Chapter 3

Nang magising ako ay kisame ng aking kwarto ang una kong nasilayan. Napahawak ako sa ulo ko dahil kumirot ito, napahawak din ako sa kamay ko nang kumirot ito na parang may sugat ngunit wala naman. 

“Grabeng panaginip naman ‘yon, masyadong realistic. Ako? Bampira? Kalokohan.” Napailing nalang ako at nahagip ng mata ko ang orasan na syang dahilan kung bakit nanlalaki ang mata kong tumayo sa higaan at mas mabilis pa sa kidlat kumilos.

Nang matapos ako sa morning routine ko mabilis akong nag sapatos habang naglalakad palabas, hindi ko narin nagawang mag-agahan sa sobrang pagmamadali.

Nang makarating ako sa university ay lakad-takbo na ang ginawa ko para makarating agad sa room, pero dahil sa sobrang malas ko ay nabangga pa ako sa matigas na bagay, tumayo ako at aalis na sana nang may humigit sa braso ko.

“Hindi ka man lang ba mag so-sorry?” matigas na sabi nito. Humarap ako sa kanya at nakita kong sya yung mayabang na bumangga saakin sa harap ng principal's office.

“Binangga mo rin naman ako sa harap ng principal's office at hindi ka rin nag- sorry. Aalis na ako at may klase pa ako, wag mo na sayangin oras ko.” Hinila ko ang kamay ko paalid sa pag-kakahawak nya rito at mabilis na tumakbo papunta sa classroom namin.

Pero lahat sila ay papalabas na ng classroom kaya naki-halo na lang ako sa kanila para hindi ako makita ng teacher namin. 

Nang makapasok ako sa room ng 2nd subject namin ay nakita kong nandoon din ‘yong mayabang na ‘yon kaya napa-irap nalang ako sa hangin at umupo sa harapan, tumabi ito saakin pero hindi naman nya ako ginugulo kaya okay lang. Pareho kaming tahimik dahil hindi pa dumadating ang professor, nang magsalita ito.

“Pwede kabang maging kaibigan?” nakangiting tanong nya, kaya naman agad akong nag taka sa pagiging mabait nya bigla.

“Wow ha. Nong isang araw binangga mo ako tapos hindi mo manlang ako tinulungan tapos ngayon gusto mo makipag kaibigan? Baka naman may hidden agenda ka.” Natatawang sambit ko.Biglang sumungit ang muka nito at nag crossed-arms sa harap ko kaya natawa ako dahil medyo cute sya.

“Makikipag kaibigan ka ba or hindi?” masungit na sabi nito at inalok ang kamay sa akin kaya tinanggap ko na lang dahil mukha naman talaga syang mabait na medyo masungit na ewan.Ngumiti ito nang tinanggap ko ang kamay nya.

“Cedrick Castro nga pala but you can call me Erica kapag tayo lang dalawa, ” agad napakunot ang noo ko dahil Erica ang Nicknames nya, hindi ba’t pang babae ‘yon. “Beshie, bakla ako pero shh ka lang ha? Ikaw lang kasi yung babaeng nakita ko na hindi mahilig sa pogi kaya sayo ako nakikipag kaibigan dahil kahit 1% alam kong walang chance na ma fall ka sakin, kadiri kaya.” Nag-loading ako saglit sa sinabi nya ngunit ng marealize ko ito ay agad akong na pangiti.

—

Nang matapos ang klase namin para sa buong maghapon ay nakabuntot lang saakin si Erica dahil pareho lang kami ng schedule maliban sa first subject, niya-yaya nya rin ako kumain muna sa labas ngunit wala akong oras para doon dahil pupunta pa ako sa sementeryo para bisitahin si ate.

Tatlong araw pagkatapos mawala ni ate sa Hospital bigla ay may natagpuang bangkay malapit don, hindi namin matukoy kung sino ang bangkay na ‘yon dahil sira ang muka nito ngunit pareho sila ng bracelet na suot ni ate Lagi kaya hindi na ako nag pa DNA dahil wala rin naman akong pera, wala narin balak umuwi rito ang mga magulang namin.

Nagising ako sa pagka-tulala nang may mga daliring pumilantik sa harap ko. “Ano ‘te? Broken kaba at kung makatitig ka sa kawalan para kang nawalan ng jowabels?” napatawa ako sa sinabi nito kaya umiling nalang ako, ayoko rin na may ibang makaalam sa nangyayari sa pamilya ko bukod sa mga taong chismosa.

“Sama kana bakla, dali na.” Nakangusong pakikiusap nito, kaya napatawa nanaman ako. Kulang nalang talaga ay mautot ako sa kakatawa dahil sa baklang ito, kahit sa klase ay kinukulit na nya ako kaya ilang beses kaming nasaway.

“Sige ba. Basta tawag mo don date dapat, tapos kapag may nagtanong kung ano tayo sabihin mo jowa mo ako, deal?” nakangising sambit ko dito na syang dahilan kung bakit bumitaw sya sa braso ko at lumayo saakin.

“Sige bakla, next time na lang!” nagmamadali itong umalis kaya hindi ko mapigilan mapatawa ng malakas not minding the people around me na pinagtitinginan ako.

Pagkatapos ko tumawa sa harap ng school kanina dahil kay bakla ay dumiretso na ako sa simenteryo. Tinitigan ko ang lapida ni ate at hinaplos ko ang pangalan nya.

“Ano ba talagang nangyari?” naluluhang tanong ko pero ginawa ko ang lahat para hindi ito tumulo dahil pagod na akong umiyak. “Bakit naman iniwan mo ako agad? Paano na ako ngayon? Napaka selfish mo.” Humangin ng malakas at hindi ko na napigilan ang luha ko dahil pakiramdam ko kino-comfort ako ng hangin na iyon, bumalik sakin lahat ng pangyayari kaya naman ibinuhos ko sa harap ng lapida ni ate lahat ng sama ng loob na kinikimkim ko simula umpisa.

Nang mapakalma ko ang sarili ko ay napansin kong dumidilim na ang kalangitan, senyales na sasapit na naman ang dilim ngunit pagkatapos nito ay magliliwanag na ulit, parang buhay lang natin, didilim pero pagkatapos non may liwanag na darating.

Tumayo ako sa kinauupuan ko at pinagpagan ang palda ko. “Aalis na ako ate, kailangan ko nang umuwi para intayin ang panibagong liwanag. ” Nakangiting sabi ko sa harap ng lapida ni ate.

Naglakad na ako palabas at may nakasalubong akong mga estudyante na pauwi pa lang kagaya ko. 

“Nabalitaan mo na ba yung dalawang estudyante na nag-aaral sa kabilang school? Ang sabi nila ay mag suicide ito pero sabi nung kapit bahay namin may nakita raw na dalawang butas sa balikat nito. ” Hindi ko sinasadyang marinig ang pinag-uusapan nila pero ito ang naging dahilan para mapatigil ako at mapahawak sa ulo ko.

Isa-isang bumalik sa ala-ala ko lahat pati ang lalaking nagsabi sakin ng isa isang ma-mamatay ang mga tao sa lugar na ito kung hindi ako sasama sa kanya. Napasandal ako sa may malapit na pader para suportahan ang sarili ko dahil lalong tumindi ang sakit sa ulo ko. Yung libro sa public library, Vampires, Ang pag-hiwa ko sa kamay ko, dugo, at ang lalaking dahilan kung bakit hindi ko natapos basahin ang librong iyon.

Buong akala ko ay isa lamang itong panaginip ngunit nagkamali ako. Nandilim at lumabo ang paningin ko at unti-unting nawalan ng malay, naramdaman ko nalang na may sumalo saakin.

THIRD PERSON POV

Nang mawalan ng malay si Althea ay saktong nakita sya ni Cedrick kaya agad nya itong sinalo at dinala sa pinakamalapit na hospital.

Samantala. Isang tao ang nakamasid kay Althea kanina, ang taong inutusan nya upang bantayan ang pinakamahalagang tao sakanila.

“Isa ka nga saamin. Hindi manlang tumalab ng matagal sayo ang pinainom ko para malimutan ang nangyari, ngunit nararamdaman ko na mas nananaig ang pagiging tao mo. Sa tagal mo rito sa mundo ng mga tao, hindi malabong kalahati sa pagkatao mo ay tao narin. ”