Chapter 2: Elena

Hanggang ngayon nag-aalinlangan pa rin ako sa sinabi ni Mrs. Ramos tungkol sa tutoring class na magaganap at lalo na hindi ko naman kilala ang lalaking iyon.  Sa unang pagkakilala ko pa lang sa kanya, tila hindi na maganda ang pakiramdam ko rito. Hindi ko alam kung bakit, but he just ticks me off. Gayunpaman, napagdesisyunan ko na dumeretso sa library pagkatapos ng klase upang simulan na ang tutoring class.  Sa kasamaang palad, kanina pa ako nandito sa library na naghihintay sa kanya hanggang sa lumipas na ang isa't kalahating oras.

Nakaupo ako malayo sa Librarian para sa gayon hindi kami maka abala sa ibang mga estudyante na nag-aaral. Habang naghihintay, kinuha ko na lang aking math notebook, at iba pang mga kagamitan na gagamitin namin sa pag-aaral.

Napatingin ako sa orasan at napansin ko ang mabilis na paglipas ng oras. Lumingon ako sa paligid at hanggang ngayon, wala pa rin senyales na nagsasabing nandito na siya.

Napabuntong hininga na lang ako sa paghihintay at magaslaw kong sinarado ang aking notebook.

"Wala pa rin siya," daing ko habang hawak ang Math notebook na kanina ko pa sinasagutan.

Tumingin ako sa orasan muli, sa pintuan at sa paligid na tila nagbaka-sakali na makita ko siya subalit tanging bumati lamang sa akin ay malamig na hangin at hukag na presenya.

"Kung hindi ka darating, aalis na ako.” Ultimatum ko sa aking sarili.

Sinubukan kong hintayin siya ulit sa loob nang trenta minutos, subalit nabigo lamang ako. Napabuntong hininga muli ako at nagpasya na lang na umalis. Tutal pa gabi na rin naman, malabo nang pumunta pa siya.

Mabilis kong niligpit ang aking gamit at kaagad na lumabas sa library.

Ano nga ba ang inaasahan ko? Hindi kami magkakilala. Hindi ko siya kilala at lalong hindi niya ako kilala. Sa totoo lang, kung hindi ko lang naman kailangan ito, hindi ko ito gagawin.

*************************

Natapos na ang fifth class namin at kasama ko ang kaibigan ko na si Melai papunta sa cafeteria. Matagal ko ng kaibigan si Melai. Magkasama na kami simula pa lang noong mga gradeschool pa kami.  At sa lahat ng kilala ko rito sa school, siya lang ang itinuring kong pinaka matalik kong kaibigan.

"Ugh, grabe ang tagal tayong palabasin ni Mr. Gomez. Alam mo ba kanina pa ako gutom na gutom. Hindi pa ako kumakain ng breakfast kasi nagmamadali na si Daddy kanina," sabi ni Melai sabay hila sa pinto upang makapasok kami sa loob ng cafeteria. Dumerestso kami sa mahabang pila ng bilihan ng pagkain.

Tinapik ko si Melia, "Melai, do'n lang ako sa table ah. Tutal may dala naman akong baon." Tinuuro ko sa kanya ang kanang bahagi ng cafeteria

Tumango si Melai. "Okie."

Naglakad ako papunta sa table nang makita ko si Mr. Gillesania malapit sa amin habang kumakain kasama ang kanyang mga kaibigan. Nilapag ko ang lunchbox ko sa table at nilapitan ko siya.

Napatingin si Mr. Gillesania at ang mga kaibigan niya sa akin na tila bakas ang pagkagulat sa kanyang mukha. Napalunok ako nang mabilis at kaagad na sinabing, "Hindi ka pumunta kahapon."

Sinubo ni Dante ang balat ng manok sa kanyang bibig. "Hindi ba't sinabi ko sa'yo may praktis ako kahapon."

"Ano 'yan pre? Saan kayo pupunta?" sabi ng isa niyang kaibigan. Kaagad na nagtawanan silang lahat na tila may nakakatawa sa aking sinabi. Umubo ang isa at tinulak naman si Mr. Gillesania ng isa niyang kaibigan na ka-section ko, si Anthony.

Naramdaman ko kaagad ang pag-init ng aking dugo sa inis.

"Hi Elena," asar ni Anthony sa akin.

Hindi ko pinansin ang kanilang mga panunukso at sinagot si Dante, "Mamaya ulit after class kung hindi ka pupunta sasabihin ko na kay Mrs. Ramos." Umalis ako sa table niya at naglakad papunta sa table namin ni Melai.

Nang lumingon ako pabalik sa aking upuan, sumalubong sa akin ang gulat na gulat na mukha ni Melai. "Kilala mo si Dante? Varsity ng soccer?"

Binuksan ko ang aking lunchbox at umiling. "Hindi. Sino ba siya? Kilala mo ba siya?"

"Eh, paano mo siya nakilala?" napasigaw na sagot ni Melai.

"Shush," pinatahimik ko siya

"Eh ano nga?" bulong ni Melai

Rumolyo ang mata ko. "Nakiusap si Mrs. Ramos sa akin kung pwede kong tulungan siya sa pag-aaral. Eh diba nga naghahanap ako ng trabaho para makaipon sa college. So ayon, kinuha ko na. Sayang naman."

Naunawaan ni Melai ang sinabi ko at sinubo ang tocino na nasa kanyang plato. Binuksan ko ang tupperware na may nilalaman na natirang kare-kare kagabi at kanin.

Nakita kong sumandok ng kare-kare si Melai. "Uy, ang sarap naman nito. Luto ba 'to ni 'Nay Aning?"

"Aba, siyempre," sagot ko.

Kinuha niya ang bote na nasa tabi niya at uminom. "Well anyway, eto na nga, Si Dante Constantino Gillesania. Teka, hindi mo ba talaga siya kilala?" tanong niya ulit.

Umiling ako. "Hindi nga."

"Transferee siya last year. No'ng second year tayo. Galing States, doon siya nag-gradeschool kaya medyo slang magsalita. Bumalik siya rito sa Pinas mag-isa at nakatira ngayon kay Mrs. Ramos," kwento ni Melai.

Tumango ako. "Kaya pala tinawag niyang tita si Mrs. Ramos at parang slang magsalita," sabi ko sabay kuha ng tubig sa lalagyanan ng lunchbox ko.

"Maarte ba magsalita?" asar ni Melai

Natawa ako sa kanya at napalunok nang wala sa oras. "Paano mo naman nalaman ang tungkol sa kanya?"

"Beshie, ikaw na lang ata talaga ang taong hindi updated. Sobrang sikat niya kaya sa campus natin. Biruin mo matangkad, matipuno, gwapo, athletic at magaling pa mag-english. Ayun nga lang nga, hindi lang matalino," dagdag ni Melai

Natawa ako sa kanya. "Ganun ba. Alam mo naman na hindi ako mahilig sa mga ganyan diba," pag-uyam ko. 

Tumango si Melai. "Oo nga. At kaya matagal na tayo magkaibigan, because we are so opposite. Pero bes ah, minsan try mo naman magloosen-up. You are pretty naman and matalino. Marami kaya sa iyo nagkakagusto sa batch natin. Natatakot lang sila lapitan ka kasi baka irapan mo sila," tahasan sabi ni Melai habang kumakain.

"Loka ka talaga," sagot ko. "Oh may natira pa akong ulam."Ibinigay ko sa kanya ang natira at kinuha ko ulit ang tubig.

"Thanks. Iba ka talaga friend."

********************************

Pagkatapos ng klase, dumertso ako kaagad sa library para sa tutoring session. Pagpasok ko sa loob nakita ko ang iba kong mga kaklase na nag-reresearch din.

"Oh, nandito ka pala, Elena," wika ni Rachel habang kasama ang iba ko pang mga kaklase.

"Oi, Vice Pres, naandito ka pala," dagdag ni Tomas

"Oo, mag-reresearch din," sagot ko.

Tumawa si Christina na katabi niya, "Ano ka ba lagi kayang nasa library iyan si Vice President. Diba?"

"Ah, sige mauna na ako," tugon ko. Naglakad ako papunta sa table na malapit sa sulok, binuksan ang bag ko at kinuha ang chemistry notebook ko.

Lumingon ako sa orasan na nasa tapat ko, nag-iisip kung pupunta kaya ang lalaking iyon. Basta nasabihan ko siya kanina, bahala siya kung pupunta siya o hindi. Naisip ko at nagpatuloy sa pagsagot ng assignment.

Lumipas na ang dalawang oras at nasa library pa rin ako. Wala pa rin siya. Natapos ko na lahat ng assignment at riserts na kailangan kong gawin, ngunit hanggang ngayon wala pa rin siya. Dahil dito, nagpasya na lang ako na umuwi na lang dahil maggagabi na rin naman. Kinuha ko ang cellphone ko sa bag at tinext si Nay Aning.

Niligpit ko ang aking gamit at naglakad paglabas ng library. Binati ko ulit sila Rachel, Christine at Tomas namg madaanan ko sila.

"Una na ako."

"Sige, Bye! Ingat." Ngumiti si Rachel.

Binuksan ko ang pinto at lumabas ng library.

*****************************

Nakita kong tumatakbo palapit sa akin si Melai sa loob ng campus. Inakbayan niya ako at sinabing, "Tara sabay na tayo umuwi."

"Tapos na band pratice ninyo?" tanong ko sa kanya.

Tumutugtog ng drum si Melai at kasama sa band team ng Majorettes. Kahit hindi gaanong marunong si Melai sa mga aralin namin, magaling naman siya sa pagtugtog ng ibat-ibang klaseng instrumento. Siguro, dahil na rin sa kanyang pamilya na puro mga musikero.

Tumango siya. "Yup. Minsan na din tayo umuwi nang magkasabay. Ikaw ba't nandito ka pa? Diba lagi kang maaga umuwi?

"Sa library ako. Nagsagot ng assigment at nagresearch na rin," sagot ko sa kanya.

Napakunot siya ng noo. "Pero madalang ka naman umuwi ng ganitong oras, lalo't na pag pagabi na."

Nagsenyales ako sa kanya. "Diba nga tutor. Kaso ayun, hindi naman dumating."

"Ah gano'n ba? Eh paano na 'yon?" tanong niya ulit.

Nagkibit na lamang ako ng balikat, "Hindi ko rin alam eh. Siguro kailangan ko talaga maghanap ng part time job. May alam ka ba?"

"Nako bes, kung meron lang talaga, nag-suggest na ako," sagot niya habang patuloy ang paglakad namin palabas ng campus.

Napabuntong-hininga na lamang ako. "Okay lang. Siguro kausapin ko na lang si Mrs. Ramos bukas."

Paglabas namin ng campus, bigla kong nakita si Dante Gillesania kasama ng kanyang mga barkada na tumatambay sa canteen na katapat lang ng school namin.

Siniko ko si Melai, "Tingnan mo oh."

Napatingin si Melai sa canteen kung saan tumatambay sila Mr. Gillesania. "Yikes. Eh paano na yan ngayon? Mukhang ayaw ni Dante ng tutor."

Nagkibit ako ng balikat at hinila ko si Melai "'Di ko rin alam. Tara uwi na tayo."

"Hindi mo ba siya kakausapin?"

"Kinausap ko na siya kanina," sagot ko sabay na hawak nang mahigpit sa aking bag. 

Hindi na nagtanong muli si Melai at nagpatuloy kami sa paglakad papunta sa tricycle stand. Sa aking pagsakay sa tricycle, napansin ko ang pagtingin ni Dante Gillesania sa akin. Lumihis ang paningin ko papalayo sa kanya.

************************

Napaisip ako kahapon nang hindi pumunta si Mr. Gillesania sa aming tutoring session. Ilang araw na niya akong iniindiyan na tila walang pasabi lamang. Kung kaya't napagpasya ko na sabihin kay Mrs. Ramos na wag na lamang ituloy ito. Ayoko rin naman pilitin ang taong ayaw matuto. Kumatok ako sa pintuan ng faculty. Mga ilang sandal, nang marinig ko ang boses ni Mrs. Ramos, pumasok ako kaagad sa loob at dumeresto sa kanyang lamesa.

"Ma'am..." wika ko habang humigpit ang hawak ko sa folder na dala-dala ko.

Tumingin si Mrs. Ramos sa akin. "Oh ikaw pala, Elena. may kailangan ka ba?" Binaba niya ang hawak niyang bolpen at sinarado ang notebook.

Napatikhim ako. "Tungkol po sana kay Mr. Gillesania..."

Tumaas ang kanyang kilay na wari’y alam na niya ang aking sasabihin. "Hindi siya sumipot?"

Tumango ako. "Opo. Kung ayaw naman po niya talaga, okay lang naman po sa akin na huwag na pong ituloy ma'am..."

Napabuntong-hininga si Mrs Ramos. "Hmm, sige salamat Elena. Kakausapin ko na lang siya ulit mamaya."

"Pero okay lang po talaga ma'am kung ayaw niya. Ayoko rin naman po mamilit, lalo na po na hindi niya po gusto," tugon ko.

Tumayo siya sa kanyang upuan dala-dala ang kanyang mga teaching materials. "Ganito na lang, kausapin ko muna siya at sasabihan kita kung tuloy pa rin, Okay ba 'yon?"

Sinagot ko na lang siya ng aking ngiti na may pag-alinlangan.

******************************

Binalitaan ako ni Mrs. Ramos na tuloy pa rin ang aming tutoring sessions. Kung kaya't pagkatapos ng huli kong klase, dumeretso ako kaagad sa library at pumuwesto kung saan ako laging nakaupo malapit sa orasan at sa bandang sulok.

Habang naghihintay sa kanya, inilabas ko ang aking libro sa English at nagsimulang magbasa nang maaga para sa susunod na lesson. Hindi ko alam kung bakit, pero nang malaman ko kay Mrs. Ramos na tuloy ang tutoring, tila nadismaya ako bigla. Alam ko na kailangan ko ang trabaho na ito kung kaya’t wala akong oras upang bigyan importansya ang ang mga agam-agam.

Patuloy akong nagsulat sa aking libro nang bigla kong marinig ang ingay mula sa upuan na nasa harapan ko. Napatingala ako rito at nakita ko siyang paupo sa upuan na nasa aking harapan. Sinalansang niya ang kanyang mga braso habang ang mga mata niya ay nanlilisik na nakatingin sa akin.

Iniwasan ko ang kanyang mga titig at sinabing, "Naandito ka na pala,”

Hindi siya nagsalita. Kinuha niya lamang ang mga notebook at libro sa kanyang bag at malakas na nilapag ito sa lamesa.

"So where do we start?" tanong niya na may halong slang sa kanyang boses.

Tumikhim ako. "Anong subject ka ba nahihirapan?" tanong ko sa kanya.

Nagkibit siya ng balikat at sumandal sa upuan.

Huminga ako ng malalim habang pilit kong hindi magalit sa kaniya. Isipin mo nalang, Elena, kailangan mo ito. Konting tiis lang, Elena...

Kinuha ko ang kanyang Math book. "Sige dito na lang tayo magsimula, kasi ayaw mo naman magsalita."

Binuksan ko ang kanyang notebook at nakita kong walang notes na nakalagay rito na parang sinasadya niyang hindi mag-aral o sumulat lamang. "Hindi ka ba nag tatake down ng notes?" tanong ko, pilit na hindi mainis sa kanyang inaasta.

"Nope. Tinatamad ako." Humilig siya at pahilis na lumapit sa akin hanggang sa konti na lamang ang distansya namin sa isa't isa.

Hindi ako kumibo at lumayo sa kanya. Kinuha ko ang notebook ko sa math at binuksan ko sa huling pahina na nasulatan ko. " Sige eto na lang. Dito na lang tayo, magsimula."

"Alam mo hindi mo naman ako kailangan turuan," saad niya na parang wala siyang pakialam.

Tinaas ko ang aking kilay at sumagot, "Alam ko. But I'm doing this because I have too."

Nagulat siya sa sagot ko at umupo ng maayos. "Okay then."

"Pwede na ba?" tanong ko ulit sa kanya na may halong pagkairita sa akin boses.

"Whatever you want, Ms. Payton," tugon niya.

Napabuntong-hininga ako. "Okay," matipid kong sinagot siya.

Ilang minuto na ang nakalipas, subalit parang walang nangyayari sa pagturo ko sa kanya. Hindi siya nakikinig at mukha ring wala siyang balak makinig. Sinubukan kong pahabain ang aking pasensya upang maturuan ko siya ng maayos ngunit hindi ko rin kinaya. "Hindi ka nakikinig," ani ko. 

"I'm multi-tasking. Nakikinig ako sayo habang naglalaro," tugon niya habang hawak ang kanyang cellphone na kanina pa niya nilalaro.

Umikot ang mata ko. Sa puntong iyon, hindi ko na kayang hindi magalit sa pambabastos na ipinapakita niya sa akin. Tinaasan ko siya ng kilay, sinarado ko nang malakas ang aking notebook at mabilis kong binalik ng mga gamit ko sa bag.

Bago ako tumayo sa upuan, sinagot ko siya nang bumubulalas, "Alam mo wala naman 'tong saysay. Hindi ka naman nakikinig at wala ka naman balak makinig. Itigil na natin ito. Dapat sinabi mo na lang kay Mrs. Ramos ang totoo na ayaw mo magpa-tutor. Hindi yung nagsasayang ka ng oras ng ibang tao. Hindi lahat ng tao ay masuwerte katulad mo. Madali naman ako kausap, kung ayaw mo, edi huwag."

Tumayo ako sa upuan at inayos ang silid. "Hayaan mo bukas na bukas sasabihin ko kay Mrs. Ramos na hindi na matutuloy ang tutoring."

Naglakad ako paalis ng library na hindi man lang tumingin sa kanya.