ขณะคิ้วเรียวสวยเหนือดวงตาคู่กลมโตขมวดเข้าหากัน คนพามาเลี้ยงข้าวคงรู้สึกกระชุ่มกระชวย พอจะหายโกรธตอนเธอบริภาษว่าเขาน่าเกลียดน่ากลัวปานนั้น
“เอ๊ะ... ทำไมคุณชาร์ลผมสั้นเร็วจังคะ?”
“ก็ตัดไงครับ ต้องมานั่งใส่แว็กซ์เปลี่ยนสีผมดำอีก ที่จริงผมไม่กลับร่างนั้นมานานแล้วนะ”
“แล้วทำไมเป็นงี้คะ?”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ”
“คุณรู้อะไรบ้างเนี่ย?”
“รู้ว่าเป็นแอลลิเกเตอร์ตัวใหญ่เท่าในหนังหรั่ง ไซซ์พิเศษสั่งทำ CG แบบตัวเท่าฝาบ้านน่ะ” เสียงหัวเราะดังเผยให้เห็นเขี้ยวคมตรงมุมปาก ทำเอาคนที่ปะเข้ากับรอยยิ้มทรงเสน่ห์ ก้มหน้ามองโต๊ะ ยกมือปัดปอยผมเก็บหลังหูอยู่อย่างนั้น
ก็ควรต้องอาย เธอสวมชุดพนักงานออฟฟิศ เสื้อสูทกระโปรงแต่งตัวแสนธรรมดา ตรงกันข้ามหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีกรมทรงปกคอจีน กล้ามแน่นเห็นต้นแขนเป็นก้อน ๆ เขาดูดีตั้งแต่ก้าวแรกที่ลงจากรถยนต์หรูราคาแพง ไปรับเธอถึงหน้าห้องพนักงาน เพื่อนร่วมงานสาวกรี๊ดกร๊าดเหมือนว่าเจอดาราใต้หวัน
“กันว่า... ผมขาวนิดหน่อยก็ดูดีนะคะ เหมือนทำไฮไลต์มาเลย... ประมาณพวกคอสเพลย์สีผมเก๋ ๆ”
“เป็นเรื่องเดียวที่ไม่ติใช่ไหม?”
“ค่ะ ไม่ติ...”
“ผมใช้เจลลูบเปลี่ยนสีดำน่ะ ไม่ได้ย้อมเพราะว่ามันเสียเวล
