Nang kumalama na ang maharot kong isipan ay agad kong inayos ang mga groceries ko. Mas nagmumukha na ring turahan ang bahay ko dahil nagkakalaman na rin sa wakas. Matapos iyon ay napagdesisyunan kong maghalf bath, pagkatapos ay nagsuot lang ako ng pajama at fitted sando. It's just five in the afternoon pero mas feel ko talaga ng nakapajama kapag nasa bahay lang.
I was drying my hair when my doorbell rang. Isinuot ko muna ang silk robe ko bago ito puntahan. Ito iyong mga kitchen tools at washing machine na pinadeliver ko. Pumirma lang ako for confirmation at pinaiwan na lang sa harap ng aking pinto ang mga iyon. Tulad kanina ay isa-isa ko na iyong inayos. Hindi naman ako nahirapan sa pagpasok sa mga ito dahil hindi naman masyadong mabigat ang mga iyon.
Inuna niyang ilagay sa kaniyang banyo ang mini washing machine. Sa kwarto niya naman ang plantsa. Matapos iyong ay sinunod ko ang mga kitchen tools. I decided to wash all of it para ready nanag gamitin. Ang mga karton naman ay pinagsya ko sa loob ng pinakamalaking karton dinala ko ito sa labas upang dalhin sana sa baba ngunit naalala ko ang aking suot. Iniwan ko muna iyon sa harap ng unit ko at muling pumasok at magpalit ng t-shirt. It didn't take long at agad rin akong lumabas. Ngunit laking pagtataka ko nang wala na ang karton.
“Saan na napunta iyon?” tanong ko habang nililibot ang tingin. Wala akong nakitang kahit sino. Napakamot ulo na lamang ako at binaliwala na lamang. Nagtataka man ay pinili ko na lang muling pumasok.
Dahil maggagabi na rin, I decided to cook for my dinner. The last time I ate home cook food ay sa bahay pa nila tita. Ayoko namang machugi dahil puro cup noodles ang kinakain ko.
I decided to cook adobo para puwede ko siyang ilagay sa ref kapag may natira. Tamang reheat na lang kapag ginutom. Una kong inihanda ang mga rekados bago nagsalang ng kawali. I was humming while waiting for the pan to heat. Pasayaw-sayaw pa ako habang naglalagay ng mantika.
I really love cooking as much as I love eating. Bigla ko tuloy namiss ipagluto sila nanay. Kasalukuyan kong ginigisa ang bawang nang bigla na lamang tumunog ang fire alarm sa unit ko. I immediately panicked. Who wouldn't? May nasusunog? I tried my best to calm down and look for where the fire is coming. Hawak ko na rin ang fire extinguisher nang marinig ko ang sunod-sunod na pagdoorbell at pagkatok.
I immediately went there to open the door to find out that there are two fire men in front of my unit. “Wala akong nakikitang sunog! I swear hindi ko po pinalaruan ang alarm it just ring on its own!” agad na paliwanag ko dito.
“May I know what you are doing ma'am, before the alarm rang?” kalmadong tanong ng isa.
“I was just cooking for my dinner po.” sagot ko.
I was confused when I saw them chuckled hanag tatango-tango. “If you don't mind ma'am, we'll get in? We think we know the problem.” walang pag-alinlangan kong pinapasok ang mga ito.
Nagtaungo lang sila sa kusina na para bang sigurado silang doon galing ang problema. Walang salita naman akong sumunod sa mga ito. Gladly nagawa ko patayin ang kalan kanina.
“Your first time to cook here?” tanong ng isa. Tumango naman ako bilang sagot. “The alarn was triggered because of the heat. You need to open the exhaust fan everytime you cook ma'am.” paliwanang nito.
I scratch my head. “Is that so? Pero wala po akong nakitang exaust fan, so hindi ko na siya naisip.” nahihiyang sagot ko.
Good thing mababait ang mga fire officer. Itinuro nila kung nasaan ang exaust fan at kung paano ito gamitin. Nasa tapat lang pala ito nga stove sa ilalim ng mga cabinet. It was hidden at may kailangan pindutin para lumabas at i-on. I was so thankful and embarrassed at the same time. Pero sinabi naman nilang normal n adaw iyon sa mga bagong lipat. Kaya na rin siguro napakarelax lang nila kanina. Well except the doorbell, of course rhey still need to be alert at the same time.
They bid their goodbye right after telling me different safety measures. I gladly thank them, at humingi na rin ako ng pasensiya. “It's our job, ma'am. Wala pong problema doon.” they said but I still insist that I am at fault.
Nakahinga naman ako ng maluwag at bahagyang pinokpok ang ulo ko dahil sa katangahan. Pangalawang araw ko pa lamang pero ang dami na agad nangyari. I just hope that nothing worst will happen next. Gusto ko lang tuparin ang pangarap ko sa buhay pero bakit napakachallenging naman na yata agad-agad?
Bumalik ako sa kusina upang ipagpatuloy ang pagluluto. Nasa kalagitnaan na ako ng pagluluto at saka ko lang narealized na wala akong nabiling suka. Ang sarap din sabunutan ng sarili ko eh! Seriously? Anong kamalasan at kashungahan ito? Is this called homesickness or what?
Tamad na tamad akong kumilos. And for the second time, pinatay ko muna ang kalan at kinuha ang purse ko na nasa ibaba ng refrigerator. I didn't mind wearing pajamas and shirt, malapit lang naman ang convenience store.
Nang makarating ay agad kong hinanap ang suka. I bought the biggest one that I saw. What can I do, I am frustrated. Naiinis ako sa mga nagaganap, I even saw the cashier looking at me weirdly. Gusto kong tarayan pero, ayoko nang dagdagan ang problema ko.
Bitbit ang isang galon na suka ay muli akong naglakad pabalik. Just right when I was about to cross the road may motorsiklong tumigil sa harap ko. At parang model ang driver na nag-alis ng helmet. It's the guy, I never knew who na laging tumutulong sa akin.
“Pauwi ka na?” tanong nito.
“Oo, bumili lang ako na suka.” I showed him the gallon of vinegar I am holding.
I heard him chuckled. “That's one hell lot of vinegar. Baka masunog ang baga mo diyan.” nang-aasar na tono nito.
“Yeah, I am regretting buying this now. Dapat iyong puwede lang ibulsa. Naiinis lang talaga ako kaya ayon.” I said shrugging.
“Come on, I'll give you a ride.” tiningnan ko ito.
“Huh? Pero malapit lang naman na ” he pat my head.
“Parehas lang naman tayo ng pupuntahan at gusto ko lang makasabay ka.” I just found myself hugging him from behind habang sakay ng kaniyang motor.
Noong una ang akala ko ay ibaba niya ako sa may entrance pero dumiretso kami sa parking lot. “Dito ka rin nakatira?” tanong ko habang bumababa.
“Yeah, that's why you always see my face around.” Kaya naman pala. Ni lock niya ang kaniyang motor saka kami sabay nanagtungo sa elevator.
Habang hinihintay na marating ang floor ko, I was thinking kung dapat ko ba siyang imbitahan sa unit ko o tanungin na lang kung saan ang unit niya. “Would you like to eat dinner with me?” bigla ko na lang nasabi.
“Sure.” sagot niya at sakto namang bumukas ang elevator. “I'll just change then, I'll go to your place.”
Gusto ko mang bawiin but it's too late, nakakahiya namang bawiin bigla kung kailan pumayag na ito. So I just need what I needed to do. Mabilis kong tinapos ang niluluto at saka inayos ang mesa. Parang akong maybahay na naghahanda sa pagdating ng asawa mula sa trabaho. I blushed with that thought, napangisi ako. It's not a bad idea, he's hot and he really looks like a husband material. My kaharautan thoughts immediately fade away when I heard the doorbell.
Nagmamadali akong nagtungo doon at malaki ang ngiti binuksan ang pinto. There he is, wearing simple white shirt and pajama, like he wear it to pair with my outfit. Pasimple kong kinurot ang aking hita, no kalandian thoughts please. Huwag mag-assume nakakamatay!
“Pasok ka.” I tried my best to act normal.
“Thanks,” he smiled and showed me a paper bag. “I was thinking of what to bring and saw this tub of ice cream, I hope it's fine.”
“Nag-abala ka pa. But it's fine mahilig naman ako sa ice cream.” I lead him to the kitchen and made him seat.
Nilagay ko muna ang ice cream sa ref para hindi ito matunaw at saka umupo sa kaniyang harap. “Let's pray first.” simula ko, I didn't wait for his response. I give grace to the food and after that, sinandukan ko na siya ng kaniyang pagkain, saka ko sinunod ang akin. I even poured his glass of water.
“Don't be like that, baka masanay ako.” natigilan ako sa sinabi niya. Right then I realized I was acting like a girlfriend. Napakamot ako, when did I become like this.
Nakayuko lang ako all throughout the dinner, wala na tinakasan na ako ng sarili ko kaluluwa at kinain na ng kahihiyan. What a mess! Kanina ko pa pinapahiya ang sarili ko. Despite that, I still manage to ate a lot. Kahihiyan ka lang gutom ako. We ate in silent pero hindi naman awkward. Sadyang hiyang-hiya lang ako sa inakto ki. The thing is, I don't even understand myself. Paano na lang pala kung may jowa siya? Sinasabi ko na nga ba, dapat binalutan ko na lang siya ng ulam. Please self! Come back to your senses, don't act harshly next time!
