“เรื่องราวที่นี่สิ้นสุดลงแล้ว ข้าก็ควรจะจากไปเสียที”
กู้หว่านเยว่ลุกขึ้นกล่าวลา แคว้นตงโจวยังมีเรื่องราวมากมายรอให้นางไปจัดการ
“พี่หญิงหว่านเยว่ ท่านไม่รอร่วมงานมงคลของข้าก่อนแล้วค่อยไปหรือ ข้ากำลังจะเข้าพิธีสมรสในไม่ช้าแล้ว”
ฉีเยว่มองด้วยความเสียดาย นางรู้แล้วว่า “เผยหยวน” ก็คือกู้หว่านเยว่ที่ปลอมตัวมา
“ไม่ล่ะ ข้ามีเวลาจำกัด ต้องรีบไปเดี๋ยวนี้”
หว่างคิ้วของกู้หว่านเยว่แฝงไปด้วยความกังวลเล็กน้อย ทอดสายตามองไปยังที่ไกลออกไป
กำหนดเวลาหนึ่งปีใกล้จะถึงแล้ว ไม่รู้ว่าทางสามีของนางเป็นอย่างไรบ้าง นางยังไม่ได้ทำความปรารถนาในการรวมที่ราบแห่งความโกลาหลให้เป็นหนึ่งได้ คงต้องเร่งฝีเท้าแล้ว
“พวกเรา ยังจะได้พบกันอีกหรือไม่?” ดวงตาของเป่ยหมิงโยวหลานสั่นไหว ในใจพลันเกิดความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ขึ้นมา
“แน่นอนอยู่แล้ว ในอนาคตพวกเรายังมีโอกาสร่วมมือกันอีกมากนัก”
กู้หว่านเยว่ยิ้ม แล้วพลิกตัวขึ้นหลังม้า โบกมือให้พวกเขา
“เอาละ ไม่ต้องมาส่งแล้ว พอกลับไปถึงตงโจวอย่างปลอดภัยแล้ว ข้าจะเขียนจดหมายมาบอก”
“พี่หญิงหว่านเยว่ ท่านต้องระวังตัวระหว่างทางด้วยนะ”
ใบหน้าของฉีเยว่เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ วิ่งตามไ
