“คุณพูดอะไรไร้สาระ！”
หลินหว่านหรูโต้กลับในทันที “เย่เทียนหยู่ไม่ได้ฟ้องอะไรฉัน ขนาดฉันโทรไปดุเขาที่ไม่อยู่บริษัท อู้งาน เขายังไม่พูดอะไรเลย”
“งั้นเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง？” ผู้อาวุโสหลินถาม
“ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันรู้ได้ยังไง ยังไงเย่เทียนหยู่ก็ไม่ได้พูดอยู่ดี พวกคุณขู่เขาไม่ใช่เหรอ ให้เขาทิ้งฉันไป เขาพูดว่าไงล่ะ？”
หลินหว่านหรูถาม
“ฮึ เขาจะพูดอะไรล่ะ ไม่ใช่ว่าที่ยังวนเวียนอาลัยอาวรณ์ก็เพราะเธอรวย ต้องการเงินไง”
“ให้เขาไปสิบล้าน นึกไม่ถึงว่าจะยังน้อยไป”
แม่หลินพูดด้วยความโกรธ
“ก็แสดงว่า เขาไม่เห็นด้วย？” หลินหว่านหรูถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เธอกลัวจริงๆ ว่าเย่เทียนหยู่จะเห็นด้วยกับแบบนั้น
“ใช่ เขาไม่เห็นด้วย แต่ไม่ใช่เพราะเขาชอบเธอ แต่เพราะเธอเป็นประธานของหลินซื่อกรุ๊ปต่างหาก และเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่บริษัทไงล่ะ”
“ในทางกลับกัน คุณชายกงซุนบริสุทธิ์ใจกว่า ด้วยฐานะทางครอบครัว ไม่ดูถูกทรัพย์สินของพวกเราเลยแม้แต่น้อย”
ผู้อาวุโสหลินพูดเสียงต่ำ “หว่านหรู เธอต้องคิดทบทวนให้ดีๆ นะ”
“คุณปู่ ตอนแรกคุณเป็นคนให้ฉันแต่งงานกับเย่เทียนหยู่เอง ฉันไม่สมัครใจ แต่ก็เห็นด้วยแล้ว ตอนนี้ ฉันมีความรู้สึกต่างๆ
