“นอนสักพักนะ ค่อยลุกไปอาบน้ำ เดี๋ยวพีจัดเสื้อผ้าใส่ตู้เอง” นิชาพยักหน้ายิ้มให้สามี ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย พีรพลเหมือนซาตานที่สูบพลังชีวิตเธอแทบไม่เหลือ ในทุกครั้งที่มีการบอกรักทางร่างกาย แต่เธอก็ยินยอมและเต็มใจทุกครั้งด้วยสิ
“ตาเมฆ หนูพิมพ์ ตื่นหรือยังลูก” เสียงนางนภาเรียกปลุกลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้ในตอนเช้าตรู่ คนตัวโตขยับร่างอย่างเมื่อยขบจากการนอนบนพื้นไม้แข็ง เขางัวเงียลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู
“ครับแม่ ตื่นแล้วครับ” ปลัดเมฆายื่นหน้าออกมาจากห้อง นางนภายิ้มให้ลูกชายแล้วพยายามชะเง้อคอมองข้ามลูกชายเข้าไปให้ห้อง
“แล้วหนูพิมพ์ล่ะ คงเหนื่อยใช่ไหมลูก เดี๋ยวแม่จะเตรียมหาของบำรุงกำลังให้ดีกว่า หลังแต่งงานคงจะต้องโหมงานหนักกัน” ปลัดเมฆาขมวดคิ้ว
“เอาน่า...แม่เข้าใจ เหมือนพ่อกำนันตอนได้กับแม่ใหม่ๆแหละ” ปลัดเมฆาอ้าปากเหวอ
“ไปๆ ปลุกหนูพิมพ์นะลูก เมื่อคืนตอนที่แม่โทรบอกย่าพรว่าหนูพิมพ์จะนอนที่นี่ แกกำชับว่าให้เมฆกับหนูพิมพ์ไปกินข้าวเช้าด้วยนะลูก” นางนภาพูดจบก็หันหลังให้บุตรชาย ปลัดเมฆาส่ายหน้ายิ้มๆ
“พิมพ์จ๋า”
