin kasi ‘yong ending lang naman ang masakit, eh. ‘Yong simula at saka ‘yong in between punong-puno ng mga magagandang alaala and those memories are worth keeping. Kaya ayaw ko siyang kalimutan. ‘Di bale nang may malungkot na alaala, basta manatili iyong mga masasaya.”
Tinignan ko si Enrique. Nakatingin siya sa malayo. Kahit madilim nakikita ko an
