Chapter II

“Lola! Kuya!”

Napabalikwas ng bangon si Aeon sa kinahihigan. Kinapa niya ang sarili. Malakas ang tibok ng puso niya. Napanaginipan niya kasi ang kapatid niya na si Ryukah at ang Lola Derilda. They were being punished by her father. Humihingi ang mga ito ng tulong sa kanya. Tagaktak ang  pawis at hingal na hingal siya. Ang panaginip ba ang hint na hindi maganda ang sitwasyon ng dalawa?

Kailangan na ba niyang bumalik sa Cebu? Hindi niya matiyak ang kinabukasan niya sa pagtatago. Hanggang kailan ba siya tatakas sa ama? Alam niya na hindi ito titigil hangga't hindi siya nakikita. And even if she finds another man she loves, her father will just drag her back to Cebu and marry her off to his chosen groom.

In short, kahit anopaman ang maging desisyon niya, iisa lang din naman ang kahahantungan niya.

Nilibot ng tingin niya ang buong silid. Naalala niya na nasa bahay na pala siya ng binata.

Sa labis na pagod, hjndi niya namalayang nakatulog na pala siya. Ang tanging natatandaan niya lang ay ang larawang hawak at pinagmamasdan niya.

Nasa gilid niya ito. Nakalimutan niyang ilagay sa tamang lalagyan dahil na rin siguro sa pagod.

Nakarinig siya ng sunod-sunod ngunit banayad na katok. Agad siyang bumangon at tinungo ang pinto. Binuksan niya ito ng kaunti, sapat na upang makasilip.

“Good morning, ma’am!” bati agad sa kanya ni Mia.

“Good morning din.” bati niya din.

“Ipinapatawag na po kayo ni sir para mag-agahan.”

Napakunot ang noo niya. Nandito ang lalaki? Akala niya pa naman ay lagi itong walang bahay. Agahan? Umaga na ba?

“Susunod na lang ako.” ang tanging nasabi niya.

Isinarado niya ang pinto at tinungo naman ang bintana. Binuksan niya ito. Dumungaw ang liwanag ng araw at dumampi sa mukha niya.

Umaga na pala ng hindi niya namamalayan. Napakahaba na pala ang pinahinga niya. Halos buong araw yata siyang tulog.

Narinig niya ang pagkalam ng tiyam. Nagugutom na rin siya.

Nag-ayos na siya ng kanyang sarili; pagkatapos ay gumiya na pababa.

Nasa hagdan pa lang siya ng matanaw niya ang binata. Nakaupo lang ito sa harapan ng lamesa at hindi ginagalaw ang pagkain.

“Hi! Good morning!” masiglang bati niya rito ng makalapit.

Ngumiti ito. “Have a sit.” anito.

Minsan pang pinagmasdan niya ang lahat ng nakahandang pagkain sa hapag bago umupo. May pritong itlog, ang iba’y sunny side up at iba’y scramble. Mayroon ding hotdog at hotcake. Ang inumin nila’y nasa isang pitsel na freshmilk.

Batid niyang matiim lang na nakatingin sa kanya ang binata. Ang ginagawa nito’y talaga namang nakakapag-pailang sa kanya subalit pinilit niya pa ding kumilos ng kaswal upang maitago ang pagka-ilang.

“What?” tanong niya nang hindi na makatiis.

Ngumiti ito ng tipid. “Nothing. I’m just lucky.” maikling sabi nito.

Napakunot-noo siya. Hindi niya naiwasang taasan ito ng isang kilay.

“Bakit naman?”

“That I’ve found you.” direktang tugon nito na hindi naaalis ang tingin sa kanya.

Bumaba ang tingin niya sa pagkain. Tanging ngiti lang ang iginanti niya sa pahayag nito. Sa kabilang dako, nakaramdam naman siya ng mumunting pagdududa – duda na parang may binabalak itong masama. Is the price of her comfort?

Hindi niya maiwasan na lingunin ang gawi nito. Tila ba may magnetong humahatak sa mga mata niya upang tignan ito. Abala na ito sa pagkain - tahimik at nakatuon sa ginagawa.

Napaisip siya.

Ganito ba ito sa lahat ng taong nangangailangan? O sadyang sa tingin lang nito ay lost rich kid siya kaya siya nito tinutulungan? Agenda yata nito na maambunan ng pabuya kung sakaling tutulungan siya nito. Kung tutuusin, magaling ang judgement nito. Natukoy nito na mula siya sa mayamang pamilya.

Marahil ay inaalam na nito ang pinanggalingan niya. And if ever he finds out where she came from, alam niya na isusuplong siya nito.

Kaya bago pa mangyari ito, kailangan ay naka-alis na siya.

Nabigla siya ng bigla itong mag-angat ng tingin. Tumingin ito sa kanya.

“Is there anything wrong?” tanong nito. Nahuli siya nitong nakatitig ng masama dito!

“W-wala.” aniya na nag-iwas ng tingin. “Excuse me.” Mabilis siyang tumayo at gumiya pabalik sa kanyang silid.

Pagkapasok, agad niyang ini-lock ang pinto at umupo sa kama.

Matagal din bago siya nag-angat ng ulo. Pag-angat, kumuha siya ng unan, niyakap ito, at humiga.

Habang may oportunidad pa, kailangan na niyang isipin kung hanggang kailan siya mananatili puder ng binata. Who knows? Baka isang araw, nasa tapat na ng gate nito ang alipores ng ama niya.

Pero sa ngayon, kailangan niya ng rason para sa pagbibigay ng pera ng lalaki sa kanya kung kailangan niyang pasukin ang pagiging katulong nito ay gagawin niya. Hindi siya tatanggap ng kahit anong pera mula sa lalaki ng hindi ito pinagpapaguran. Ang problema lang, wala siyang alam na gawaing bahay. Lumaki kasi siya sa marangyang buhay na siya ang pinagsisilbihan.

Ilang minuto din siyang nagbulay-bulay sa kakahinatnanan ng buhay ng muli siyang bumangon at tumungo sa kusina. Pagbaba’y nabungaran niya agad si Inang Nita na nagsasalansan na ng mga pinggan.

Agad niya itong nilapitan.

“Kaaalis lang ni Chuck, may aasikasuhin daw siya sa opisina.” pangunguna ng matanda na tila alam ang itatanong niya. Bahagya itong lumilingon-lingon  sa gawi niya habang nagsasalita. Hindi gaya ni Mia, hindi ito naiilang sa kanya. Natitiyak niyang ito ang mayordoma ng lalaki - at sanay ito sa pakikitungo sa mga kagaya niyang bisita.  Isa itong patunay na maaring hindi lang siya ang misan na pinatuloy ng lalaki dito.

Hindi rin nakaligtas sa kanya ang paraan ng tawag nito sa lalaki. She's not addressing him as her master. Ganito ba kalapit ang mga ito sa isa't-isa?

“Pwede po bang humingi ng pabor?” diretsang tanong niya.

Huminto ito sa pagsasalansan at hinarap siya.

“Ano ‘yon, hija?” nakangiting tanong nito. Akala pa naman niya ay kagaya ito ng mayordomo nilang lalaki na ubod ng sungit. Mukha namang mabait ang matanda.

“Pwede po bang…. magpaturo ng mga gawaing-bahay sainyo?” nahihiyang turan niya. Sa buong buhay niya, ngayon lang siya nawalan ng self-confidence sa sarili. She was used to get all what she wanted. Hindi niya kailangan na humingi ng pabor.

Sa isang utos niya ay napapasunod niya ang lahat. That is how money works - it can moves people.

Bahagyang napakunot ang noo ng matanda - Nagtataka marahil sa tanong niya.

“Bakit mo naman gustong matuto? Ang iba nga diya’y mas pipiliin pa ang magbuhay prinsesa.” banayad nitong wika.

“Ayoko naman po kasing maging pabigat kay Chuck dahil nakikitira lang naman po ako dito.” magalang na paliwanag niya.

“Ang bilin kasi ni Chuck sa amin eh, ‘wag ka daw papagurin. Hindi ba’t nobya ka niya?”

Nabigla sa Aeon sa tinuran nito. Saan naman nito nakuha ang nosyon na ito? Sa pagkakatanda niya ay ipinakilala siya ng lalaki kahapon bilang kaibigan lamang nito. Hindi ba nito naintindihan?

“A-ako?” turo niya sa sarili. “Hindi po! Ni hindi nga po kami magkakilala niyan ng lubos eh. Nag-offer lang po siya ng tulong sa akin.” pa-iling-iling na tanggi niya.

Maybe she is regarding her as one of Chuck's women. Madami na yatang dinalang babae dito ang lalaki na ang lahat ay pinapapakilala nitong kaibigan.

Hindi ito agad sumagot. Nakita niya na nahulog ito sa malalim na pag-iisip. Pinag-iisipan marahil nito na pointless kung tuturuan siya nito dahil di rin naman siya magtatagal, or worst, baka iniisip nito na bantay-salakay siya sa marangyang bahay ng binata.

“Sige. Panoorin mo muna ako ngayon.” deklara nito. Napilitan lang kaya ito?

“Salamat po!” nakangiting tugon ni Aeon.

Muli itong nagpatuloy sa ginagawa. Habang pinapanuod nito, nagbibigay ito ng pointers tungkol sa mga ayaw at gusto ng lalaki. She learned that Chuck is a clean-freak. Ayaw na ayaw nito na may masasalat na alikabok sa bawat parte ng bahay. Kaya naman maya't-maya ang paglilinis ng mga katulong nito sa bahay. Since Chuck is not home most of the time, inaabala ng mga katulong nito ang sarili ang pagpapanatili ng kalinisanm Umuuwi din daw kasi bigla ang lalaki. Tila sinusubukan nito kung ginagawa talaga ng mga ito ang trabaho.

Hapon ng matapos ang lecture ni Inang Nita. Di niya akalain na ang simpleng gawaing-bahay na noon ay minamata niya lang ay mahirap pala. Alam na niya ngayon ang nararamdaman ng mga kasambahay nila sa Cebu.

Pansamantala muna siyang lumabas ng bakuran ng mabigyan ng pahinga. Nakita niya doon si Mia na nagtatanggal ng dahon sa swimming pool at si Camela na nagsasampay ng mga damit.

“Good morning po, ma’am!” bati ni Camela nang makita siya.

Isang tango at ngiti lang ang iginanti niya sa mga ito.

Ngayon ang pagtatapos ng pagbubuhay prinsesa niya. Mas mainam na rin siguro ito. Magagamit niya ang karanasan na ito sa mga susunod niyang papasukan na trabaho.

This will be her way on earning for her living. Dito niya malalaman ang kahalagahan ng pinakasentimo.