23:00น.
ผับ E
"ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าหนูมีคนรับเลี้ยงรึยังครับ?"จู่ๆฉันที่กำลังเดินออกมาจากห้องนำ้ของผับนี้ก็ต้องพบกับคำถามที่น่ารังเกียจที่สุดจากผู้ชายในชุดสูทสีดำแต่งตัวดูภูมิฐานน่าตาดีหล่ออายุน่าจะอยู่ประมาณรุ่นๆเดียวกันกับอาธันของฉันนะ
"หึ! ฉันสวยขนาดก็ต้องมีผัวแล้วสิค่ะ!"
"อ้าวเหรอครับ"
"อืมค่ะ มีอะไรอีกไหมคะ?"
"หึ!"
พรึบ
ผู้ชายคนนั้นเขาจับมือฉันพลางออกแรงกระชากเอวของฉันให้เข้าไปในอ้อมกอดของเขา
"ปล่อยฉัน ไอ้โรคจิต!"ฉันตะโกนใส่หน้าเขา พลางสะบัดตัวดิ้นไปมาให้หลุด แต่ยิ่งฉันดิ้นหนักมากขึ้นเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรัดตัวของฉันแน่นมากขึ้นเท่านั้น จนทำให้ฉันได้กลิ่นเหล้าและกลิ่นควันบุหรี่ที่ติดตัวเขามา
"อี๋ น่ารังเกียจเหม็น!"ฉันเอ่ยบอกผู้ชายคนนี้พลางเบือนหน้าหนีกลิ่นเหม็นๆจากตัวเขา
"หึ! ทำตัวเป็นรังเกียจ"
"หึ! ไม่ได้ทำ แต่ฉันรังเกียจแกจริงๆ!"ฉันตะโกนใส่หน้าเขา
พลั๊ก ตุ๊บ
"โอ้ย!อีบ้า!"ผู้ชายที่จับฉันอยู่ร้องโวยวายขึ้นพลางปล่อยมือของเขาที่โอบตัวฉันอยู่ออกเอาไปกุมเป้าตัวเอง เพราะฉันเอาปลายเท้าของรองเท้าสนสูงสะบัดยกขึ้นเตะเข้าไปตรงจุดอ่อนไหวของเขาน่ะสิ ทำให้เขาปล่อยร่างของฉันให้เป็นอิสระ ฉันไม่รอช
