Chapter III

“Ahhh… bosss.. ano…” Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Nakakunot-noo pa rin kasi siya at ang higpit ng hawak sa kamay ko but I need to get out from his hold kaya hinila ko ‘yong kamay ko na nakapagpahinto sa kaniya kaya napatingin siya sa akin na may pagtatanong sa mga mata. “Boss, ‘yong kamay ko po?” mabilis na sabi ko bago pa ako maduwag.

“Anong drama niyo ni boss kanina?” Tanong ni Marydeth na hindi ko alam na nakalapit na pala kaya napatingin ako sa kaniya.

Napakamot naman ako sa ulo pagkatapos naiiling, “Hindi ko din alam. Kanina pa siya ganiyan, kung anu-anong sinasabi. Muntik na nga akong mabaliw.”

“Muntik mabaliw?” Hindi makapaniwalang sabi niya. “Matagal ka na kayang baliw, baka nakakalimutan mo?” Tapos binuntutan niya nang tawa.

Masama ko naman siyang tiningnan, “Sobrang nakakatawa. Hahahah.” I sarcastically said pagkatapos tinalikuran siya.

Kainis naman kasi. Kita na ngang naguguluhan na ako sa inaakto ng bakulaw na ‘yon dumagdag pa siya.

Narinig ko naman siyang mahinang tumawa, "Sorry, kinikilig lang kasi ako." 

I sighed, "Ano pa bang aasahan ko sa'yo?" Then naglakad nalang ako papasok ulit ng building. It's still working hours kaya hindi ako pwedeng lumabas nang hindi nagsasabi kay boss.

"Hmmp!" She said and I could hear her scoffed from the other side of the receiver. I would even bet na nakanguso na naman ito. "You're a meanie, are you really my best friend?"

"Nagtrabaho ka lang diyan ginaganito mo na ako. huhuh." Tapos naring ko 'yong kunwaring pag-iyak niya na ikinailing ko.

Ewan ko ba dito. Mas matanda lang naman ako ng dalawang taon sa kaniya pero daig ko pa ang may kapatid na limang taon sa pagiging childish niya.

"Eris Hutton, ano naman ba ang binabasa mo at napatawag ka na naman bigla?" Tanong ko nalang para matapos na ang kadramahan niya at marami pa akong gagawin.

Mahilig kasi siyang magbasa ng mga romantic stories at kapag hindi na niya ma-contain kilig niya ay bigla-bigla nalang tatawag tapos titili. Parang naging magkaibigan lang kami para may kilig absorber siya.

"This isn't about any book.." she said with a hint of smile from her voice. "I saw him." And when that particular words left her mouth it was like I've travelled back from 4 years ago. The reason why I was stuck in Michael Parkinson's company.

"Best friend, please..." Eris said to me and nagpapa-cute na tiningnan ako while holding my hand. "Titingin lang talaga ako sa kaniya tapos aalis na tayo."

Kakatapos lang ng college graduation ball namin na ginanap sa isang prestigieus hotel somewhere in Manila, ang 'Astraios'. Dapat kanina pa kami nakauwi dahil mahigit sampung minuto na ang nakakaraan nang matapos ang party pero dahil nahihibang na naman si Eris ay kasalukuyan kaming naghihilahan dito sa parking lot ng hotel dahil gusto ko ng umuwi habang ito naman ay gustong puntahan ang lalaking gusto niya na nasa third floor ng Astrios.

"This  isn't the time for that," I said to her. "We're both tired and we have to be in school at seven AM sharp tomorrow." I reasoned out.

"We need to be there ASAP," she said at mas binilisan pa ang pagtakbo.

When we're already in the lift ay mabilis niyang pinindot kung saang floor kami bababa. I could see her hands shaking and her flush face, maybe from running or anticipation. I don't really know.

"I'm excited and nervous," she said ng makita niya akong nakatingin sa kaniya. "This is the first time in five months that I'll be seeing him again." Then, a smile bloomed on her face which I find adorable kaya nginitian ko nalang din siya at medyo ginulo ang buhok para iparating na ayos lang.

"That's the guy I've been telling you about," Eris said kaya napatingin ako sa kaniya at nakitang may tinuturo siya kaya sinundan ko ito ng tingin.

"...best!" Eris's voice snap me out of my trance. I see her looking at me with an unfathomble expression on her face.

"I'm sorry," I responded to her at mabilis na iniwas ang tingin ko sa kaniya. I felt like a child who was caught stealing in a cookie jar by her mom.

"As I was saying.." she said and retracted her gaze from me para tingnan na naman ang taong itinuro niya kanina. "They said that they needed a secretary kaya kailangan mong mag-apply sa company nila."

Because of what she said ay mabilis na nabaling sa kaniya ang paningin ko, "You've got to be kidding me! Bakit ako?" Hindi makapaniwalang tanong ko sa kaniya.

"My parents wants me to inherit our business kaya hindi ako pwedeng mag-apply sa ibang kompanya," Eris said in a hush tone. "You know how much I love to work for him, kung pwede lang sana," she added sadly.

Eris's family own a shipping business outside the country. Their main base is in Italy at kaya lang dito siya nag-aral sa pilipinas dahil hiniling niya sa mommy niya, who was a Filipina, na hayaan siyang dito magtapos ng college.

"Bakit ba kailangan kung mag-apply sa kanila?" Tanong ko nalang. 

"I want you to stop any girls that would snatch him from me," she said with a determination from her voice.

"What!?" Napalakas na sigaw ko kaya napatingin ang mga tao sa amin.

Eris immediately dragged me away from the hall at mabilis na binuksan ang isang pinto which turned out to be an emergency exit.

Best naman," she said exasperated. "Muntik na nila tayong makita. Dahan-dahan naman kasi sa pagsigaw."

"Hindi naman kasi kalokohan 'yon," Eris said. "It's the only thing I know para hindi siya makuha ng iba sa akin. You know that I needed to go back to Italy at limang taon pa muna bago ako makabalik dito. I don't want to lose him." Then, she look down but before she can hide the tears streaming from her eyes ay nakita ko na ito.

Bakit ba kasi ipinanganak akong maawain?

"Thank you!" Eris beamed at mabilis akong niyakap. "Just five years, Best. I'll be back after that time."

"...Best! Best! Andiyan ka pa ba?" Narinig kong tanong kaya nabalik ako sa kasalukuyan.

"I'm still here," sagot ko at pinagpatuloy na ang paglalakad. "Ano nga ulit sinasabi mo?"