Chapter 1

Chapter 1

Matilda’s POV

I wake up in unfamiliar place. Sumasakit ang ulo ko sa dami nang nainom kagabi. Napapikit na lang ulit ako at napahiga sa kama ngunit agad akong napaupo sa kama nang mapagtanto na nasa ibang lugar nga ako. 

“Wait? What the heck happened?” pabulong na tanong ko sa sarili bago tinignan ang katawan sa salamin. Bahagya akong nakahinga nang maluwag nang makitang ayos lang ako. Maayos pa naman. Buhay at malakas.

Pinagmasdan ko naman ang paligid. The one who’s living here is probably a dark person. There’s nothing to see except for the black furniture. 

“Damn!” Agad akong napahawak sa aking dibdib nang makarinig ng ingay mula sa loob ng cr. Someone’s showering! Nagmadali akong lumabas ng kwartong ‘yon. Dahan-dahan pa. Takot na mahuli ng kung sino. 

Girl, I almost sleep with some stranger today! I’m fucking worst. What the heck is wrong with me?

Hanggang sa malakas ng kwarto’y wala man lang kadisenyo-disenyo ang lugar. Maski litrato ay wala. But I’ll give 7/5. The furniture is nice and the place too. Ang laki at mukhang high maintenance ang lugar. Ganitong mga penthouse ang gusto ko. Someday talaga ay aalis din ako sa pesteng apartment ko na ang daming chismosa. Iiwan ko rin talaga ‘yon.

Halos kurutin ko ang sarili dahil nagagawa ko pang chumika ngayon when the thing is I need to go out. 

Nakaalis naman ako nang payapa sa lugar. Napahawak pa ako sa ulo ko habang nakasakay sa taxi. I can’t seem to remember again why am I there. Nag-iisip-isip lang ako nang manlaki ang mata sa naalala. 

“Gago?” pabulong na tanong ko sa sarili nang unti-unting nagsibalik ang mga ‘yon. Parang  ilog na nagdagsaan ang alaala. What the heck did you just do, Matilda?

“Ayos lang po kayo, Ma’am?” tanong ng driver sa akin. Awkward naman akong tumawa bago napakagat sa aking mga labi at napatingin sa labas ng bintana. Did I just flirt with a stranger? I’m insane! And I can’t even remember his face. 

I hope no one sees me. Karma will just really along the way.

Hanggang sa makarating ako sa apartment bagsak lang ang balikat. Sumasakit pa lalo ang ulo kaiisip sa lalaki. He has a nice smell but still, I don’t know his face! For fuck sake. Should I just cut my head for being good for nothing? Obviously no, Matilda. It’s your only ticket to be in completely another life you wanted all along.

Pagkapasok ko pa lang ay nakita ko na kung gaano kagulo ang apartment ko. Napapikit na lang ako. Lalo lang sumasakit ang ulo sa magaling kong ama. 

Hindi na ako nagtaka nang wala na ang perang nakalagay sa drawer ko incase of emergency. This is the reason why I can’t buy my own house despite having a large income every month. 

Hindi na ako nagmadali pa para mag-ayos dahil sigurado akong late na rin ako. Sulitin na lang. It’s already 11:30. Half day na lang din ako. Nasermonan lang ako sandali ni Brian but then he gave me another project. 

For days, I was just focused on another issue from some celebrity. Hindi talaga sila nauubusan ng issue which is good for some of us. Well, some need it for promotions. Bad publicity is still publicity. Nakakalimutan din naman kasi ng mga tao after ng ilang linggo. Babalik kapag may panibagong issue. Same cycle. Minsan nakakasawa but I just don’t really have a choice especially since it’s my job.

“Good morning,” malamig kong bati bago naupo sa sofa. 

“Morning.” Napangiwi na lang ako nang mayabang na bumati si Eric. He’s wearing his annoying smile. Namumula pa ang mga mata at mukhang lasing. I caught him drinking while driving years ago. Now, he’s back again being problematic. I don’t really like working with him but my annoying boss is just keeps on pushing the interview.

Eric Martinez needs our News Company for promotion and of course, Brian needs money.

“How are you these days? People keep on wondering how are you doing,” I asked warming up our conversation. 

“Wow. You’re acting like a good reporter, Ms. Chavez,” natatawa niyang sambit sa akin. Malamig ko siyang tinignan kaya naman siniko siya ng kaniyang manager. 

“So tell me about your movie, Mr. Martinez,” ani ko. 

“Tell me what color of your panty first.” Matagal ko siyang tinignan. Kita ko ang takot ng manager niya. Sinara ko naman na ang nakabuklat kong notebook bago siya nilingon. Nakangisi pa akong nagdekwatro. 

“Are you still in drugs?” tanong ko dahil mukhang hindi naman niya seseryosohin ang mga tanong ko. And of course, I’m actually curious about it. 

“Ms. Chavez.” Mukhang nagulat naman sa tanong ko ang manager niya. 

Napahalakhak naman doon si Eric Martinez. He looks at me as if he wanted to pinch me to the wall and choke me to death.

“Oh, seems like you still are,” nakangisi kong saad sa kaniya bago tumayo. 

“Ms. Chavez!” tawag ng manager niya ngunit tipid lang akong ngumiti. 

I just need some evidence before I write an article about it. 

Alam ko na agad na magagalit si Brian pagkarating ko sa APWT. 

“Hey,” nakangiti ko pang saad nang makita siya sa office namin. 

“You got to be fucking kidding me, Mate,” galit niyang sambit nang makita ako. 

“What?” tanong ko kahit alam na rin na sinabi na panigurado ng manager ni Eric ang nangyari.

“Don’t what me. You know what’s going on!” inis niyang saad sa akin kaya nagkibit na lang ako ng balikat. 

“I told you that it will just be a mess if you let me have a cup of real tea while interviewing that guy. I’ll just really end up finding a tea,” natatawa kong saad. Mukhang inis na inis naman ito sa akin. Sesermonan niya pa sa ako nang tawagin ako nina Jet. 

“What is it?” tanong ko. 

“Gagi! Na-kidnap daw si Xiase!” anila sa akin. Xiase? Xiase Tan? I think I saw her in the bar days ago? Or not?

“She’s been gone for a days now!” Pinakita pa nila ang post mula sa isang dummy account. 

“It’s probably fake news,” natatawa kong sambit dahil hindi na ako nagtitiwala sa mga ganiyang account.

“I think it’s not, Mate,” ani Jet sa akin bago ako pinalapit muli sa kaniyang computer. 

“Xiase’s agency posted a statement saying that Xiase’s been missing for days now. Look!” Pinakita pa nito sa akin ang isang statement ng agency ni Xiase.

“But is that even true though?” patanong na saad ko dahil base sa statement nila, there’s a staff in tv station that let Xiase go to the unknown van for their shoots. If it’s true, why did she not ask her manager about it? Where’s her manager.

Sinagot naman ng article ang tanong ko. 

Xiase’s manager is outside to buy Xiase a cold drink when it happens. The staff from the tv station said that the place had already changed. Xiase tried to ask her manager about the change of place but he read the message late. Xiase’s still missing for a week now. The van she was in, was last seen in the Ancestral Mansion in Paranaque. The Police are already involved in the investigation.

“Hmm…” 

“What do you think?” tanong ni Jet sa akin. Napakibit naman ako ng balikat bago nagtungo sa upuan ko. It already got my attention.

I read the article, again and again, trying to figure out what was really going on.

“This won’t do. I’ll go in Xiase’s agancy,” ani ko kaya agad akong nilingon ni Brian. 

“What are you planning to do again, Mate?” Pinagkunutan niya pa ako ng noo ngunit malapad lang akong ngumiti sa kaniya bago kinuha ang bag ko. 

I waited for hours in Xiase’s agency, trying to ask for their more clearer statement. Pagod na pagod na rin ang ilang reporter na nag-aabang habang ako naman ay nangalumbaba lang na naghihintay. 

For days, ganoon lang ang nangyari. Pabalik-balik sa agency at sa Acestral Mansion na tinutukoy nila. Until, Xiase came with bruise and sadness in her eyes. Her agency ask for the conference that’s why we’re here again. 

“I…” Xiase can’t even look at the people.

“I… don’t know…” Bigla na lang itong humagulgol ng iyak. Sari-saring kuha ng litrato ang nagananap. 

She just repeat what her agency said but with how frighten she is. Hindi niya naman sinabi kung saan siya dinala. 

After that, I got home. Curious on what really happen. Nakahiga na ako lahat-lahat, hindi ko pa rin makalimutan ang tungkol dito. Nakita ko na lang din ang sarili na nag-sscroll sa aking social media account. Well, sometimes it’s fun to know what people think.

People easily draw conclusion with baseless facts and that’s just really funnny. Natawa na lang ako habang binabasa ang mga hinuha nila.

Sandrapretty07: Ha! Kung sino mang nangidnap kay Xiase, paniguradong uhuging uugod-ugod. Sobrang lonely siguro ng buhay na hindi na nakapag-isip pa nang maayos. Tanga! Bobo a****a!

Xiasefangirl: True lang! Sabi nila pangit daw kaya kahit maraming pera’y hindi nagagawang makabili ng iba AHSGSGDGSHAHAHA

Xiasebestgirl: Medyo natawa ako pero nakakaawa si Xiase. She can’t even smile again. Ni hindi man lang maipakulong ang panget na ‘yon dahil sa koneksiyon. I hope Xiase can live her life again. Sobrang strong mo, Laham @ItsXiase. Nandito lang kami lagi para sa ‘yo! Labyuuuu

I know I kind of sympathize with Xiase because just like what they said, parang hindi na ito makangiti pa but still, I don’t want to conclude hanggang wala pa akong ebidensiya. Hanggang hindi pa rin napapatunayan. 

I still sleep peacefully that night, knowing what I’ll do in the next day.

I wore my jeans and my sneakers. I won’t wear heels today dahil sigurado rin ako kung saan tutungo. It will be a hard thing to do. 

“Where are you, Mate?” tanong ni Brian mula sa kabilang linya. 

“Don’t worry about me, Brian. I’ll bring you a big news after this!” natatawa kong saad kaya narinig ko na agad ang malutong na mura nito. This is the reason why you shouldn’t work with your bestfriend. 

“I’m here at front of kidnapper’s house! Pay me, ha! I’m still doing my job! Bye!” Agad kong pinatay ang tawag nang tuluyan na akong makarating sa bahay na pinaglabasan ni Xiase. 

I’m little bit amuse dahil sobrang laki nga ng gate nito to the point na hindi mo makikita ang mansiyon na tinutukoy nila. Marami ring tao mula sa labas. Mukhang nag-aabang sa paglabas ng kidnaper na sinasabi nila. Ang dami pang bakas ng itlog mula sa gate. 

Nandito rin ang ilang Xiase Official and of course, mga katulad ko ring reporter. 

“I think we won’t have an information here unless we go to Xiase and ask for her statement,” sambit sa akin ng isang reporter na naging kaibigan na sa dalas naming pagkikita. Tumango lang ako but no. I’m not planning to do that. Xiase already gave her statement and I… I will hear from the stranger’s statement or even try to gain some evidence. Kung wala pa rin, baka ang litrato na lang nito. People wants to see his face. I’ll give them that nang matahimik na ang kaluluwa nila. 

I won’t go. I’m sure about that. 

I slowly walk away from the crowd. Inaral kong mabuti ang lugar. Sobrang taas nito na imposibleng may makapasok. They said it’s acestral mansiom dahil ang dami ring kumakalat na litrato sa dating itsura ng lugar. 

Napanguso naman ako nang maisip ma akyatin ko na lang ang kabilang pader. That will be impossible. 

Unti-unting napaawang ang labi ko nang habang sinusubukang pag-aralan ang lugar, napansin ang bahagyang awang mula sa halamanan. What the heck?

Sinubukan ko ‘yong itulak hanggang sa tuluyang bumukas. Agad akong nakapasok sa loob ngunit sinalubong ako ng isang pares na mga mata na para bang hinhintay lang akong makapasok.

Wow.