คิมหันต์.....
ครืดดด ครืดดดดด
เสียงมือถือผมดังอยู่บนโต๊ะหัวเตียงผมสะลึมสะลือรีบเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์มาปิดเสียงเพราะกลัวว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆจะตื่น
....อาร์ต.....
"มึงมาทำเชี่ยไรแต่เช้ากูจะนอน" ผมด่ามันไป
"เช้าห่าไรจะสิบโมงแล้วมัวทำไรอยู่วะหรือว่านอนกอดเมียอยู่??"
"อืม" ผมตอบมันไปตามตรงนั่นแล่ะว่าผมนอนกอดลิลอยู่อันที่จริงผมตื่นตั้งแต่เช้าแล้วแต่ลิลยังไม่ตื่นผมก็เลยดึงลิลเข้ามากอดแล้วก็หลับไปอีกรอบ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมไม่เคยตื่นเช้าหรอกแต่พอมาตอนนี้พอได้มาดูแลลิลมันทำให้ผมตื่นเช้ากว่าเดิม ผมหันมองดูคนข้างที่ยังไม่ตื่นแล้วยิ้มให้กับตัวเองที่เธอยังอยู่ตรงนี้ไม่ได้หายไปไหนเพราะทุกวันนี้สิ่งที่ผมกลัวที่สุดก็คือการที่ตื่นมาแล้วไม่เจอลิล
และที่ลิลตื่นสายไม่ใช่ว่าผมทำอะไรลิลหรอกนะแต่เป็นเพราะว่าเมื่อคืนลิลตื่นมากลางดึกแล้วก็ร้องไห้เพ้อคิดถึงลูกผมก็เลยต้องคอยปลอบและกล่อมลิลให้นอนหลับไปในอ้อมกอด ลิลมักจะฝันร้ายบ่อยๆแต่ก็เบาลงถ้าเทียบกับช่วงที่กลับมาจากโรงพยาบาลแรกๆเพราะแบบนี้ผมถึงต้องเอาลิลมานอนด้วยไม่เคยปล่อยให้ลิลต้องนอนคนเดียวเลยสักคืน ผมก็ทำเพื่อลิลได้เท่านี้แล่ะทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย
