Chapter 2

All those days watching from the windows

"Enough with your dramas. Papasok ka na nga sa crowded school, e. Lumabas ka na nga sa kulungan, right? Ano ka ba?"

I glanced at my cousin sitting beside me, but droplets from her wet hair as she combs it made me grimace and look away.

"I'm simply singing," giit ko, pero sobrang nahalata naman sa boses ko ang panginginig.

"Nine-nerbiyos ka ba dahil takot kang baka may kumuha na naman sa'yo, o dahil kinakabahan ka sa papasukan mo?"

I heaved a sigh. "Both," I expressed. Wala akong makapang sasabihin. I'm nervous to the superlative degree.

It's been six years since the last time I saw a lot of people. I badly want to see street lights again, crossing the highways, walking in footbridges, buying fried ice creams in mega malls, and even taking picture in front of a billboard. I miss them all. They were taken away from me by chance. But now, I have the opportunity to do them again! I think it's normal for me to feel excited and nervous.

"Manong, pakibilisan. Fifteen minutes na lang magsisimula na ang klase," pakiusap ni Ivy sa driver.

Nabaling ang tingin ko sa kanya. I couldn't help to raise my eyebrows as I looked at her. "You're wearing a simple shirt and pants. What took you so long fixing yourself?"

"Ylona, late akong nagising, okay? E halos sampung minuto na nga lang ang itinagal ko sa kuwarto kasi busina na nang busina itong si manong. Sana lahat may driver at kotse, ano? Ayokong minamadali. At saka, hindi naman ako katulad mong super excited na pumasok. Anak ng tokwa, cousin! Sabi ni mama, alas-sais pa lang ng umaga ay nasa tapat na kayo ng bahay namin. Balak mo bang ikaw ang magbukas ng gate ng school?"

Napangiti ako pagkatapos ng mahaba niyang litanya at sa naiirita niyang hitsura. "Being early is always better than being late," I reasoned out. "And sorry if my mom asked you to accompany me. Wala siyang tiwala sa akin at sa paligid. I hope hindi matatapos ang buwan na ito na palagi akong may kasama."

Ivy gave me an understanding look. "Lol. Dude, I understand. Besides, pinsan kita. Hindi naman tayo others. Wala akong problema rito. Naloka lang ako dahil sobrang aga mo at sobrang lakas ng busina n'yo."

Tuluyan na nga akong natawa sa sinabi niya. "Salamat, Ivy. Kaya ikaw ang favorite pinsan ko, e." But now that I think about it, I was really early. I wonder why, though.

"Sus," sinipat ako ni Ivy, nakita kong dumaan-daan ang mata niya sa aking mga suto. "Walang anuman. Maliit na baga—" natigilan siya, "what the hell is in your head? Bakit naka-ganyan ka? Mag-aaral ka ba o magko-cosplay? Ylona, don't embarass me."

Tinignan ko rin ang suot kong damit, mula dibdib hanggang paa. Wala naman akong makitang mali sa suot ko.

I innocently shrugged my shoulders. "It's a normal outfit, anyway." Of course it's not. Sadyang gusto ko lang magsuot ng kakaiba. I did not collect these outfits for nothing. I will use them so they won't go to waste.

"Normal but inappropriate. Ylona naman!" Her eyes drew up at my hair. "What the hell is in your head? Glitters?" Bumaba ang mata niya sa mga paa ko. "Plus, why are you wearing boots?! And can you please remove your shimmering glimmering gloves? Iyang nasa ulo mo na clip na may pagkalaki-laking ribbon, tanggalin mo. Para kang ewan! Dear me, you are not cosplaying! You are not performing some disney stage play! Nakakahiya naman ito."

Halos manlaki ang mga ilong ko litanya niyang mahaba pa sa buhok ko. Nagpa-balik-balik ang tingin ko sa suot ko at sa suot niya. Oo, malayong-malayo pero magkaiba naman kami. Hindi naman p'wedeng 'yung taste niya ay taste ko rin dahil magkaiba kami ng dila. Wait, what?

I moved away as if she's a contagious disease. "If I do, then I'm a princess no more."

Tinignan niya ako na parang ako na ang pinakabaliw na nakilala niya sa mundong ibabaw.

"We're going to a university not a castle. And you're a student not a princess, my God. Alam mo, Ylona, bahala ka."

The car stopped in front of the school gate—school that I have already seen when I was a kid, but its old image was lost in time. Ibang-iba na siya.

Umaabot sa aking pandinig ang halu-halong boses ng mga nasa loob—ingay na nabubuo kapag vacant ng klase o wala pa ang subject teacher.

Wew, student life. I've been a student too. I can relate somehow. Though all of those are now just fading memories.

Sinipat ko ang aking pambisig na relo—five minutes na lang ay seven twenty na. It would be the start of classes Ivy have said.

Ora-oradang pinagbuksan kami ng pinto ng driver ko. Umibis ako at saglit pa akong nanigas sa kinatatayuan ko. I can't believe I'm standing in this ground right now.

"Ylona!" Narinig ko ang sigaw ni Ivy. Medyo malayo na siya sa akin. "My God, sumunod ka na sa akin. Takbo! Hindi mo pa naman alam ang pupuntahan mo. And kakanta ang ma-late, alam mo ba 'yon?"

Itinakbo ko ang suot kong boots na may two inches heel pa. Nagdudulot ito ng ingay sa walang katao-taong pasilyo. Nakikita ko ang mga estudyante na nasa kani-kanila nang silid. Hindi ako sigurado kung assumera lang ako o sadyang napapasunod talaga ang tingin nila sa akin.

"Colanse."

"Ma'am!" narinig kong sigaw agad ng pinsan ko pagkapasok na pagkapasok niya ng room.

Sa kakatakbo ay lumampas pa ako nang kaunti sa pintuan ng room. Hindi ko alam kung matutuwa ako o hindi, pero para namang walang pakialam sa akin itong pinsan ko at nakalimutan na niya yatang nandito ako.

Dahan-dahan akong pumasok ng silid. Ayaw kong maglikha ng ingay pero kahit anong gawin ko ay nakakakuha pa rin ng atensiyon ang tunog ng suot kong boots. Napatingin silang lahat sa akin pagpasok ko. May mangilan-ilang sumipol. Very unethical.

"Good morning, Ma'am," bati ko sa guro na bahagyang nanlaki ang mga mata nang mapansin ako.

"Ikaw ba ang sit in student, Miss?" pormal niyang tanong sa akin.

I smiled awkwardly. "Yes, Ma'am. Ako po." Bakit, mayroon pa bang iba?

Hindi nakatakas sa aking paningin ang tingin niya sa akin na parang nanunuri. Dumaan ang kanyang mga mata mula sa aking ulo pababa sa talampakan.

"It seems like you are a fan of Disney Princesses," pansin niya. "That's so cute of you."

Luh. Kinilig ang buntot ko. "Salamat po."

"Mind if you introduce yourself?"

I shrugged, shaking my head. Humarap ako sa mga magiging kaklase ko ng isang buwan. 'Yung mga tuhod at labi ko, nanginginig.

"H-hi." Oops. Unang bigkas, utal agad. "I'm Princess Ylona Marie Olivares. Home-schooling ako since 12 and it's quite long since the last time I stood in front of everybody. I'm nervous."

Narinig ko silang nagtawanan. 'Yung klase ng tawa na hindi nakakainsulto. Kahit papaano ay naibsan ang kaba sa dibdib ko. And at the same time, I grimaced upon realizing my cringe-worthy introduction.

"Yes, I'm a big fan or Disney Princesses and I would love to make myself as great and magical as my name—pincess it is. And hey, I'm not looking for a prince."

Napangisi ako nang nagtawanan ulit sila kasabay ng malakas na palakpakan.. I don't know where did I get everything I said. But if it's me being true, I'm not really here to look for a guy.

But that's not entirely bad, is it? Or maybe it's not really bad at all.

Pumunta na ako sa blangkong upuan sa tabi ni Ivy. Mas komportable ako kapag nasa malapit siya.

"Anyway, ako nga pala si Cathrine Edu, Marie. Is it okay to call you Marie?" the teacher asked me.

"Anything that pleases you, Ma'am."

"Very well," kinindatan niya ako, "I hope you enjoy your stay here for the time being."

I hope so, too.

Mayamaya ay nagsimula na siyang magturo. This class is under the strand Humanities and Social Sciences. Our first subject is the Introduction to Philosophy. Itinuro na 'yan noon ng aking personal teacher, pero iba pa rin sa pakiramdam kapag may kasama akong mga estudyante with audience participation.

Hearing other students' insights gave me additional knowledge.

After more or less forty minutes, Madam Edu finally done with the seemingly never ending discussion. She sat on her swivel chair and gave us a chapter assessment.

"Bring out one half sheet of paper and do the post assessment written on the board."

Tinignan ko ang nasa pisara. Hindi ko napansing may isinulat siyang ganiyan kanina bago siya umupo.

Post Assessment Test

Even if I orally explain my understanding now, I can do it well and clear. But it's not the requirement. And the requirement doesn't seem to please me.

Jesus, I have nothing in my bag except from my phone, cosmetics, sanitary, and other feminine stuff.

Okay. Unang araw ng klase ko wala akong papel.

Tumingin ako sa paligid. Walang gumalaw. Nanatili silang nakatitig sa pisara na animo'y may interesanteng bagay na naroon.

Bumaling ako kay Ivy at bumulong. "Why are you not answering the assessment?"

Ngumisi siya sa akin. "The same reason why you aren't."

Huh? Am I missing something? Or I'm just slow?

"Wala na naman ba kayong papel? My God, HUMSS. Don't expect that someone will give you one. Learn to buy!"

Umasim ang mukha ko sa sinabi ni Ma'am Edu—tamadong-tamado ako. Sa sobrang excitement ay wala man lang akong dinala ni isang gamit estudyante. Kung wala akong ballpen mas gugustuhin kong umuwi na lang dahil nakakahiya.

Yet it's pricelessly funny that I'm still normal after all, because her statement made me realize I'm not the only one who has no paper.

"Fine." Napatingin ako sa katabi ko kaliwang banda nang magsalita ito.

"Woohh that's our Gray!" the class cheered in unison.

Kasabay ng pagtayo ng buong klase ay ang paglabas ni Gray sa papel niyang bagong-bago—isang one half crosswise na naka-seal pa.

Kitang-kita ko ang pag-iling niya kasabay ng paghati niya sa papel na hawak niya. Ibinato niya ang kalahati at sinalo naman ito ng mga patay-gutom kong kaklase . . . at pare-pareho lang kami.

Tumayo na rin ako para sana makihati, ngunit mabilis pa sa alas-kuwatro na naubos ito. Para akong basang-sisiw na bumalik sa aking upuan. Lahat sila may papel na, at ako na lang ang hindi pa nagsisimula.

Binalingan kong muli si Ivy. "Pinsan, pahingi naman ng isa."

"Kukuhanan sana kita kanina kaso naubos agad, e. Babagal-bagal ka kasi. Humingi ka na lang kay Gray tutal kalahati pa 'yung nasa kanya. Scratch paper ko kasi itong isa."

P'wede naman niyang gamitin ang notebook niya bilang scratch paper. Bakit ba ako pinagdadamutan nito?

Besides, there is something in him that makes me feel both heat and cold. His sideview image creates a perfect shape. The dark eyelashes, his lustful yet angry looking eyes, a proud american-asian nose, shiny vicious lips, and a strong, defined jaw—ah, what a sight. They're making me tingle.

Bumuntonghininga ako. Umiling-iling. I should do first my assessment, before I do him. Joke.

Parang nakakahiya namang humingi ako sa kanya ng papel, samantalang hindi naman kami close at mas lalong hindi kami open. For a starter, it isn't the kind of impression I want to give to anyone.

But . . . as if I have a choice. "Uhm," parang walang lumabas sa bibig ko, "hi." Sa sobrang hina ng boses ko, pakiramdam ko ay ilong ko lang ang nakarinig no'n.

Pero nagkamali ako. Nakuha ko ang atensiyon ng lalaking tinawag nilang Gray at parang slow motion pa ang nangyaring pagbaling niya sa akin.

"You talking to me?" walang kaemo-emosyong turo niya sa sarili niya.

"Ah, oh! Ehem!" Tumango-tango ako sabay lunok. "Oo."

"What?" Sa ngayon ay may pagkataray na sa boses niya.

Uh, what. "P-puwedeng . . . "I cleared my throat once more, parang may bumabara, "p'wedeng ano . . . " Geez, how to say this? "Puwedeng humingi ng papel? Naubos na k-kasi 'yung—"

Hindi ko pa natatapos ang sinasabi ko ay binigyan na niya ako ng mahigit sampu yata, base sa kapal nito.

Akmang magpapasalamat na ako nang narinig ko siyang magsalita. "You have three rings on your fingers but you don't have a single piece of paper. Huwag kasi puro pagpapaganda."

Tumikom ang bibig ko at humigpit ang hawak ko sa aking ballpen. I don't exactly now what to feel about this guy, but one is for sure: my assumption is correct.

It's just my first day, first subject, and he's the first guy student I talked to and I already found the villain. Or maybe not. I would want my assumptions to be always right, but this time, I hope it fails.

Pero hindi bale. Bright side lang, Ylona.

Based on his statement, he did bother himself to observe me. And . . . he just admitted indirectly that I am beautiful.

Ayaw kong magpatalo sa kanya, kaya ngumisi ako at may kalakasang inilapag ang ballpen ko sa asking lamesa.

Napatingin siya. Got you.

"Sorry, I'll make sure to have my own paper next time. And thank you." He looked at me questioningly. I touched my cheeks. "For the compliment." And for the last card, "You're beautiful too."

You're a very beautiful man, Gray.