Chapter 40-Kumpisal

"Stella, hija, ikaw ba talaga iyan?" nanghihinang tawag ni Don Ramon sa dalaga nang mamataan itong nakaupo sa tabi ng kama, pagkamulat ng mga mata.

Mabilis na tumayo si Stella at lumapit pa ng husto sa matanda. "Lolo, kumusta po ang pakiramdam mo?"

Naiiyak na inangat ni Ramon ang nanginginig na palad at hinawakan ang kamay ng dalaga. "Hija, hindi ko alam kung hanggang kailan na lang ako."

Nakagat ni Stella ang loob ng bibig at pinigilang mapahikbi. Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan niya bago bumulong sa matanda. "Lolo, I'm sorry kung itinago ko ito sa mahabang taon. I'm sorry kung naisip ko noon na hindi siya ipakilala sa pamilya mo. Ayaw ko lang po ma exposed ang anak ko lalo na at nabuo siya sa maling paraan."

Nagsasayaw sa kagalakan ang mga mata ni Ramon at hindi makapaniwala sa narinig mula sa dalaga. Kahit hindi pa buo ang mga sinabi nito ay nahulaan na niya. "Naintindihan kita, hija! Maraming salamat at binuhay mo ang una kong apo sa tuhod! Hindi ko mapapatawad si