บทที่ 5 ต่อรอง
"เขาว่าไงบ้าง" มิลินรีบยื่นหน้าเข้ามาถามด้วยความอยากรู้ทันทีที่พะพายยกโทรศัพท์ออกจากหู คนถูกถามพ่นลมหายใจออกอย่างหนัก เธอไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไปหาความตายจากภารัน "ฉันจะไปกับแก" มิลินจับมือเรียวไว้
"ฉันกลัว"
"ไม่ต้องกลัว เป็นไงเป็นกัน"
"ถ้าเราไม่ได้ออกมาจากบ้านหลังนั้นล่ะลิน"
"...งั้นฉันจะเขียนข้อความไว้ ถ้าเราไม่กลับออกมาเกินสามชั่วโมง ข้อความนี้จะส่งหาพ่อฉันอัตโนมัติ" ว่าจบมิลินก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความ เมื่อเสร็จแล้วก็จับมือพะพายเดินออกมา ทั้งที่วันนี้ทั้งสองจะได้ไปฉลองวันเรียนจบเหมือนคนอื่นๆ แต่ต้องมาเสี่ยงอันตรายเสี่ยงตาย
@เพนท์เฮ้าส์มาเฟียใหญ่
สองสาวเดินเกาะแขนกันมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูรั้วสูงตระหง่าน ใบหน้าสวยของทั้งสองเงยขึ้นมองประตูรั้วสีดำพร้อมกันและต้องตกใจแรงเมื่อประตูค่อยๆเลื่อนเปิดออก เสียงเอี๊ยดอ๊าดมันชั่งฟังแล้วน่าขนลุก
"เชิญทางนี้ครับ"
"..!!" สองสาวทำหน้าตกใจสุดขีดที่อยู่ๆ เดวิดก็โผล่มาจากความมืด บรรยากาศรอบๆตัวบ้านมืดสลัว มีเพียงแสงไฟตรงทางเดินเท่านั้นที่พอให้ความสว่างได้มองเห็นรอบๆ แต่เมื่อเดินเข้ามาก็ต้องตกใจสุดขีดจนเท้าก้าวไปไหนไม่ได้ ชายฉกรรจ์เกือบสิบคนยืนผสานมือไว้ตรงหน้า กำลังจ้องมองมาที่พะพายกับเพื่อนเขม็งราวกับจะฉีกกระชากพวกเธอออกเป็นชิ้นๆ ในความรู้สึกตอนนี้เหมือนเธอกำลังเดินเข้ามาในถ้ำที่มีแต่ราชสีห์ร้าย
"นายรออยู่ที่สระว่ายน้ำครับ" เดวิดหยุดเดินกะทันหันแล้วเอ่ยบอกคนด้านหลัง แต่ในตอนที่มิลินจะเดินตามเพื่อนรักไปกลับถูกเดวิดกันไว้ด้วยการยกแขนขึ้นมาทำเอาคนที่กำลังเดินตามไปไม่ได้มอง หน้าผากเธอชนกับท่อนแขนแกร่งจนเซถอยหลัง
"ทำไม!"
"นายอนุญาตเฉพาะคนที่มีเรื่องจะคุย คนที่ไม่เกี่ยวให้รออยู่ตรงนี้"
"ได้ไง แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าเจ้านายของนายจะไม่ทำร้ายเพื่อนฉัน!" มิลินตวาดลั่น
"ถ้านายจะฆ่า คุณก็ห้ามไม่ได้" น้ำเสียงเยือกเย็นชวนขนลุกของเดวิดทำมิลินไม่กล้าเถียงกลับ เธอยกมือขึ้นมากอดตัวเองไว้พลางหันมองรอบๆ ด้วยความหวาดหวั่น
"..." พะพายก้าวขาสั่นเทาเข้ามาในสวนหลังบ้าน สิ่งแรกที่เห็นคือสระว่ายน้ำและยังมีบาร์เล็กๆ อยู่ริมสระ เสียงน้ำไหลที่แทรกเข้ามาในโสตประสาทมันไม่ดังเท่าเสียงหัวใจของเธอที่กำลังเต้นระรัว
กึก!
พะพายหยุดฝีเท้ากะทันหันเมื่อเห็นแผ่นหลังกำยำของชายหนุ่ม แม้จะอยากเดินเข้าไปใกล้ๆ แต่เท้าทั้งสองข้างกลับนิ่งเฉย ร่างกายแข็งทื่อราวกับโดนสาปทันทีที่ภารันหันมามอง แสงไฟใต้สระสะท้อนกับใบหน้าคมคาย แววตาดุดันดำดิ่งราวกับเหวลึกจนไม่อาจรู้ได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ร่างกายเธอทำงานอัตโนมัติโดยการก้าวถอยหลังไปทีละก้าว
"พะ..พายอยากคุยเรื่องพ่อ"
"..." ภารันเดินเข้ามาใกล้ๆ จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมเจือมากับกลิ่นบุหรี่จางๆ จากตัวเขา ร่างกายเธอสั่นเทาเหมือนเจ้าเข้าเมื่อเหลือบตาเห็นด้ามปืนที่เหน็บอยู่เอวเขา ก่อนที่ภารันจะหยิบออกมาแล้วใช้ปลายกระบอกปืนเชยปลายคางพะพายขึ้น ทว่าเธอกลับหลับตาแน่น ใจไม่กล้าพอที่จะสบตากับเขา "หึ!.." ภารันแค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ พร้อมกับยกขาไขว่ห้าง
"..." พะพายยืนตัวแข็งทื่อ เธอค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมามองภารัน เมื่อเห็นเขาเดินออกไปแล้วจึงลืมตาเต็มตา "ฉันหาพ่อไม่เจอ เวลาหนึ่งอาทิตย์มันกระชั้นชิดเกิดไป ขอเลื่อนเป็นหนึ่งเดือนได้ไหม"
"หึ.." ไม่มีคำตอบจากปากภารัน มีเพียงเสียงแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน "ฉันจำเป็นต้องทำตามที่เธอขอด้วยเหรอ?" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามเสียงเรียบ ทำเอาคนโดนถามกลับไปต่อไม่ถูก
"ฉันไม่รู้จริงๆว่าพ่ออยู่ที่ไหน"
"นั่นมันเรื่องของเธอ"
"..." พะพายเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นอย่างใช้ความคิด เธอตัดสินใจเดินเข้าไปหาภารัน แว่บหนึ่งที่เขาเห็นแววตาเด็ดเดี่ยวของอีกฝ่าย "หนึ่งเดือน..ฉันขอเวลาหนึ่งเดือน" พะพายต่อลองเสียงสั่น
"ทำไมฉันต้องเสียเวลา?" มาเฟียหนุ่มถามกลับเสียงแข็ง พร้อมกับหยิบมีดพกออกมาควงเล่นโดยไม่กลัวว่ามันจะบาดมือ ก่อนจะปามีดไปตรงหน้า ใบมีดคมเฉียดใบหูพะพายไปแค่นิดเดียว เด็กสาวเบิกตากว้าง ช็อกกับความป่าเถื่อนเมื่อสักครู่จนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว "ฉันพูดคำไหนคำนั้น"
"ตะ..แต่ฉันไม่รู้จริงๆว่าพ่ออยู่ไหน"
"เหรอ งั้นอยากรู้ไหมว่าพ่อเธออยู่ไหน"
"..."! เด็กสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่แล้วหันไปมองกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เดินเข้ามา หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ ร่างกายทำงานอัตโนมัติด้วยการวิ่งเข้าไปหาพ่อแต่กลับถูกการ์ดของภารันล็อกตัวไว้ก่อน "ปล่อยพ่อฉันนะ ไอ้สารเลว!" เธอตะโกนด่าทอชายหนุ่มด้วยความเหลืออด สภาพร่างกายของดิเรกมีแต่บาดแผลเต็มไปหมด
"สารเลว?..ได้" เขาแสยะยิ้มมุมปากอย่างคาดเดาอะไรไม่ได้แล้วเดินมาหยิบปืนจากเอวลูกน้องเล็งไปที่ดิเรก ทำเอาพะพายกรีดร้องสุดเสียง
"อย่าทำพ่อฉันนะ!"
"..คำอ้อนวอน ชั่งไพเราะจังว่าไหม" เขาสะบัดมือเพื่อบอกให้พะพายกรีดร้องอีก ก่อนจะหันไปใช้ด้ามปืนกระแทกกับใบหน้าของดิเรกอย่างแรง
"กรี๊ด!!!" เด็กสาวกรีดร้องพลางขืนตัวออกจากพันธนาการจนเรียวแขนเธอเกิดรอยแดง "ไอ้สารเลว แกทำร้ายพ่อฉัน!"
"ใช่! มันสมควรโดนมากกว่านี้" ภารันแสยะยิ้มเยือกเย็น เขาไม่จำเป็นต้องปรานีคนที่กล้าท้าทายอำนาจเขา
"พะ..พาย" ดิเรกเอ่ยเรียกลูกสาวเสียงพร่า ใบหน้าเขามีแต่รอยฟกช้ำและยังมีเลือดซึมออกมาจากมุมปาก พะพายร้องไห้โฮด้วยความสงสารพ่อที่ต้องเจอเรื่องเลวร้ายคนเดียว
"ชั่งเป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ" มาเฟียหนุ่มปรบมือเบาๆ แล้วเดินเข้ามาหาพะพาย มือหนาดึงเนคไทจนมันแน่นรัดคอเธอ ทำเอาเด็กสาวดิ้นทุรนทุรายแล้วเบี่ยงตัวหลบแต่พลาดท่าจนตกลงไปในสระว่ายน้ำ
"อึก! ชะ..ช่วยด้วย" เธอตะกายอยู่ในสระว่ายน้ำ ร้องขอความช่วยเหลือจากคนเลือดเย็นอย่างภารัน เขาย่อเข่านั่งลง มองเธอโดยไม่คิดจะช่วย
"หึ.." เขาแค่นหัวเราะในลำคอเมื่อพะพายเริ่มอ่อนล้า ก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าทำให้เด็กสาวรีบคว้าไว้ในทันที เธอกลืนน้ำไปหลายอึกก่อนที่จะถูกดึงขึ้นมาจากน้ำ ร่างกายเปียกปอนเหมือนลูกแมวน้อยตกน้ำไม่มีผิด เธอสำลักน้ำจนหน้าแดงและเมื่อได้สติก็รีบถอยห่างจากคนเลือดเย็น
"พาย อย่าเข้ามายุ่งลูก พ่อจะจัดการเอง"
"อึก..คุณพ่อ~" เธอปล่อยโฮออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะหันมาพูดกับภารัน "ไอ้คนเลือดเย็น แกไม่ใช่มนุษย์"
"มึงไม่สั่งสอนลูกเหรอ ว่าอย่าปากดีกับคนที่เพิ่งช่วยมันจากความตาย!" มาเฟียหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันถามดิเรก แล้วหันมาจ้องหน้าพะพาย
"อย่ายุ่งกับลูกฉัน!"
"กูต้องการเงินทั้งหมดที่มึงเอาไป"
"พ่อฉันไม่มี!" พะพายตอบแทนพ่อ
"เหรอ..แล้วต้องทำยังไงดีล่ะ" เขาทำหน้าฉงนพลางเอาปืนเกาศีรษะก่อนจะหยิบมีดขึ้นมา แล้วยื่นไปตัดกระดุมเสื้อนักเรียนที่มันเปียกจนแนบเนื้อออก เผยให้เห็นเรือนร่างเธออย่างชัดเจน พะพายนั่งนิ่งยอมให้เขาทำตามอำเภอใจด้วยความกลัวสุดขีด คนอย่างภารันจะทำอะไรกับใครก็ได้และเขาอาจฆ่าเธอได้ทันทีหากเขาไม่พอใจ "ฉันว่าฉันพอมีทางช่วยแกได้นะ.." มาเฟียหนุ่มหันมาพูดกับดิเรกเสียงเรียบ
"อย่า! อย่าทำอะไรลูกฉัน ขอร้อง.."
"หึหึ.." เหมือนคำขอร้องของดิเรกจะไม่เป็นผลเมื่อภารันยื่นมือมาจับใบหน้าสวยของพะพาย เขาใช้หลังมือเกลี่ยพวงแก้มนวลเบาๆ
"ปล่อยพายไป! มาทำฉัน!"
"หุบปาก!" ภารันตะเบ็งเสียงดังลั่นจนพะพายสะดุ้งตกใจ พร้อมกับออกคำสั่งลูกน้อง "เอามันไปเก็บ"
"ไม่ๆ ฉันขอร้อง อย่าทำพ่อฉัน" เธอกอดแขนภารันไว้พลางหันไปมองหน้าพ่อแต่การ์ดของเขาก็หิ้วพ่อเธอออกไปก่อน พะพายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลหมายจะวิ่งตามพ่อไปแต่ก็ถูกท่อนแขนแกร่งรั้งเอวคอดไว้ทันจนร่างเธอลอยมากระแทกกับแผงอกแกร่ง
"ไอ้ชั่ว! ไอ้เลว..แกมันไม่ใช่คน!"
"เหรอ ทุกคนก็พูดแบบนั้นนะ"
"ฉันจะฆ่าแก!"
"เอาเลย..ฆ่าสิ" เขายอมปล่อยพะพายแล้วยัดปืนใส่มือเธอแล้วยกขึ้นมาจ่อหน้าผากตัวเอง มือเรียวสั่นเทาเข้าไปใหญ่พลางหลับตาแน่นกับภาพตรงหน้า "ฆ่าสิ..หึหึ เอาเลย"
"อื้อ!! ฉันไม่ใช่คนชั่วช้าอย่างแก!"
"งั้นอย่าปากดี! แต่ฉันก็พอมีทางออกนะ.." ชายหนุ่มเดินอ้อมมาด้านหลังพะพายแล้วใช้นิ้วเรียวลูบไล้ลำคอระหง เธอได้ยินเสียงหายใจเขาในระยะประชิด "พ่อเธออาจรอดตาย..."
"กะ..แก!"
"หึหึ..น่ายกรางวัลลูกดีเด่นให้เธอนะ"
"..."
"ฉันไม่สนใจสิ่งที่เธอพยายามต่อรอง แต่..."
"..."
"แต่ฉันมีข้อเสนอให้.."
