CHAPTER 11: LOST IMMORTALS
It has been a week since the combat training happened. After anyone knowing that I forgot how to wield magic, Celeste, Scarlet and our Masters and Mistresses helped to attend or do different training that could bring back my capability on how to wield magic.
I knew that it was really impossible for me to wield any kind of spell of magic because I wasn't belong to their races, pero dahil hindi naniniwala sina Celeste at Scarlet sa mga pilit kong sinasabi sa kanila na hindi ako si O'Brien ay kailangan kung um-attend ng iba't ibang klase ng training na sinasabi nila kahit hindi na kaya ng katawan ko at ayaw ko na.
Wala akong magawa kun'di ang sumunod sa kanila, though I couldn't also deny that I really learned something from them. And because my abili
I sighed as I sat down on the chair set for me here in the dining hall area of our dormitory. I am here with Celeste, Scarlet and Starlet at a round table made of thick glass.It's already seven o'clock in the evening, at katatapos pa lang ng aking training. Mahigit isang linggo kasi akong hindi dumalo sa training namin kaya nangangapa ako, at nasa unang lebel pa lang ng pagsasanay. Habang sila'y nasa ikatlong lebel na, ang Power Training Abilities o Potrabilities.Honestly, they finished their training early, but they waited for me to finish my training. But the good thing was, I finished Physical Training Abilities or Phytrabilities all day.It's very tiring, yes. Sino'ng hindi mapapagod sa pagtakbo nang fifty times paikot ng napakalaking training field? Tapos hindi
HINDI namin alam ni Scarlet kung ilang minuto na kaming nagbubulungan dahil sa lalaking kasama namin na mukhang galit dahil sa bilis niyang maglakad.We were already at Utopia Palace and we just followed the man we didn’t expect to be with us going here, Yazenth.“Is he mad at us?” asked Scarlet as she turned around and that made me shocked. She seemed to be enjoying her gown here in a wide hallway that seemed to have no end in length.Everything I see is pure diamond. The whole palace is made of a huge diamond that even when no sun or moon rises is still bright because of its unique brilliance. It's already night but it's still like morning or noon because of its light that doesn't hurt the eyes.
Minutes had passed, after I heard the siren as a sign that it was 12 o'clock already and time for our Clandestine class, I felt someone move around. It was like she was preparing for her departure and I'm sure it was Celeste.I just kept closing my eyes first and pretending to be still asleep to wait for her to go.Yes, Scarlet convinced me to enter our class again because Hearlet is right. Kailangan kong pumasok ulit sa klaseng iyon if I really want to be strong and get justice for my parents. Well, there's nothing wrong with trying what she wants me to do. But being the key to the past and truth of Infinity? I don't think so. I need to think about it carefully. And it takes time before I can make a final decision because they are giving me a heavy duty. It's not just about Infinity, it is also for the future of the entire Therra Un
Sa sandaling naitapak ko ang mga paa ko sa loob ng Genesis Forest ay may naramdaman na agad akong kakaiba sa paligid.Nakakabingi at kakaibang katahimikan agad ang sumalubong sa akin. Wala akong maramdamang simoy ng hangin, at kahit tunog ng mga ibon ay wala akong marinig.Madilim ang buong paligid pero hindi na ito bago sa akin dahil minsan na akong pumasok dito, but what I was feeling right now is quite different from what I felt before. I guess something weird is really happening here right now that I need to know.Of course, this forest is dangerous, and I am aware of that, but if you are a Clandestine or if you have a high position in the Royal Palace, you have nothing to worry about the dangerous creatures living in here. Pero hindi ko maiwasang makaramdam ng takot, la
The spell that I chanted just disappeared in thin air because I lacked the strength and power to do what I wanted—to stop the time even for a moment, so that I could get stuck here in the Genesis Forest.Ramdam ko na kasi ang panghihina at patuloy na panginginig ng aking katawan, marahil ay dahil ito sa lason sa palaso na tumama sa tagiliran ko."Poor, Green. Why did you come back? You are too ambitious. Kailanman ay hindi mo kami kayang pantayan. Isa ka lamang hamak na Legacy, isang mababang uri ng nilalang dito sa Utopia. I don't even know what you have and why you are with us. You are not that special. Okay . . . let's say you have a strong power, but it's still not enough for you to be part of Clandestine!" Celeste said stupendously. I could feel the anger on her voice, and I don't know where it came from dahil wala n
I woke up with a startle, like I came from a nightmare. I scanned the whole place the moment that I realised I wasn't in our room in the dormitory of Royal Academy.Hindi familiar sa akin ang silid na ito at hindi rin naman ito isang infirmary dahil wala akong ibang makita rito sa loob kun'di isang lamesa lamang sa tabi ng malaking kama na hinihigaan ko ngayon.The whole place shouts silver mixed with emerald green—the curtains, the walls, even the soft, canopy bed I'm on.Sinubukan kong umupo mula sa pagkakahiga, pero napangiwi na lang ako nang biglang kumirot ang ulo ko. Ramdam ko ang kakaibang bigat ng aking katawan na para bang may nakadagan sa aking mabigat na bagay. Pakiramdam ko rin ay parang miikot ang buong paligid.
Kinaumagahan ay pinayagan na akong umalis sa palasyo, at bumalik na sa Royal Academy upang maghanda sa nalalapit na Potrabilities (Power Training Abilities).Marami ang mga nagtaka sa bigla kong pagkawala ng isang linggo. Tanging sina Yazenth at Scarlet lang ang nakakaalam kung ano ba talaga ang totoong nangyari sa akin, at bakit ngayon lang ako nakabalik dito.Hindi na rin lingid sa kaalaman ng lahat na ako ang susi sa nakaraan at katotohanan sa likod ng pagkawala ni Infinity. Kung kaya ay iniisip ng iba na iyon ang dahilan kung bakit ako nawala bigla. Pero hindi rin naman ako makakatakas sa negatibo nilang mga komento tungkol sa tungkulin na iniatang sa akin. At hindi ko sila masisisi dahil araw-araw silang nagsasanay para sa katungkulan nilang ninanais. Habang ako ay nakakayanang lumabas mula sa eskuwelahang ito para gampana
Palubog na ang araw nang naisipan kong tumigil sa pagsasanay. Halos wala na rin akong kasama rito sa malawak na kapatagang aming pinagsasanayan, kaya pabagsak akong umupo sa damuhan, at saka huminga nang malalim.Basang-basa na ang halos lahat ng parte ng uniporme ko dahil sa pawis. Pero mabuti na lamang ay wala itong amoy. Kaya mas minabuti ko na lamang na hayaan ito at niyakap ang aking mga tuhod saka iginala ang paningin sa paligid na unti-unti nang kinakain ng dilim.Hindi ko maipaliwanag ang pagod na nararamdaman ko ngayon. Pakiramdam ko ay lalagnatin ako mamaya dahil nasobrahan yata ako sa pagsasanay. Kaya hinayaan ko lamang ang aking sarili na magpahinga at magpalamig muna saglit bago bumalik sa dormitoryo upang makapagbihis na dahil anumang sandali ay maghahapunan na rin kami.