CHAP 7

WALANG KARAPATANG AKININ

Nakatulog si Nathara, ngunit si Elara ay nanatiling gising, matagal na nakatitig sa kanyang anak. Ang tanong nito ay patuloy na bumabagabag sa kanyang isipan.

Hindi na siya galit kay Nathan, pero matapos ang lahat ng ginawa nito sa kanya, hindi niya alam kung makakalimutan pa niya iyon. Matagal na niyang napatawad si Nathan mula nang ito mismo ang lumayo. Pinutol siya nito nang walang pag-aalinlangan, kaya't itinapon na rin niya ang anumang sakit at hinayaang malibing ang pagmamahal na minsan niyang inialay para rito.

Ayaw niyang umusad sa buhay na may natitirang bagahe mula kay Nathan—ayaw niyang hayaan ang sarili niyang isipin pa ito. Sa totoo lang, desperado na siyang kalimutan ito. Matagal na siyang handang burahin ito sa kanyang buhay.

Hindi siya galit, pero wala na rin siyang pakialam. Ni wala na siyang nararamdaman para rito. Lahat ng pagmamahal na dating nakalaan para kay Nathan ay inilipat na niya kay Nathara. Ngayon, ang tanging mahalaga sa kanya ay ang anak niya.

---

“Good luck, Mommy,” bati ni Nathara kinaumagahan, habang pinagmamasdan siya nitong maghanda para sa trabaho.

Ngumiti si Elara at yumuko upang ituwid ang damit ng anak.

“Be good here, okay? Tawagan mo ako kapag may problema. Sa susunod, dadalhin na rin kita sa playground,” biro niya, ginagaya kung paano tinatawag ni Merand ang kumpanya bilang palaruan.

Tumango si Nathara, saka ngumiti at lumapit upang halikan siya sa pisngi. Ginantihan naman ito ni Elara, hinaplos ang braso ng anak bago tuluyang nagpaalam.

Habang pinagmamasdan niya si Nathara sa kanyang mahaba at magandang damit na may laso sa dibdib, hawak-hawak ang tenga ng kanyang stuffed bunny, nakaramdam siya ng inspirasyon para simulan ang kanyang araw.

Sanay siyang magmaneho nang mag-isa, kahit alam niyang may mga nakatalagang guwardiya na palaging nakabuntot sa kanya—palihim nilang ginagawa iyon bilang bahagi ng seguridad niya.

Sumakay siya sa kanyang itim na Mercedes sports car. Ang sasakyan ay bumagay sa kanyang matikas at dominanteng aura. Isinuot niya ang kanyang itim na sunglasses at sinimulan ang pagmamaneho, handang harapin ang unang araw niya sa opisyal na mundo ng negosyo ng mga Lhuillier.

Ibinaba niya ang bintana, hinayaan ang malamig na simoy ng umaga na dumampi sa kanyang mukha habang maayos siyang nagmamaneho. Gusto niyang tamasahin ang sandaling ito—isang tahimik at relaks na biyahe bago sumabak sa mundo ng negosyo.

Hindi gaanong masikip ang daloy ng trapiko, kaya pinanatili niya ang bilis sa animnapung kilometro bawat oras. Sa bawat sasakyang nilalampasan niya, napapatingin ang mga driver—ang iba'y napapatulala, ang iba nama’y napapahinto sandali, waring hindi makapaniwalang isang babae ang nasa likod ng manibela ng isang mamahaling sports car. Pero hindi ito bago para kay Elara. Ilang beses na siyang nakaranas ng ganitong uri ng atensyon.

Nang magpula ang ilaw ng trapiko, unti-unti siyang bumagal hanggang sa tuluyang huminto. Saglit niyang inangat ang kanyang mukha sa rearview mirror, sinipat ang sarili at inayos ang kanyang salamin sa mata.

Isang sasakyan ang huminto sa tabi niya—isa pang sports car. Napansin niya ito sa gilid ng kanyang paningin. At nang bumaba ang bintana ng naturang sasakyan, ramdam niyang nakatitig sa kanya ang driver nito. Matindi. Kritikal.

Alam ni Elara ang kanyang kapangyarihan bilang isang babae. Ang kanyang kagandahan ay may kakaibang epekto—parang isang likhang sining sa museo na pinagmamasdan ng lahat, hinahangaan, at pinapangarap abutin.

Pero ngayong mga araw, hindi na siya interesado sa atensyon ng mga lalaki. Masyado siyang nakatuon sa anak niya. Ngunit dahil sa tindi ng titig ng driver sa kanya, napilitan siyang sumulyap. At iyon ang ikinagulat niya.

Si Nathan.

Naka-tuxedo ang dating asawa, isang kamay sa manibela, at ang mga mata nito’y diretso sa kanya—analitikal, mabigat, at puno ng hindi niya mawari kung anong emosyon.

Mabuti na lang at suot niya ang kanyang sunglasses, dahil kung wala, makikita nito kung paano bahagyang lumaki ang kanyang mga mata sa gulat. Ngunit hindi siya natinag. Pinanatili niya ang kanyang mukha na walang reaksyon, ang mga labi ay nanatiling maninipis sa tahimik na pagbalewala.

Ayaw niyang bigyan si Nathan ng kasiyahang makuha ang kahit anong uri ng reaksyon mula sa kanya. Sa halip, nanatili siyang kalmado. Walang bahid ng tensyon sa kanyang postura, na parang isa lang itong estrangherong dumaan sa kanyang harapan.

Bahagya niyang hinaplos ang kanyang leeg, saka marahang ikiniling ang ulo, waring naiinip sa paghihintay na lumitaw ang berdeng ilaw. Wala siyang pakialam. At wala siyang balak ipaalam kay Nathan kung ano talaga ang nasa isip niya.

Sa gilid ng kanyang paningin, nahagip pa rin niya si Nathan. Paminsan-minsan itong sumusulyap sa kanya, waring sinusuri ang bawat kilos niya. Maging ang bahagyang pagkuyom ng panga nito at ang mas mahigpit na pagkakahawak sa manibela ay hindi nakaligtas sa kanyang pansin. Napakalinaw ng lahat—ngunit hindi siya natinag.

Inaasahan na ni Elara na kapag babalik siya sa Pilipinas, may mga pagkakataong makakabangga niya si Nathan o magkikita sila. But she promised herself she wouldn't give him that special treatment, na para bang madali siyang kausapin o lapitan na parang kaswal lang silang mag-usap na parang walang nangyari sa nakaraan.

Biglang lumalim ang paghinga ni Elara habang pilit niyang pinanatili ang kumpiyansa sa kanyang mukha. Ayaw niyang ipakita kay Nathan na naapektuhan siya, pero sa loob-loob niya, isang parte ng kanyang puso ang sumikip sa alaala ng sakit na iniwan nito sa kanya.

Hindi siya nagpakita ng anumang reaksyon, sa halip ay mas binilisan pa ang takbo ng kanyang sasakyan. Hindi niya kailangan ng ganitong drama sa umaga. Wala siyang oras para sa isang lalaking matagal na niyang isinara mula sa kanyang buhay.

Ngunit hindi rin niya maiwasang maisip—kung totoo ngang hinahabol siya ni Nathan, para saan? Para kausapin siya? Para subukang bumawi? O para lang guluhin ang kapayapaan na pilit niyang binuo para sa kanyang sarili at sa anak nila?

Ayaw niyang malaman ang sagot. Wala siyang pakialam. Ang mahalaga, wala na siyang balak bumalik sa isang relasyong minsan nang winasak ng taong nasa tabi niya ngayon.

At sa puntong iyon, nagdesisyon si Elara—anumang dahilan ang meron si Nathan para muling lumapit sa kanya, hindi na siya mahuhulog ulit.

Napangiti si Elara habang tinatanggap ang champagne flute at bahagyang itinataas ito bilang pasasalamat sa lahat ng staff na naroon. Alam niyang bahagi ito ng corporate culture—ang pagbibigay-pugay sa bagong miyembro ng pamilya Lhuillier na sasabak sa negosyo. Pero hindi niya inasahan na ganito kainit ang kanilang pagtanggap sa kanya.

Napatingin siya kay Merand, na may pilyong ngiti habang inaakbayan siya. “Gusto mo bang mag-toast para sa amin, boss?” biro nito.

Umiling si Elara, bahagyang natatawa. “Wala pa akong maitutost ngayon. Pero sana lang, maging maayos ang pagtatrabaho natin,” sagot niya, bago dahan-dahang uminom mula sa kanyang baso.

Nagpalakpakan ang ilan, habang ang iba ay nakangiti lamang at mukhang nasisiyahan sa naging simula ng kanilang bagong boss. Ngunit sa kabila ng selebrasyon, nasa isipan pa rin ni Elara ang nangyari kanina.

Hindi niya alam kung anong plano ni Nathan,

Buti nalang maagap si Glenda at ang tauhan ng Lhuillier hindi siya nalapitan ng husto ni Nathan, na distract nila ito, Hindi ako siguradong habang buhay Kong maiwasan si Nathan —pero isang bagay lang ang sigurado siya—hindi niya hahayaang makapasok ito sa buhay nilang mag-ina. Siya lang ang may karapatang protektahan si Nathara. Wala nang puwang si Nathan sa kanila.

---