EP6 - บาร์ร้อนรัก (บาร์)
โรงเรียนของลลิส
โรงเรียนนานาชาติที่กำลังมีงานอำลารุ่น ภาพรอยยิ้ม ภาพน้ำตาของเหล่านักเรียนที่บางคนกำลังไปต่อการศึกษาที่ต่างประเทศ บางคนก็แยกย้ายกันไปคนละมหาวิทยาลัยชั้นนำต่าง ความดีใจที่จบเกรดสุดท้ายก่อนจะไปเริ่มต้นในวัยผู้ใหญ่
"ลิส นั่นใคร" เพื่อนของลลิสเอ่ย
เธอหันกลับไปมองปรากฏว่าเป็รบาร์ที่เดินเข้ามาพร้อมกล่องของขวัญทั้งๆที่เขาส่งเธอเสร็จก็กลับไปแล้ว เมื่อชายหนุ่มมาดหล่อคนนี้เดินเข้ามา ต่างพาสาวๆมองกันเป็นแถวๆไม่เว้นแม้แต่อาจารย์
"พี่บาร์"
"รับซิ"
บา่ร์ยื่นของขวัญให้ลลิสก่อนที่เธอจะรับมันท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆที่กำลังยืนมอง เธอมองซ้าย มองขวา เห็นเพื่อนๆมองกันเป็นแถว จึงเอ่ยขึ้นด้วยความเขินอาย ลลิสเป็นสาวหวานที่แสนจะเรียบร้อยน่าตาน่ารักใสๆในแบบของเธอ และที่สำคัญลลิสไม่เคยมีแฟนหรือมีความรักกับใครแม้แต่คนเดียว ยกเว้น...
"ขอบคุณค่ะพี่บาร์"
"เก่งมาก เกรดสูงสุดของรุ่นด้วยนี่"
บาร์เอ่ยพรางใช้มือหนาลูบหัวลลิสก่อนเอ่ยชมเธอเมื่อเขาเห็นรายชื่อของเธอเป็นนักเรียนที่มีคะแนนสูงสุดของรุ่นทั้งหมดนับร้อยคน การกระทำแบบนั้นของบาร์ทำเอาหัวใจดวงน้อยๆของลลิสสั่นไหวไปหมดจนแทบคุมไม่อยู่
"ขอบคุณค่ะ"
"เดี๋ยวพี่รอนะ เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่พากลับ"
จู่ๆสรรพนามของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่ออยู่ต่อหน้าเพื่อนๆของเธอ ปกติบาร์ไม่เคยแทนตัวเองว่าพี่มานานมากแล้วตั้งแต่ที่โตขึ้นมา บาร์ถูกส่งไปเรียนที่ต่างประเทสหลายปี เมื่อกลับมาลลิสก็รู้สึกว่านี่คือบาร์ที่เธอไม่รู้จักสักนิด เขาต่างจากตอนเด้กที่โตมาด้วยกันมากๆ
"ค่ะ แต่ถ้าพี่มีงาน...เดี๋ยวหนูให้พ่อภีมมารับก็ได้คะ"
"กลับกับพี่นี่แหละ ตามสบายนะ"
บาร์เอ่ยพรางกดยิ้มแล้วเดินออกไปนั่งกดโทรศัพท์รอ ทำเอาเพื่อนๆต่างพากันวิ่งมารุมล้อมลลิสแล้วสอบถามเรื่องของบาร์กันไม่หยุด ลลิสเป็นเด็กนักเรียนที่ไม่เคยมีประวัติเสียเรื่องการทำผิดกฏ ไม่เคยมีเรื่องเม้าท์ที่เสียหายสักครั้งตั้งแต่เกรด7จนกระทั่งจบการศึกษาวันนี้
"เดี๋ยวนะ ยัยนี่เรียบร้อยจริงมั้ยนะชักจะสงสัย ทำตัวใสซื่อ พอวันจบการศึกษารีบเอาผู้ชายมาควงเลย เธอเก็บกดมากซินะ พลุนจนเน่าแล้วมั้งยังมาทำตัวใสซื่อ" นักเรียนคนนึงที่ไม่ค่อยชอบลลิสมากนักเพราะลลิสมักจะได้คำชมและความชื่นชอบจากน้องๆด้วยน่าตาน่ารักและเรียนเก่ง
" เธอพุดแรงไปหน่อยนะ" ลลิสเอ่ย
"ไม่แรงหรอก ดูผู้ชายหน้าตาหล่อเพย์บอยขนาดนั้นไม่บอกก็รู้ว่ายัยนี่ไม่เหลือชิ้นดีแล้ว"
"ลิสไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นสักหน่อย อย่ามาพุดแบบนี้นะ"
"ทำไม รับไม่ได้เหรอ เรื่องเอากันมันธรรมชาติ ไม่มีผู้ชายคนไหนเขามาคบกับหล่อนแค่จับมือใสซื่อหรอก อย่ามาตอแหล!!!"
"จะมากไปมั้ง!"
เสียงของบาร์เอ่ยเมื่อได้ยินเสียงของทั้งคู่เถียงกัน บาร์เดินนิ่งๆเข้ามาก่อแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ด้วยสีหน้านิ่งแล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับเพื่อนคนนั้นของลลิส
"ออกตัวปกป้องเมียจังนะพี่"
"ปกป้องเป็นธรรมดา ผู้หญิงดีๆแบบลลิส คงหาอยากในหมู่พวกคนแบบเธอ!" บาร์เอ่ย
"นี่!!!"
"อีกอย่างนะ ก่อนเธอจะพูดอะไร ให้ระวังเข้าตัวหน่อย เธอมองหน้าฉันดีๆซิ เป็นไง นึกออกมั้ย!!"
ผู้หญิงคนนั้นมองหน้าบาร์ก่อนเบิกตากว้าง เขาคืนคนที่เธอเจอเมื่อหลายวันก่อนตอนที่แอบออกไปเที่ยวกับแฟนหนุ่มแล้วไปมีเรื่อง แฟนหนุ่มของเธอถูกบาร์ซ้อมจนน่วมเพราะเป็นแค่เด็กเพิ่งโตแต่ริหาเรื่องคนอื่นเพราะความคึกคะนอง
"พะ...พี่คนนั้น!!"
"ใช่ เธอกับแฟนไอ้เด็กกระจอกคนนั้นมันไม่ต่างกันดีนะ เข้ากันดี และอีกอย่าง ถ้าเธอพูดไม่ดีกับลลิสอีกรอบ ฉันจะเลาะฟันเธอออกจากปากซะ!!!"
บาร์เอ่ยกับผู้หญิงคนนั้นเบาๆในขณะที่เธอได้ยินทุกคำก่อนหน้าถอดสีและเดินหนีออกไปอย่างไว บาร์หันกลับมาหาลลิสที่ยืนสีหน้าไม่ค่อยดีแล้วลากแขนเธอพากลับในขณะที่งานจบแล้วแบบนั้น
บาร์ไม่ได้พาลลิสกลับไปส่งที่บ้าน แต่เลือกจะพาเธอมาที่คอนโดเขา ลลิสยืนมองคอนโดของบาร์อย่างสั่นเทา เธอไม่รู้ว่าทำไมบาร์พาเธอมาที่นี่
"พี่พาหนูมาที่นี่ทำไมคะ"
"นั่งก่อน ไม่ต้องกลัว"
"ค่ะ"
บาร์ที่เดินวนมานั่งลงข้างๆลลิสที่เอาแต่ก้มหน้า เขามองเธอก่อนเสมองไปทางอื่นแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
"ทำไมปล่อยให้เขาด่าแบบนั้น โดนแบบนี้บ่อยหรือเปล่า" บาร์เอ่ย
"เอ่อ...บะ...บ่อยค่ะ"
"ทำไมไม่ตอบโต้ จะปล่อยให้เขาดุถูกทำไม ไม่ได้ทำนิ"
"หนู....."
"เฮ้อ...จะเป็นแฟนฉันได้ยังไง ถ้าเธอยังอ่อนแอแบบนี้ลิส"
"คะ!!! พี่ว่าอะไรนะคะ"
"อ่ะ! ดื่มให้หมด แล้วเดินเอาแก้วไปเก็บ ถ้าทำได้ฉันจะพากลับบ้าน"
บาร์เอ่ยก่อนวางแก้วไวน์ที่มีไวน์มากกว่าครึ่งแก้วต่อหน้าลลิส เขาสั่งให้เธอดื่มมันให้หมดแล้วเอาแก้วกลับไปเก็บ ลลิสมองอย่างตกใจ ก่อนจะนิ่งไป เธอไม่เคยดื่มแอลกอฮอร์ มีแค่จิบๆวันที่งานวันเกิดบาร์ไม่เยอะยังเมาเลย นี่ไวน์เกือบเต็มแก้ว เธอจะทำได้ยังไง
"นิ่งทำไม ทำซิลิส" บาร์เอ่ย
"แต่มันเยอะมากเลยนะพี่บาร์ หนู..."
"แค่นี้ก็ทำไม่ได้?? แล้วต่อไปจะปกป้องตัวเองได้ยังไง อยู่กับฉันมีแต่อันตรายรอบตัว" บาร์เอ่ยพรางกอดยอกมองนิ่งๆ
"กะ...ก็ได้ค่ะ"
ลลิสค่อยๆยกแก้วไวน์ขึ้นมองอย่างชั่งใน ก่อนจะค่อยๆยกมันขึ้นดื่ม เธอฝืนจะดื่มรวดเดียวให้หมดเพราะรู้ดีว่าถ้าปล่อยแก้วเธอจะยกมันดื่มอีกไมไ่ด้
ไวน์สีแดงไหลออกจากริมฝีปากก่อนไหลลงมาตามลำคอขาวเปื้อนเสื้อนักเรียนสีขาวครีมของเธอจนเป็นสีแดงตามสีของไวน์ในแก้ว ลลิสดื่มมันเข้าไปจนหมดก่อนวางแก้วลง
"อึก!"
"เอาแก้วไปเก็บซิ"
ลลิสรู้สึกพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนออกมาให้ได้ สายตาเธอเริ่มร้อนผ่าวเมื่อไม่เคยดื่มแอลกอฮอร์เยอะขนาดนี้มาก่อน มันทำให้สติสัมชัญญะของเธอไม่สามารถควบคุมได้
ขาเรียวค่อยๆก้าวเดิน แต่ภาพมันเริ่มเบลอแต่ยังพอมองเห็น ลลิสที่พยายามสะบัดหัวให้ภาพมันชัดขึ้น แต่สุดท้ายก็ต้องวางแก้วลงกับโต๊ะอาหารเมื่อเธอเดินไปได้แค่นั้น แล้วทรุดลงนั่งเพราะอาการร้อนผ่าวอย่างหนัก หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก
"ลิส"
"หนูเดินไม่ไหวแล้วพี่บาร์....อึก!"
"ไม่ไหวเหรอ แค่นี้เองลิสยังทำไม่ได้เลย"
พูดจบบาร์ก็อุ้มลลิสขึ้นก่อนเดินกลับไปที่โซฟา เขาพาเธอขึ้นคร่อมตักให้หันหน้าไปหาเขา ชายหนุ่มมองร่างเล็กใบหน้าแดงระเรื่อตรงหน้านิ่งๆ เขาค่อยๆปัดปอยผมของเธอออก ลลิสเป็นผู้หญิงหวานๆเรียร้อยแต่จากการสัมผัสเธอเป็นผู้หญิงซ่อนรูปอย่างหนัก แม้จะยังไม่เคยเห็นเต็มๆก็ตาม
"ร้อนหรือไง"
"ร้อนค่ะ...."
บาร์ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเธอออกเพียงแค่สองเม้ดบน เต้านมเธอก้แทบจะออกมาทั้งเต้าแล้ว เขามองนิ่งๆราวกับกำลังข่มอารมร์บางอย่างที่มันปลุกตัวตนของเขา
"อื้ออออ"
จู่ๆริมฝีปากของชายหนุ่มก็จูบดูดดึงมือหนารั้งศรีษะของหญิงสาวกดเข้าหาตัวเองเต็มแรง จูบที่เกิดขึ้นมันหนักหน่วงจนหยิงสาวหายใจแทบไม่ทัน
"แม่งเอ้ย!"
