Chapter 123
19.30 น.
คนกำลังหิวโซและเรี่ยวแรงเริ่มหมดมาหยุดยืนตรงเนินสูงใกล้ชายป่า กาแลทรุดกายลงนั่งบนพื้นดินอย่างเหนื่อยล้า ความหิวและเหน็ดเหนื่อยทำให้เขาไม่อยากลุกเดินไปไหน อยากนอนแผ่หลาเสียตรงนี้ เขากำลังทำตามใจคิด แต่เสียงของเดชทำให้ความคิดนั้นถูกระงับ
“ไอ้กาแล โน่นบ้านคนนี่หว่า” เดชพูดด้วยน้ำเสียงดีใจและมีความหวัง เขากับกาแลเดินเลียบลำธารมานานหลายชั่วโมง เมื่อหิวก็มีน้ำในลำธารเป็นอาหาร ทว่ามันกลับไม่อิ่มท้อง ยิ่งดื่มน้ำความหิวก็ยิ่งมาก ความหวังที่ว่าจะเจอคนเก็บของป่าหรือไม่ก็บ้านคนริบหรี่มาก จนคนทั้งสองเริ่มตั้งเป้าหมายใหม่คือ ออกจากป่าแห่งนี้ให้ได้ กาแลมองไปยังบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลด้วยรอยยิ้ม
“ที่นั่นคงมีอาหารให้เรากินนะพี่ รีบไปกันเถอะ”
“เออๆ ไปกัน” เดชกับกาแลจึงพากันเดินไปยังบ้านหลังนั้นด้วยความหวังว่า จะได้อาหารดับความหิว และเมื่อเห็นจุดหมายปลายทาง ทั้งสองมีเรี่ยวแรงก้าวเดิน วาดหวังไว้ว่า เจ้าของบ้านหลังนั้นจะใจดี มอบอาหารให้ทั้งสองประทังชีวิต
เดชกับกาแลมาหยุดยืนข้างรั้วลวดหนามหลังจากใช้เวลาเดินทางมากกว่า
