บทที่ 75
“เธอทำผิดมาครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเธอทิ้งเมญ่า เพราะต้องการให้เมญ่าสบาย มีชีวิตที่ดี เธอสมหวังแล้วนะ เมญ่าสุขสบายมาก ฉันเลี้ยงเมญ่าด้วยความรัก และทุกสิ่งทุกอย่างให้ฉันมี ถ้าเธออยากให้มันเป็นอย่างนี้ตลอดไป อย่าเข้าไปทำให้ลูกสาวของฉันต้องเสียใจ ผิดหวังมากกว่านี้ แล้วฉันก็ขอลูกสาวของฉันคืนด้วย ฉันจะไม่มีวันให้เธอย่ำยีจิตใจลูกสาวทั้งสองคนของฉันแน่” กรกนกผลัดอนงค์ออกห่างเพียงนิด ฟาดฝ่ามือลงบนแก้มอนงค์สองครั้งติดกัน “กลับไป อย่าให้ลูกของฉันเห็นหน้าแม่ระยำอย่างเธอ ไป!”
จังหวะนั้นอภิรักษ์สามีอนงค์ ที่วิ่งตามภรรยามาไม่ห่าง ได้ยินคำพูดกรกนกพอดี เขาเดินมาหาภรรยาที่ยืนร้องไห้
“ถ้าคุณรักเมญ่าจริง คุณต้องกลับบ้านกับผมเดี๋ยวนี้” ไม่พูดเปล่า ยังลากร่างอนงค์ให้ออกจากห้อง
แม้ขาอนงค์เดินตามแรงลากจูง ทว่าสายตานางกลับมองไปยังประตูห้องพักคนไข้ นัยน์ตาล้นด้วยน้ำตา หัวใจนางสลาย เพราะต่อจากนี้ นางจะไม่ได้เห็นเก็จมณีด้วยตาตัวเองอีกแล้ว ทำได้เหมือนเช่นเดิมคือ มองผ่านรูปภาพในมือถือ ซ้ำร้ายลูกสาวก็ยังเกลียดนางอีก
ปวดร้าวใจเหลือเกิน ปวดจนเกินทนไหว
การพบเจอระหว่างกรกนกกับกุลธิรัตน์ครั้งนี้ ต่างกับทุกครั้งที่ผ่
