Ikalimang Kabanata

Pinunasan ni Lorelei ang kanyang mga kamay sa kanyang mga mata at sinubukang tumuon sa plano ng kaganapan. Napakadali sa Buffalo kung saan kilala niya ang lahat na may pera—kung ano ang gusto at hindi nila gusto, at kung gaano karaming pera ang maaari nilang asahan na mahati sa isang gala fundraiser. Dito, ang bawat pagpili ay isang sugal at ang tagumpay o kabiguan ng gabi ay nakasalalay sa pananaliksik, tsismis, at bulag na suwerte.

Bumukas ang pinto ng opisina ni Lorelei at bumungad ang kanyang assistant. Si Mandy ay may dalawang umuusok na tasa ng kape sa isang kamay at apat na malalaking file ang nakakapit sa kanyang dibdib. Nagmamadaling umikot si Lorelei sa mesa para maibsan si Mandy sa bigat.

Ang kanyang masiglang katulong ay naging una niyang kaibigan sa San Francisco. Imposibleng pigilan ang alindog at palakaibigang personalidad ni Mandy. Marami silang pagkakatulad,

 

parehong may mga Mexican na ina at Amerikanong ama. Ngunit sa kaibahan sa Lorelei, si Mandy ay nagsuot ng matingkad at matingkad na damit. At ang kanyang pulang kolorete ay nag-iwan ng pulang mantsa sa kanyang tasa ng kape, kaya madaling makilala mula sa kay Lorelei.

“Kamusta na?” Sumenyas si Mandy sa plano.

“Hindi masama. Nagpasya ako sa mga dekorasyon, menu, at libangan. Hinihintay ko na lang ang listahan ng mga dadalo mula sa Fundraising Department. Nais kong malaman natin kung magkano ang maaari nating asahan sa hapunan na ito. Bakit hindi pa nagho-host ang charity ng isa sa mga ito dito dati?”

"Mas gusto ni Dustin na ituon ang mga pagsisikap sa pangangalap ng pondo sa antas ng pamilya. Gumagawa kami ng maraming maliliit na kaganapan, isang booth sa mga lokal na aktibidad sa palakasan, mga ganoong bagay. Ito ay magiging sobrang trabaho para sa kanya."

Ang pag-aayos ng isang masalimuot na hapunan ay nangangailangan ng maraming pagsisikap, ngunit sa kabutihang palad ito ay isang bagay na magaling si Lorelei. Maglalagay siya ng dalawang may temang hapunan sa isang taon sa Buffalo at magiging mga kaganapan ang dapat daluhan ng lipunan. Syempre may kalahating taon pa siya para maghanda, hindi gaanong anim na linggo. At pabalik sa silangan, alam niya nang eksakto kung gaano karaming tao ang maaaring asahan na mag-abuloy. Nang walang mga nakaraang gala na pagbabatayan ng pagtatantya, ito ay hulaan ng sinuman kung magkano ang inaasahan nilang magagawa dito. Kung hindi siya mag-iingat, maaari siyang gumastos nang labis at mawalan ng pera.

 

Isang bagong abiso sa email ang nag-flash up sa computer ni Lorelei. Dahil ito ay mula kay Dustin, ang Direktor ng Fundraising, binuksan niya ito. "Sa ngayon ay may humigit-kumulang isang daan na nag-RSVP na sila ay darating," sinabi niya kay Mandy. “Ibibigay sa akin ni Dustin ang opisyal na listahan ng mga pangalan ilang araw bago ang hapunan. Mas magiging mas madali kung sasabihin niya sa amin kung sino ang darating sa halip na kung sino ang tumanggi. Maliwanag, nagpadala ang IWC Security ng donasyon ngunit hindi magpapadala ng sinuman. Bagama't mahusay na makakuha ng pera, mas mahusay na kumuha ng puwit sa isang upuan. Pagkatapos ay lumahok sila sa mga tahimik na auction at sa pangkalahatan ay nagbibigay ng higit pa kapag nakita na nila ang gawaing ginagawa namin. Sino ang namumuno sa kumpanyang iyon? Siguro kung personal kong kontakin sila, makakakuha tayo ng isang tao na pumunta?"

Nagpigil siya ng buntong-hininga. Si Dustin ay naging masakit sa pwet mula noong siya ay nagsimula. At tiyak na hindi siya natuwa nang tumawag ang Tagapangulo ng kawanggawa na nagsasabi sa kanila na magdaos ng gala dinner sa loob ng anim na linggo ng kanyang pagdating. Iginiit ni Dustin na ipadala ang mga imbitasyon at kontrolin ang listahan ng mga bisita, ngunit tumanggi na makipag-usap sa kanya ng anumang iba pang mga kaayusan, sinabing trabaho niya ang magplano ng kaganapan, ang kanyang trabaho upang ipakita ang mga tao.

Kinuha ni Mandy ang website ng IWC Security sa laptop ni Lorelei. "Ang ilang tao na nagngangalang William Manning ay ang CEO at Chairman. Dapat ay isang tunay na uggo-wala kahit isang larawan niya sa kanyang sariling website ng kumpanya." Nag-surf siya ng ilang mga site. "Sinasabi ng site na ito ng tsismis na nakita siya kasama ang isang modelo na nagngangalang Iliana noong isang taon, ngunit muli ay walang larawan," sabi ni Mandy.

“Isang uggo na nakikipag-date sa mga supermodel? Siya ay dapat magkaroon ng isang malaking-"

“—bank account,” sabay-sabay nilang sabi bago natunaw sa kakatawa.

Pagkalipas ng dalawang minuto ay pinunasan ni Lorelei ang kanyang mga mata; ang magandang tawa ay nakatulong sa pagpapagaan ng ilang tensyon. “Dahil nagpadala na sila ng donasyon, iiwan muna natin ito sa pagkakataong ito. Malamang na pitikin ni Dustin ang kanyang takip kapag pumunta ako sa likuran niya. Kailangan lang nating magtrabaho sa kung ano ang mayroon tayo.”

“Tingin ko, tinatakot ka niya. Hindi siya masyadong magaling sa trabaho niya. Ang tsismis ay kahit papaano ay may kaugnayan siya sa Chairman at iyon lang ang dahilan kung bakit siya nandito pa rin. Nang marinig niyang naghirang ang Head Office ng isang Event Director ay nawala niya ito. Nagsimula siyang magkalat ng tsismis tungkol sa iyo bago ka pa man dumating." Bahagyang namula si Mandy at masasabi ni Lorelei na gusto niyang itanong kung totoo ang kuwento.

"Anong klaseng tsismis?" Napabuntong hininga si Lorelei.

“Naku, bagay tungkol sa pagkuha mo ng trabaho dito dahil kailangan mong umalis sa Buffalo. Malinaw na nahuli kang natutulog sa asawa ng ibang babae at natakot ang charity na masira ng reputasyon mo ang kanilang imahe."

Bumaon hanggang tuhod ang tiyan ni Lorelei. Alam ng buong opisina. Hindi nakakagulat na tumingin sa kanya ang staff ng kakaiba. Alam niyang hindi natuwa ang Fundraising Department sa kanyang appointment, kung isasaalang-alang ang kanyang trabaho bilang bahagi ng kanilang remit. Ngunit upang ma-label na isang home-wrecker din…

“Having spent the last four weeks working with you,” sabi ni Mandy, “I have to say, you don’t seem the type to have a affairs with a married man.”

“Hindi ako. Hindi ko alam na kasal na si Barry. Akala ko papunta na kami sa wedded bliss. Halos isang taon kaming nagde-date at ni minsan ay hindi ako naghinala. Sa pagbabalik-tanaw ay nakikita ko ang mga palatandaan—lumalabas lang kami tuwing karaniwang araw at sa mga maliliit na restawran lamang na malapit sa kung saan nagtatrabaho ang alinman sa amin. Cell number lang ang binigay niya sa akin at palagi kaming bumabalik sa pwesto ko—ang layo daw ng apartment niya. Napaka-charter niya, ginawa niyang kapani-paniwala ang lahat.” Siya ay palaging masyadong nagtitiwala, palaging iniisip ang pinakamahusay sa mga tao. Iyon, pati na ang crush niyang kailangan mahalin, ay nagpabulag sa kanya sa totoong sitwasyon ni Barry.