Habang hinihintay ni Jasper ang doktora ay umupo siya sa isang upuan na madalas niyang ginagamit kapag nandito siya sa opisina nito. Ipinikit niya ang mga mata at isang alaala ang binalikan niya. “Hindi ako natatakot na mamatay, mga anak. Mas natatakot akong maisama kong maibaon ang katotohanan,”pahayag ng isang matandang lalaki. Nakahiga ito sa isang kama ng ospital. Sa tabi nito ay may dalawang taong nakatalikod. Sa kaliwa ay isang babae na hawak ang kamay nito samantalang nasa kanan naman nito ang isang lalaki. Panaka-naka siyang sumisilip sa loob ng kuwarto. Sa kanyang pagtatago sa likod ng pinto ay pinipilit niyang pakinggan nang maigi ang pahina nang pahinang boses ng nakaratay sa kama. Alam niyang hindi na magtatagal ang buhay nito dahil sa sakit sa baga. Matagal na rin niyang sinusundan ang pamilyang naging dahilan ng pagkawala ng ama. “Kung gano’n bakit po kayo ang umamin, tay?” tanong ng babae na halatang pinipigil ang pag-iyak dahil sa basag na boses nito.
Di kita malilimutan… Di kita malilimutan…Hinanap ni Blue kung saan nanggagaling ang tugtog. Wala na ngang iba. Sa cellphone niya. Perwisyo ka talaga CJ!Natigilan si Blue nang makita kung sino ang tumatawag sa cellphone niya. For the past 5 years niya sa pag-aartista ay hindi tumawag ang kanyang ama sa kanya. Matagal nang lumayo ang loob niya dito simula ng pangyayaring ‘yon.“Napatawag ka?” Halos walang boses na lumabas sa kanyang bibig.“Hmm, about the post sa Facebook mo?” nag-aalinlangang sagot ng Papa niya sa kabilang linya.“Katulad ng sinabi ko sa news, someone hacked my account.”“Gano’n ba. Ikaw, kumusta ka na?”Ramdam ni Blue ang awkwardness sa boses ng ama. “Don’t worry. Matagal ko nang kinalimutan ‘yon. Sige Pa. I need to go. May taping pa kasi ‘ko.”Nagmadali siyang ibaba ang linya kahit narinig niyang parang may gusto pa itong sabihin sa kanya.Totoo naman na may taping siya pero bukas pa ng madaling araw ‘yon. Hindi nga lang kasi siya sanay
Nagpapahangin si Blue sa terrace ng kanyang bagong bahay sa Pampanga. Tinatanaw ang mga puno at ang iba niyang mga kapitbahay sa paligid. Nakita niya na unti-unting lumilitaw ang buwan sa silangang bahagi ng langit na kanina ay natatakpan ng mga burol. Kapag ganitong mag-isa siya ay napakarami ng kanyang iniisip pero ang kadalasang pumapasok sa kanya ay ang mga alaalang kasama niya si Jamie. Lumaki silang magkababata kaya sila ang madalas magkasama, ang madalas magbangayan pero madalas magkakampi. Ngunit nang dumating sa buhay ni Jamie si Raven two years ago ay nagbago ang lahat. Kung kailan nakapag-ipon na siya ng lakas ng loob na umamin sa tootong nararamdaman niya sa dalaga ay siya namang pagdating nito. Minsan hindi niya maintindihan si universe kung bakit palaging ganito ang nangyayari kapag nagbabalak siyang magtapat kay Jamie. Aba sino ba naman ang hindi magtataka. Noong unang sinubukan niya ay noong high school sila. Valentine’s day noon, bibigyan niya dap
Nakalatag ang mga litrato at ang mga dokumentong nakuha ni Alvarez at Dimafelis sa lamesa ng kanilang opisina. Parehas silang naka-aasign sa Violence Against Women and their Children Division o mas kilala sa tawag na VAWC. So far, ay hindi pa sila makahanap ng impormasyon tungkol kay Sadako. Fingerprint or anything else ay wala pa siyang nakukuha mula sa database ng National Bureau of Investigation (NBI) at Philippine National Police (PNP). Dalawang linggo pa siyang maghihintay dahil sa mga papeles at mga proseso na kailangan pang pagdaanan. Ang pinakamadaling paraan na lang ay bumalik ang alaala nito. Nasa gitna siya ng paghahalungkat ng mga dokumento nang may tumawag sa kanya. “Nag-send ako ng picture sa cellphone mo,” pahayag ng tao sa kabilang linya. Sandali niyang tinanggal sa tainga ang cellphone at tiningnan ang mensahe sa kanya. Isang litratong napakapamilyar sa kanya ang laman ng message. “Yes sir. Ito ang unang kasong nahawakan ko noong nandiyan pa ‘k
Nagpunta sila Blue, CJ at si Sadako sa isang clinical psychologist na inirekomenda sa kanila ni Dr. Alcantara. Ito ay para ipasuri ang kalagayan ni Sadako rito.“Sonambulism? Ano ‘yon, Doc?” tanong ni CJ. “Sleepwalking. Sleepwakers arise from slow wave sleep stage in a state of low consciousness and perform activities that are usually performed during a state of consciousness.” “Wait. Are we talking in English? I don't understand,” si Blue. “Ganito na lang, Blue. Kapag aware tayo sa kapaligiran at sa ating sarili, we are conscious. Ano ‘yong madalas mong gawin sa bahay?” tanong ng doktora. “Magluto, manood ng TV, mag-picture, just the ordinary,” tugon ng binata. “We are in a state of full consciousness kapag ginagawa natin ‘yan. But in sleepwalkers, nasa low state of consciousness sila pero ginagawa din nila ‘yong mga bagay na madalas nilang gawin,” paliwanag ng clinical psychologist na si Dr. Reyes. Isa itong matandang babae na may clinic sa bayan. “Paano
Nagsimula na ang shooting ng pelikula niya kaya mas naging hectic pa ang schedule ni Blue.“Cut! Cut! Cut!” galit na galit na sigaw ni Direk Paul matapos ang eksenang kinukunan si Blue at Julia. “Sino ‘tong nerdy na ‘to na palaging nahahagip ng camera?” Tinuro ng metikulosong director ang mukha ng isang babae sa screen. Si Sadako! Napabuntung-hininga na lang si Blue. As in wala siyang masabi. Definitely a bad idea, CJ.Umiiling-iling pa siya habang inaalala ang pag-uusap nila ni CJ kanina bago sila pumunta sa location ng taping. “Si Sadako na ang kukunin kong PA mo starting today,” deklarasyon ni CJ. “Whaaaat! CJ naman.” “Blue, it’s not a bad idea. We can’t hide her for long. Walang fans, media o paparazzi ang maghihinala tungkol sa pagkatao niya kung ‘yon ang trabaho niya while with us. And besides, payo na rin ng psychologist na bigyan natin siya ng gagawin para bumalik agad ang alaala niya. So it’s a win-win situation for us.” “Paano kung nasa delika
Magdamag ang ulan sa Pampanga kaya naman umapaw ang tubig sa Cagayan River na dumadaan dito. Ang resulta ay maputik na daan. Ipapasok na sana ng driver niya ang sasakyan sa gate nang bumaon ang gulong nito sa lupa sa gutter ng kalsada. Kaya lumabas siya para makagaan sa bigat ng kotse. Tiyempo naman na papalabas ang kanyang kapitbahay kaya tumulong ito na itulak ang sasakyan. “Salamat, pare,” pahayag ni Jasper na nakipagkamay sa tumulong. “Jasper by the way.” “Blue. Diyan ka nakatira sa malaking bahay na ‘yan?” “Oo. Sa amin originally ‘to, pero recently nabawi ko ulit.” “Good for you. Dito naman ako sa kabila.” “Maganda rin naman bahay mo. Minsan, imbitahan kita dito sa bahay. Inuman tayo. May ihawan ako sa rooftop.” “Sige ba. Nice meeting you, pare.” Nagpaalam na ito sa kanya na halatang naka-disguise para hindi ito makilala ng tao. “Mga artista nga naman. Gustong sumikat, pag sumikat naman, ayaw makilala. Tsk. Tsk.” They always say that make y
Isang pamilyar na boses ang kanyang naririnig. Mas natatakot akong mabaon ang katotohanan. Napakapamilyar nito ngunit hindi niya alam kung sino ang nagmamay-ari ng boses na ito. Paulit-ulit. Pahina nang pahina ang boses hanggang sa naglaho sa kawalan. “Miss! Miss!” Naalimpungatan siya. Iminulat ang mga mata at tiningnan niya ang tumatapik sa kanyang braso. Isang security guard pala. Inilibot ni Sadako ang paningin sa paligid. Nasa loob siya ng mataas na building malapit sa MRT station dahil kitang-kita mula sa kanyang kinalalagyan ang mga bagon. Ito ang 14th floor ng ELF Building. Ang 14th floor ang tinaguriang floor ng mga executives ng TVN, short for TV Natin, isang malaking TV network ng Pilipinas. Nakatulog na pala siya sa waiting area. Nasa loob ng isa sa mga executive rooms sina CJ at Blue para sa meeting ng bagong drama na ginagawa nito para sa artista na isusunod sa slot ng primetime show “Ang Probinsiyana” kapag nagwakas na ito. “Hindi ka puwed