Kabanata 17

( Maximus POV )

Umangat ang isang sulok ng labi ko, natutuwa sa labis labis na takot na nakikita ko sa mga mata nito. "I told you, huwag mo akong sagarin! You're too late now. Hintayin mo nalang ang balita na paglalamayan na ang kuwawang lola mo." Mariin at matigas na wika ko na ikinahagulhol nito.

"Hindi! Hindi! Huwag po! Huwag po... Maawa po kayo utang na loob. Gagawin ko lahat ng gusto mo, huwag mo lang idamay ang lola ko! Parang awa mo na! Pakiusap..." Lumuhod ito at halos halikan na ang sahig sa pagmamakaawa.

I stopped for a while, tinitigan ko ng mariin ang maamo ngunit mapagbalat kayong mukha nito habang sarkastikong napailing.

Kita mo nga naman, napakatapang nito kanina lang at napakalakas ng loob na pagsalitaan ako ng kung anu- ano pero ngayon ay para itong maamong tupa na handang gawin ang lahat maprotektahan lang ang kaisa isa nitong kamag anak.

Humalukipkip ako at humakbang pa papalapit sa kanya. Seeing her miserable makes me happy. Ganito ang nararamdaman ngayon ng mapaghi