Home / All / The Story Of Us / VIII. What You Mean To Me

Share

VIII. What You Mean To Me

Author: jhieramos
last update Last Updated: 2020-10-01 23:38:16

Wala na akong nagawa pa kung hindi ang magpahatid sa kanya. My first plan si just to wait until Ryan and Kim left the parking lot pero mukhang hindi makapaniwala ang mga ito sa naging rebelasyon namin.

They waited for us to left first. Hindi talaga umalis ang mga ito sa pwesto nila kanina hangga't hindi kami umaalis kaya nama wala na akong choice kung hindi ang sumama sa kanya.

"So babe, what's going to hap-"

"Manahimik ka, huwag mo akong ma-babe babe diyan ah."

"Ang sungit mo naman, sa iyo naman galing iyon ah."

"Ginawa ko lang iyon para mapaniwala sila."

"Na nakamoved-on ka na?"

Napalingon ako sa sinabi niya, how does he even know all about it? Wala naman akong sinabi sa kanya.

Wala nga ba?

"I knew everything,"

"Paano, aber?"

"You told me,"

Kailan? Wala akong matandaan.

"Huwag mo akong lokohin, masakit na ulo ko. Huwag ka nang sumabay."

"Kasalanan ko pang masakit iyang ulo mo? You should be thanking me instead, I helped you out."

"So ikinagaling mo iyon?"

Hindi siya kumibo pero narinig ko siyang tumawa at sapat na iyon para mapikon ako. As much as I don't want him to see me at my lowest point, wala na akong magawa. Anumang iras ay alam kong babagsak na ang mga luha kong akala ko ay naubos na noon.

I thought I have moved on and I thought it would make me feel better if I have someone to introduce to him when we see each other again. I thought I can be happy with that.

Pero nagkamali ako.

It only brought me so much pain and anger, bagay na hindi ko maintindihan sa sarili ko.

"Pakihinto na lang sa tabi, bababa na ako." I asked him calmly. Naubos na yata ang lakas ko sa pakikipagtalo sa kanya dahil ginugupo ako ng sakit kaya minabuti kong tahimik na bumaba na lang sana but he won't let me.

Sinabihan ko ulit siya at tulad kanina ay parang wala siyang narinig kaya sa ikatlong pagkakataon ay inulit ko iyon.

"Bingi ka ba? Ang sabi ko bababa ako."

"Kung gusto mong umiyak, do it here pero hinding-hindi kita ibababa."

Naiinis akong bumaling sa kanya matapos niya sabihin iyon at magpatuloy sa pagmamaneho. Matalim ko siyang tinignan kasabay ng pagpatak ng mga luha ko.

"Ano ba sa mga sinabi ko ang hindi mo maintindihan? Ihinto mo na 'to, you don't have to bring me home."

"Alin din ba sa mga sinabi ko ang hindi mo ma-gets. Umiyak ka diyan hanggat gusto mo, sumigaw ka to your hearts content, that's fine with me pero hindi ka bababa. I'll get you home."

"Ano ba!" I raised my voice hoping this time ay pakinggan na niya ako but he just kept on driving. Binilisan pa niya iyon para wala na akong magawa pa.

Hindi na ako nagpumilit, I just cried silently. Feeling the pain and feeding from it in silence.

Hindi ko namalayang huminto na pala kami, nakita ko na lang nanakatapat na kami sa gate ng bahay ko na ipinagtakha ko kung paano niya nalaman.

"P-paanon-"

"Get inside and take some rest."

"Sinusundan mo ba ako?"

"Bakit ko naman gagawin ang bagay na iyon? Huwag kang feeling," tapos ay bumaba ito sa driver's seat at umikot sa gawi ko upang pagbuksan ako ng pinto. Siya na rin ang nag-alis ng seatbelt ko dahil pakiramdam ko ay wala na akong lakas para gawin pa iyon.

I was mad.

Sa sitwasyon ko kanina at sa sitwasyon ko ngayon.

Bumaba ako ng sasakyan, isinara naman ni Jae ang pinto at saka ako hinintay na maglakad. When I was about to open the gate of my house, I instantly heared him call my name.

"Elijah,"

I stopped upon hearing his voice but what happen next is something I am not expecting.

Lumapit siya sa akin at saka ako niyakap, he even pat my head na para bang inaalo niya ako at para bang sinasabi niya ayos lang na umiyak ako.

Ang buong akala ko ay tapos na ako sa mg ganoong tagpo. I genuinely believed that I have moved-on already, na nakalimutan ko na ang lahat ng sakit.

Pero nagkamali ako.

Its not over, seeing Ryan and Kim together just made me feel pathetic.

Helpless and hopeless.

Hindi na ako umalma pa sa ginawa niya dahil gusto ko ang pakiramdam ng kapayapaang ibinibigay noon sa akin. The warmth of his embrace, maging ang kapayapaang idinudulot noon sa akin ay bagay na hindi ko kayang putulin.

"Kasalanan mo 'to." sisi ko sa kanya habang yakap pa rin niya ako.

"Paanong naging kasalanan ko 'to? Ako ba ang nanloko sa iyo?"

Tinignan ko siya matapos niyang bitawan ang mga salitang iyon.

Kingina, psychic ka ba?

"Paano mong alam na niloko niya ako?"

Pero bago niya ako sinagot ay muli niyang idinatay ang ulo ko sa dibdib niya at saka mahigpit muli akong niyakap.

"Lokohin ka kasi, iyong itsura mo pa lang pwede ka nang mabudol. Magtatakha ka pa kung bakit iniwan ka."

"Siraulo," sinubukan kong kumawala ngunit nanatili siyang yakap ako.

"Huwag kang malikot, just let it out para naman next time na makita mo sila eh okay ka na."

"Hindi ko na sila makikita."

"Iyon ang akala mo, I have a feeling na you'll be seeing them more often."

"Bakit?"

"Basta!"

"Bakit nga?"

"Basta nga, bakit ba ang kulit mo?"

"Ikaw 'tong makulit. Bakit ba kasi ayaw mo pang sabihin kung bakit?"

"Kasi nga magkikita at magkikita pa rin kayo sa ayaw at sa gusto mo."

"Ano bang alam mo?"

"Marami, tulad ng mga bagay nandito." He then pointed my heart. "At iyong mga nandito." At saka itinuro ang sentido ko.

May ilang oras na akong nakapasok sa kwarto at kanina pa rin nakaalis si Jar pero hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari kanina sa parking lot. Iyong pagkikita namin ni Ryan at ng bagong grilfriend nito at maging ang pag-alo sa akin ni Jae.

I can still recall how he hugged me at kahit hindi niya iyon sabihin ay alam kong nag-alala siya lalo na nang makita niyang umiyak ako kanina.

Pero naiinis pa rin ako sa kanya, nagtalukbong pa ako ng kumot dahil tila ba hinahayaan ako ng sarili kong isipin ang mga ginawa niya kanina at hindi ang pang-aasar niya.

Hoy Elijah, huwag kong kalimutang binuko ka niya kina Maple at sinabi niyang may nangyari sa inyo.

Eh paano kung meron nga, paano kung meron talaga?

Magtigil ka! Don't tell me na mas maniniwala ka sa lalakeng iyon kesa sa sarili mo?

Eh paano kung nagsasabi talaga siya ng totoo?

Halos mabaliw na ako sa pagtatalo ng isip at puso ko. Parehong ayaw magpatalo at pafehong may ipinaglalaban.

December 2010

"Nakuha mo ba iyong assignment ni Sir Hugo?" natatarantang tanong ko sa katabi ko nang matapos ang una naming klase.

Adviser namin ang una naming teacher na kilalang terror at monster ng buong batch namin.

"Hindi ikaw ba?"

"Ang galing mo rin, eh anong ginawa mo kanina?"

"Natulog! Puyat ako kagabi, ang dami kong ginawa kaya bumawi ako ng tulog kanina."

"Kaya pala muntik ka nang humalik ng eraser kanina, mabuti na lang at busy din sa lecture si Sir. Kung hindi eh baka may bukol ka na ngayon."

"Nakita niya ba ako?"

"Hindi, pero muntik na. Nilibang lang siya nila August kaya hindi ka niya nakita."

"Hayaan mo lang iyon, so paano na 'yong assignment? Makakakuha ka?"

"Kingina, ano iyan? Aasa ka na lang ganon? Kilos din aba, hindi porket papa mo ang director ng school na 'to eh may karapatan ka nang magpa-easy easy. Narinig mo naman ang sabi ni Mr. Hugo, namemeligro ka."

"Sus, wala iyon. Kayang-kaya ko iyan. Gusto mo pakopyahin pa kita eh."

Mag-aals dos na ng madaling araw at nakailang baling na ako sa kama ko pero gising pa rin ang diwa ko, hindi ko alam kung dahil ba 'to kay Ryan o kay Jae na parehong hindi maalis sa isipan ko.

I was tired at maaga pa ang pasok ko bukas pero hindi ako magawang dalawin ng antok. I was pre-occupied with so many things at sa lahat ng mga iyon ay isang pangalan lang ang lumilitaw.

Jae Yuri Brillante

Gusto kong isumpa ang pangalan na iyan pero sa kabilang banda ay siya rin mismo ang nakapagpakalma sa akin kanina. I never expected that I'll be able to see him again, makalipas ng mahigit sampung taon.

Sinubukan kong ipikit ang mga mata ko, as I was about to fall asleep ay siya namang biglang pagtunog ng telepono ko. I looked at the screen and saw his name popped up with a text message.

From Jae:

You're at your most beautiful when you smile and I like you for that.

Hindi ko napigilang sumagot at magreply.

Bwisit ka, hindi ko pa rin nakakalimutang binuko mo ako sa mga kaibigan ko nang wala man lang akong matandaan.

From Jae:

Ano ba kasing ginawa mo?

Ako:

Baka may memory ako nang gabing iyon diba?

From Jae:

Huwag ka kasing mag-iinom kapag hindi mo kaya.

Ako:

Huwag ka kasing nananamantala.

From Jae:

Never...

Ako:

So wala talagang nangyari sa atin?

From Jae:

Tingin mo?

Saglit akong tumigil ng pagreply, nagsisimuka na naman akong mapikon sa kanya na kanina lang ay halos humupa na.

Hinayaan ko na lang siya, ayoko na mag-isip at gusto ko na matulog pero muling tumunog ang cellphone ko at nang basahin ko ang mensaheng naroon ay halos mapabalikwas ako ng bangon.

From Jae:

Handa naman akong panagutan ang nangyari, just tell me what to do.

Goodnight, babe!

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • The Story Of Us   Epilogue

    "Kailan ka luluwas?"Dinig na dinig ko mula sa kabilang linya ang lakas ng boses ni Chu samantalang si Maple naman ay narinig ko ring nagsasalita sa pagitan ng mga reklamo nito. Hindi ko na napigilang matawa, mag-iisang taon na rin kaming hindi nagkikita, isang taon na rin akong hindi nakakaluwas sa Manila kaya naman naiintindihan ko kung bakit ganoon siya makipag-usap sa akin."Sa isang linggo na po,""Akala ko nakalimutan mo na kami, mag-iisang buwan mo nang pinapangako sa amin na luluwas ka eh hanggang ngayon naman hindi namin nakikita kaluluwa mo.""Grabe naman makamiss iyan, galit na galit ka naman, teh.""Paanong hindi, eh hindi namin mayaya si GM dahil ikaw ang hinahanap. Kailan ka daw ba babalik?""Babalik na nga, grabe naman yung tatlo na kayong kumukumbinsi sa akin na bumalik, paano ba naman ako makakatanggi?""So babalik ka na n

  • The Story Of Us   L. Losing It

    Lumilipad ang isip ko nang mga sandaling iyon, alam kong nasa opisina ako pero ang utak ko ay para nasa kung saan.Hanggang sa hindi ko na namalayang kinukuha na pala ni Chu ang atensyon ko."Ghorl, kanina pa ako daldal nang daldal dito, baka gusto ko akong kausapin." sabi pa nito sa akin, snapping his fingers in front of my face."He tried to contact me, Chu.""Ha?" nagtatakha niya akong tinignan. "What do you mean? Sino?""Jae, he tried to contact me. Tapos nakausap din niya si Maple last year."Lalo namang ikinagulat ni Chu ang sinabi ko."Si Maple? Bakit wala siyang sinabi sa atin? Kailan pa?""Last year, nung birthday ko.""Ha? He tried to contact you at si Maple ang nakausap niya? Anong pinag-usapan nilang dalawa?"Sinabi ko kay Chu ang mga sinabi sa akin ni Jae nang mag-usap sila ni Maple at tulad ko ay hindi rin siya makapaniwala sa narinig niya sa akin. He was beyond shock knowing

  • The Story Of Us   XLIX. Setting You Free

    Lumilipad ang isip ko nang mga sandaling iyon, alam kong nasa opisina ako pero ang utak ko ay para nasa kung saan.Hanggang sa hindi ko na namalayang kinukuha na pala ni Chu ang atensyon ko."Ghorl, kanina pa ako daldal nang daldal dito, baka gusto ko akong kausapin." sabi pa nito sa akin, snapping his fingers in front of my face."He tried to contact me, Chu.""Ha?" nagtatakha niya akong tinignan. "What do you mean? Sino?""Jae, he tried to contact me. Tapos nakausap din niya si Maple last year."Lalo namang ikinagulat ni Chu ang sinabi ko."Si Maple? Bakit wala siyang sinabi sa atin? Kailan pa?""Last year, nung birthday ko.""Ha? He tried to contact you at si Maple ang nakausap niya? Anong pinag-usapan nilang dalawa?"Sinabi ko kay Chu ang mga sinabi sa akin ni Jae nang mag-usap sila ni Maple at tulad ko ay hindi rin siya makapaniwala sa narinig niya sa akin. He was beyond shock knowing

  • The Story Of Us   XLVIII. His Explanation

    "Are you sure about that, Eli?" hindi makapaniwalang tanong sa akin ni Chu nang kausapin ko siya habang nakalunch break kami.Pinili kong siya ang kausapin dahil alam kong mas maiintindihan niya ako, at alam ko rin na mas okay na siya ang kausapin ko at sabihan kesa kay Maple."Para sa ikakatahimik ko, naming lahat.""Pero paano si Adrien?" tanong niyang muli sa akin.Saglit na hindi ako nakasagot, bigla akong napaisip pero sandali lang iyon. Agad rin akong tumingin sa kanya para sagutin ang tanong niya sa akin."Kaya ko nga ito ginagawa para sa kanya, para sa amin. Ayoko na siyang lokohin, ayoko nang magsinungaling sa kanya. Mahal ko iyong tao, Chu. At nasasaktan akong isipon na pakiramdam ko ay niloloko ko dahil may hindi ako maharap sa nakaraan ko.""Mahal mo ba talaga siya, Eli?""Oo naman, kaya nga tatapusin ko na kung ano mang kahibangan pa ang meron akong natitira para kay Jae. In order for me to move fo

  • The Story Of Us   XLVII. He's Hurting

    "Are you okay? You seemed bothered, may problema ba?" Sunod-sunod ang naging mga tanong ni Adrien nang marahil ay mapansin nitong nakatulala ako.Hindi ko alam kung kailan pa niya ako sinimulang kausapin at hindi ko na rin alam kung gaano na ako katagal na nakatulala. Parang hinila lang ako pabalik sa reyalidad nang maramdaman kong hinawalan niya ang kamay ko.I look at him worriedly, thinking na baka nag-aalala na siya sa kinikilos ko.I can't help it, after what I have learned yesterday from Lidie pati na rin ang pakiusap ni Jae na pakinggan ko siya, pakiramdam ko ay lalo lang akong naguluhan sa mga nangyari at mangyayari pa."A-ayos lang ako," minabuti ko na lang na ngumiti, pinanalangin ko ring hindi nahalata ni Adrien ang pagiging alangan ko sa sitwasyon.The last thing that I want is for him to feel that there's something wrong with me, with us. Ayokong masaktan siya at ayokong malaman niyang I am beginning

  • The Story Of Us   XLVI. Almost The Truth

    "Ate Eli, close ba kayo ng daddy ko?"Nagulat ako sa tanong ni Lidie na nakaupo sa tabi ko habang tahimik na nagsusulat. Kanina lang ay iniwan ito sa akin ni Jae na may kinaukasap naman sa kabilang table."Ha?""Ang sabi ko kung close ba kayo ng daddy? Kasi palagi ka niyang kinukwento kahit noong nasa US pa kami. He would tell me stories about you tapos kapag tinitignan ko siya he would just smile at me, na parang sobrang miss ka niya. Na parang gusto ka niya palaging makita."Tiningnan ko si Lidie, hanggang ngayon ay napapaisip pa rin ako kung limang taon talaga ang batang ito, iba siya magsalita para sa edad niya. Hindi siya tulad ng ibang bata na iba mag-isip at magsalita. Minsan ay iniisip ko ngang matanda na ito na natrap lang sa katawa ng isang paslit."Kinukwento niya ako sa iyo?""Opo, palagi. Lalo na kaapag magkasama kami at kami lang dalawa."

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status