Chapter 1

Research

It was another boring Monday. I really hate Mondays. Why? I dunno. I just really hate it. For me, Tuesday’s the start of my week. 'Wag kayong makialam, it's my calendar.

Nasa gilid kami ng soccer field ng school. May malaking puno doon kaya hindi mainit at masarap ang ihip ng hangin kaya gustong-gusto kong tumambay dito. It’s like our favorite tambayan.

May wooden bench and table naman kaya komportable. I also liked it here dahil malayo sa mata ng lahat. Obviously, everyone knows me. Alam ng lahat kung sino si Samantha Dela Cruz. Sino bang hindi? I'm a granddaughter of the president and my dad's a senator. Everyone respects me but I know, only a few can be trusted.

"Sammy, may assignment ka na dun sa psyche? Pwede pacopy?" I rolled my eyes and get my Psyche notebook and handed it to Kianna.

Masayang kinuha niya ito at agad na kinopya ang sagot sa assignment namin. Tsk. Kahit kailan talaga ang babaeng 'to.

"Kianna, hoy! Matuto ka ngang gumawa ng assignment mo! Tamad nito," pangaral ni Zia sa kanya. Nagpout si Kianna kaya tinapunan siya ng notebook ni Zia.

Natawa na lang ako sa kanilang dalawa. Kianna's kinda childish and Zia's like a mom to us. Lagi niya kaming pinapagalitan sa mga pinaggagawa namin sa buhay and I really think na both Kianna and I are a mess when Zia's not around.

And as for me? Don't ask na lang. Sa aming tatlo, ako ang pinakamagulo. Like, mabait ako sa taong mabait sa akin at mas demonyo pa ako sa demonyo sa mga taong may kasalanan sa akin. That's one of the reason kung bakit maraming takot sa akin. They know kung paano ako magalit at they don't want to feel my vengeance.

Don't get me wrong. I'm not the bitchy type na yung tipong aalilain ang mga taong mapagtripan ko. Nah. I'm way better than that and besides, grandad will not like it especially na he's the president. Demonyo lang ako kapag may atraso ka sa akin, other than that, we're good. Hanggat hindi mo ako binabangga, magkaibigan tayo.

"Nga pala Sam, you'll be representing our college sa research ng school diba? Anong research nga yun?" Zia asked. Lumingon ako at tumango.

"About the behaviour of students based sa course niya. We'll be grouped and we'll be together for a month or two."

Agad na lumungkot ang mukha ni Kianna kaya nagtatakang tiningnan ko siya.

"It means ba na we will see a less of you for the next months?" I rolled my eyes again. She's so oa talaga.

"Don't be too oa Kian. Of course we'll see each other no, we're living in the sane roof for Pete's sake." tumawa naman si Zia at muling bumaling sa akin.

"So, Sam, sino ang magiging kagroup mo?" I shrugged and start to arrange my things. It's already time.

"Dunno. We'll have a meeting later today, doon oa malalaman ang groupings. Got to go. Ibalik mo na lang ang notebook ko mamaya, Kian." then, I start to walk away.

Maraming bumabati sa akin kaya ngumiti na lang ako. My granddad taught us na hindi pwedeng maging mataray sa lahat. They know about my attitude sa school and they can't control or demand me na maging mabait all the time. But I promised them naman na magiging tao - hi di mabait cuz that will make me puke if ever. Sorry, I'm no saint eh.

Luckily, wala pa naman akong malaking issue sa school since then. Takot kang nila sa akin eh. Tanging mga issues ko lang is yung mga babaeng higad na lagi kong nasusupalpal everytime na naglalandi sila sa harap ko. Like, duh. Get a room bitches.

Medyo malayo ang room ko kaya medyo matagal din ang paglalakad ko. I don't mind. Isa sa gusto ko sa school is yung lawak ng lugar. I often forgot na mag exercise kaya helpful 'to sa akin para hindi naman ako tumaba.

Pagkarating ko sa tamang building, umakyat na ako patunggong room. It's on the third floor kaya umakyat na agad ako. May five minutes pa kaya hindi pa ako mahuhuli.

Pagkarating, everything's usual. Classmate ko sila Nadia sa subject nato and they are already there na. They reserved me a seat, nasa gitna kami at kitang-kita ng lahat. I almost rolled my eyes. Nadia really likes the attention of everyone. Attention sucker eh.

Mabilis na natapos ang klase na yun. Class after class and class after class. Kapagod. Hectic talaga ang monday ko kaya tinatamad ako always pumasok. Hay. Naglalakad na ako patungong cafeteria - ginugutom kasi ako dahil sa sobrang hectic na sched.

My phone beep. Kinuha ko ito at binsa habang naglalakad. Nagtext ang dean namin. Reminding me of the scheduled meeting.

From: Mr. Dean

5pm, artscie hall. You'll know your group mates there.

Tsk. I checked my wrist watch. Gosh, five minutes na lang before 5. I don't want to be late! At kung dadaan pa ako sa cafeteria, paniguradong late na ako. Malayo ang cafeteria sa artscie hall. Urgh.

Naglakad na lang ako patungo sa artscie hall. Bahala na nga. I'll eat later na lang. Maaga naman siguro tong matatapos. Groupings lang naman eh.

Pagkarating ko, nakasalubong ko ang assigned prof sa study na 'to. Hes a psychology teacher and I really find him weird at times. Parang nababasa niya isip ko eh. Kahit na psyche don't read minds naman.

"Good afternoon, sir." I politely greated. Polite rin naman ako eh.

"Good afternoon, Miss Dela Cruz." he greated back. "Nasa loob na ang magiging groupmates mo. Hiniwalay na namin para mas mabilis." tumango na lang ako at nagpatianod na papasok.

Nanlaki ang mga mata ko ng mamataan kung sino ang nasa loob. What the hell?! Sila? Is this some kind of a joke? Ang saklap naman ng buhay ko ha?

"So, Miss Dela Cruz, here are your groupmates. Mr. Gomez of College of Business and Management and Mr. Chua of College of Engineering."

Damn. Really? Sila talaga? Talaga?! Is this a prank?

Hindi makatingin sa akin si Zeke samantalang nakangiti naman si Lance. What the...

"Lance and Zeke, I bet you already know Miss Dela Cruz." tumango naman si Lance habang nakatingin sa akin. "You three will be together for almost two months because of this research. I'll leave you na para makausap kayo. You need to spend time with each other ha and take notes."

With that, he left us and a defeaning silence envelope us. This is so stupid.

"This is a prank, really." hindi makapaniwalang  ani ko. Napalingon ako kay Zeke at muling nag-init ang ulo ko. Binato ko sa kanya ang isa sa hawak kong notebook.

"Aray! Samantha masakit ha!" reklamo niya.

"Pasalamat ka at notebook lang yan! Itong libro sana ang itatapon ko sayo eh." inirapan ko siya at umupo sa isa mga high chair. May mahabang table kasi then may mga high chairs kung saan sila nakaupo dalawa.

"Ang taray mo talaga. Hindi ka naman inaano ng tao eh," pag eepal na naman ng isa. Umirap ulit ako at binaling ang tingin sa kanya.

"Ang epal mo rin kahit kailan," walang ganang kong ani sa kanya.

"Di ka lang pala mataray eh, masungit din."

Tinaasan ko siya ng kilay at binigyan ng nakakamatay na tingin. Tinaas niya ang dalawa niyang kamay na tila sumusuko. Urgh. I want to wipe that smile on his face. So annoying.

"Dumedepende sa tao ugali ko. Sadyang ayaw ko sa iyo."

Nabaubo si Zeke kaya napatingin ulit ako sa kanya. He also raised his hands, katulad ng ginawa ni Lance. Magbestfriend nga talaga sila.

"Oy, Sam. Matagal na yung issue namin ni Kianna eh. Hindi na nga siya galit sa akin eh."

Right. Kianna's not angry with this guy. Mahal niya daw kasi. Ilang buwan man ang nakalipas, alam kung umaasa pa rin ang isang iyun sa lalaking 'to. Nakakainis nga eh. Sarap sampalin minsan.

And anong matagal na? Matagal na ba ang isang buwan sa kanya? Dahil kung matagal na, sasapakin ko talaga siya at tutuhudin.

"Anong matagal?! Isang buwan pa lang ang nakakalipas! Feeling may amnesia?! Tutuhurin kita dyan eh," inis na sambit ko.

Hate. Them. Really.

"'Wag naman! Maawa ka sa magiging asawa ko. Hindi ko siya mabibigyan ng magaganda at gwapong anak."

Kapwa naman silang natawa doon. Sarcastic ko siyang nginitian. Really? Kailangan kong pakisamahan ang dalawang' to? Bwiset.

"Bakit ba ang init ng ulo ko sa amin?"

"Oo nga naman. Inis ka masyado sa amin ha. Hindi ka naman namin directly sinaktan. Yung pinsan mo, oo, pero ikaw?"

Bahala sila. Inis ako sa kanila, period. Kaya bahala silang magdeal sa kamalditahan ko. Kasalanan nila kung bakit ako mataray.

"I don't care. Inis ako sa inyo. Ayaw ko sa pagmumukha niyo," harsh na saad ko.

"Ouch. Ayaw mo sa mukha namin Shiobvian?"

Awtomatikong napalingon ako sa kanya. What the hell. He didn't call me using my second name! How dare him! Lakas ng loob.

"What?!"

"Huh? Anong what?"

Binato ko rin siya ng isa ko pang notebook na naiwasan naman niya. Urgh. Mas lalo akong nainis sa kanya! May pangitingiti pang nalalaman! Gago talaga.

"What did you just call me?"

"Shiobvian." my name rolled to his tongue smoothly. Parang ngayon ko lang narinig ang pangalang iyan.

Napakurap-kurap ako at inirapan siya. Damn, ano ba 'to.

"Don't call me Shiobvian nga! We're not close tsk." pagtataray ko ulit sa kanya.

"Sus. No one calls you, Shiobvian naman. Everyone calls you Samantha or Sam eh. So I'll call you by your second name, sayang naman kung hindi mo gagamitin eh." he smile at me. I'm certain na binibigyan ko siya ng death glares kaya natutuwa siya lalo kasi naiinis niya ako.

"And, it's cute rin. Bagay sayo. Shiobvian," kinindatan niya pa ako at tumawa. Even Zeke laugh too.

Urgh. Talaga bang makakasama ko ang dalawang 'to? Masisiraan ata ako ng bait kapag matagal kong makasama ang mga gagong' to.