“ประธานหลินครับ ถ้าหากไม่มีคำสั่งเรื่องอื่นแล้ว อย่างนั้นผมขอตัวไปโรงงานก่อนนะครับ”
ฉินหมิงขอตัวลาแล้วเดินออกจากห้องสำนักงาน
เมื่อเห็นเงาของฉินหมิงลับตาไปแล้ว เอ้าเฟิงก็กำหมัดขึ้นมาทันที ใบหน้าเขาใครได้เห็นก็คงกลัวเป็นอย่างมาก
เมื่อไม่กี่วันก่อนฉินหมิงเพิ่งจะแย่งอำนาจของเขาจากการผลิตไป และตอนนี้เขายังจะกล้าทำมันอีกครั้ง เขาจะกลืนความขมขื่นนี้ได้อย่างไร?
“รองประธานเอ้า คุณเองก็กลับไปทำงานให้ดี ๆ เถอะค่ะ!”
หลินหว่านชิงพูดเสียงเรียบ
เนื่องจากตู้เซียวคอยจ้องแต่จะใส่ร้ายให้ฉินหมิง แต่เธอก็คิดอยู่เสมอว่าเธอไล่เอ้าเฟิงไม่ได้ ดังนั้นทุกวันนี้เธอจึงไม่ให้ความสำคัญกับเอ้าเฟิงมากเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
“ประธานหลินผมมีอะไรที่อยากบอกคุณ แต่ไม่รู้ว่าควรพูดดีไหมน่ะครับ…”
เอ้าเฟิงลังเลที่จะพูดเล็กน้อยแล้วอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ
“มีอะไรเหรอ คุณพูดมาเลยค่ะฉันฟังอยู่”
หลินหว่านชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เดาไม่ออกว่าเอ้าเฟิงจะมาไม้ไหนอีก
“ประธานหลิน ผมรู้ว่าใจคุณอยากจะส่งเสริมเลขาฉิน…”
“แต่ว่าเขาทะเยอทะยานเกินไป อาจไม่ใช่เรื่องดีสำหรับคุณที่จะส่งเสริมเขาแบบนี้!”
เอ้าเฟิงพูดอย่างใจเย็น
“ทะเยอทะยานเกินไปเหรอ?
