เจียงยิ่งเสวี่ย “อย่ามาทำเป็นเรียบร้อยไปหน่อยเลย! ร่างกายนายตรงไหนฉันไม่เคยจับบ้าง ยังจะมาทำตัวเป็นหนุ่มน้อยไร้เดียงสาอีกเหรอ?”
ลี่มั่วเฉียน “...”
ไม่นานกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาก็ถูกกระชากหลุด เผยให้เห็นอกแกร่งครึ่งหนึ่ง มือของเจียงยิ่งเสวี่ยวางลงบนกล้ามแน่นร้อนผ่าวของเขา ทั้งคนเกาะเขาแน่นเหมือนงูน้ำแสนยั่วยวน
ลี่มั่วเฉียนกลืนน้ำลายลงคอ ปล่อยให้เธอกอดไว้
ไออุ่นจากร่างกายเขาทำให้เจียงยิ่งเสวี่ยรู้สึกดีขึ้นมาก แต่ใบหน้าก็ยังซีดอยู่ “เรื่องเจียวเจียว...”
“ไม่ต้องห่วง คนของฉันตามไปแล้ว จะไม่เกิดเรื่องหรอก” ลี่มั่วเฉียนปลอบ
“เจียวเจียวอยากเข้าบริษัทของฉันก็เป็นเรื่องดี แต่เธอทะเยอทะยานเกินไป อยากก้าวกระโดด ฉันยังต้องคุยกับเธออีกเยอะ”
การสั่งสอนลี่เจียวกลายเป็นปัญหาใหญ่ที่ทั้งลี่มั่วเฉียนและเจียงยิ่งเสวี่ยปวดหัวมากที่สุด
ลี่มั่วเฉียน “ฉันรู้แล้ว”
จู่ๆ เจียงยิ่งเสวี่ยก็เงยหน้าขึ้นมองเขา “ลี่มั่วเฉียน นายมีปฏิกิริยาทางร่างกายนะ!”
ดวงตาของลี่มั่วเฉียนพลันมืดลง เขามองใบหน้าแสนสวยเย้ายวนของเจียงยิ่งเสวี่ยแล้วก้มลงจูบ
แต่เจียงยิ่งเสวี่ยเบี่ยงหน้าหลบ
ลี่มั่วเฉียนพลิกตัวกดเธอไว้ใต้ร่าง
เจ
