Chapter 10

มุมมองของผู้เขียน

พวกเขาอยู่ในห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของ ในขณะที่เดซี่นั่งอยู่ที่ระเบียงเหมือนเคย วาดรูปหัวใจของเธอลงในไดอารี่ เธออยู่บ้ที่บ้านไม่ได้ออกไปไหนเป็นเวลานานแล้ว แต่อเล็กซ์ไม่เคยชวนให้เธอออกไปไหนด้วยกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว

อเล็กซ์จับมือซาช่าแน่นราวกับเธอยังเด็กและจะวิ่งหนีไปถ้าเขาปล่อยมือ พวกเขาหัวเราะอย่างสนุกสนานและรู้สึกเหมือนวันเก่าๆ กลับมา

“ฉันต้องการซื้อของใช้ส่วนตัว คุณไปรอฉันที่โรงอาหารเถอะ” ซาช่า อุทาน ผละมือออกจาก อเล็กซ์ แต่เขาจับมือเธออีกครั้งทันทีและตอบว่า “ทำไมล่ะ? ฉันก็เดินไปกับคุณได้”

“อเล็กซ์ เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ฉันแค่ต้องการซื้อของส่วนตัวบางอย่าง” เธอขมวดคิ้วไปทางร้านขายชุดชั้นในทางซ้ายของเธอ

หูของอเล็กซ์กลายเป็นสีแดงเมื่อเขาเกาที่สันจมูก พยายามหาวิธีที่จะมองเธอ

เธอสะบัดมือของเขาและพูดว่า “ฉันจะไม่ใช้เวลานานนัก”

“ฉันจะรอคุณที่นี่ โปรดรีบกลับมาเร็วๆ นะ”

เขารออย่างอดทนเพื่อให้ซาช่าซื้อของให้เสร็จแต่เขาก็หยุดกังวลไม่ได้

เขาโทรตามซาช่าเป็นครั้งที่สิบ “เสร็จรึยัง”

“ว้าว! เพื่อน คุณจะโทรหาฉันเป็นสิบครั้งในสิบนาทีแบบนี้ไม่ได้ หากคุณยังรบกวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้ ฉันคงจะไม่สามารถซื้อของให้เสร็จได้จนถึงเที่ยงคืน”

“ก็ได้ ฉันจะไม่โทรหาตอนนี้ แต่ได้โปรดเร็วๆ หน่อย และถ้ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น ขอแหวนฉันด้วยได้ไหม”

เธอส่ายหัวและวางสาย ผู้ชายคนนี้กำลังกังวลมากเกินไป ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเป็นแบบนี้

“สวัสดีค่ะ ช่วยอะไรดิฉันหน่อยได้ไหมคะ” เด็กหญิงชาวรัสเซียถาม ซาช่า ว่าเธอสูงเท่าไหร่ และ ซาช่า รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับเธอ แต่เป็นการไม่สุภาพที่จะบอกว่าไม่ เธอจึงพยักหน้า

“โปรดมากับฉันที่นี่”

ซาช่าตามเธอไปที่มุมห้องหลังจากโต้เถียงกับความคิดของเธอเป็นพันครั้ง ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกเหมือนเป็นอันตรายต่อเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าเธอมีความสามารถที่จะเผชิญกับอันตรายหรือไม่?

อเล็กซ์เหลือบดูนาฬิกาของเขาและผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วตั้งแต่ซาช่าเข้าไป ความคิดหลายอย่างผุดขึ้นในจิตใจของเขา ถ้าเธอตกอยู่ในอันตรายล่ะ? เกิดอะไรขึ้นถ้าเขาพบเธอ?

เขาดึงโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรไปที่หมายเลขของเธอ แต่มันถูกปิด ความกลัวเกิดขึ้นในใจขณะที่เขาปาดเหงื่อออกจากริมฝีปากบน มีเหงื่อไหลลงมาที่หลังคอของเขา เขารีบเข้าไปในร้านสำหรับหญิงสาวเพื่อค้นหาเธอ

“ซาช่า” เขาเรียกเสียงเบา แต่เธอไม่ปรากฏให้เห็น

“คุณเคยเห็นผู้หญิงผมสั้นสีน้ำตาลแดงไหม? เธอสวมเสื้อสีดำและกระโปรงสั้น” เขาถามผู้หญิงที่ดูแลร้าน

“ใช่ เธออยู่ที่นี่จนถึงเมื่อกี้” เธอควานมองหาไปรอบๆ แล้วพูดว่า “เธอหายไปไหนกัน เมื่อ 10 นาทีก่อน ฉันยังเห็นเธอคุยกับสาวรัสเซียผมสีน้ำตาลอยู่เลย”

เขาก้าวถอยหลังเมื่อได้ยินคำว่ารัสเซีย 'เป็นไปได้ไหมที่ผู้หญิงที่เธอพูดถึงจะเป็นสมาชิกแก๊งของซัลลาซาร์' เขาคิด ใบหน้าของเขาซีดเผือดในขณะที่เม้มริมฝีปากของเขาเพื่อควบคุมตัวเอง

“ซาช่า!” เขาเริ่มตะโกนเรียกชื่อเธอและวิ่งไปทั่วร้านเหมือนคนบ้า ในทางกลับกัน เขาพยายามใช้โทรศัพท์โทรหาเธอต่อไปแต่โทรศัพท์ก็ดับลง

ความคิดตื่นตระหนกพุ่งเข้ามาในหัวของเขาราวกับผึ้งในรังที่โดนเขย่าโดยหมีผู้หิวโหย

เขารีบออกจากร้านและตามหาเธอไปทั่ว วิ่งผ่านเสื้อผ้าผลักทุกคนและทุกสิ่งที่ขวางทางเขา จนเหนื่อยหอบ

“ซาช่า!” เขาตะโกนใส่ปอดของเขา

เขาโทรหาเธออีกครั้ง แต่โทรศัพท์ของเธอยังคงปิดอยู่ เขาก้มหน้าลงกับพื้นด้วยความสิ้นหวัง เขาดึงผมของเขาและตะโกนเรียกชื่อเธอท่ามกลางฝูงชน ดวงตาของเขากวาดสายตาไปรอบๆ สถานที่นั้น แต่ไม่เห็นเธอ เขารู้สึกเหมือนเป็นคนจรจัดที่เจอในหายนะและสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง

“ฉันโง่ขนาดนี้ได้ยังไง! เสียเธอไปได้อย่างไร ฉันทำอะไรลงไป." อเล็กซ์ก่นด่าตัวเองขณะที่ขาของเขาเริ่มสั่น เขาทรุดตัวลงคุกเข่าขณะที่น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา อเล็กซ์ไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ ไม่ว่าสถานการณ์จะยากเย็นเพียงใด เขาจะโกรธและตอกกลับทุกคนหรือทำลายข้าวของ แต่เขาไม่เคยร้องไห้มาจนถึงทุกวันนี้ เมื่อความรู้สึกแตกออกเป็นชิ้นๆ เขาหมดหวัง เขารู้สึกโง่ เขาสูญเสียเธอ เขาฝังใบหน้าของตัวเองไว้ในฝ่ามือและปล่อยให้ขมับของเธอตกลงบนขาของเขา เขาพบเธอ ความกลัวของเขากลายเป็นความจริง 'ทำไม ทำไมฉันถึงทิ้งเธอไว้คนเดียว? ฉันสามารถเข้าไปในร้านกับเธอได้ ความเขินอายของฉันพรากเธอไปจากฉัน' เขาสะอื้นไห้

หัวใจของเขารู้สึกชาเมื่อร่างกายของเขาเป็นอัมพาตจนมีมือมาแตะไหล่ของเขา กลิ่นวานิลลาของเธอเติมเต็มความรู้สึกของเขา เขามองขึ้นไปพบกับใบหน้าที่งงงวยของเธอ คิ้วของเธอขมวดขณะที่เธอมีประกายแปลกประหลาดบนใบหน้าของเธอ

“ซาช่า!” เขาจับแขนเธอและสัมผัสใบหน้าของเธอก่อนที่จะดึงเธอเข้ามาใกล้หัวใจของเขา ร่างกายของเธอแข็งทื่อ การตอบสนองอย่างกะทันหันจากเขาทำให้อารมณ์ต่างๆ ในร่างกายของเธอคลายลง เธอกำลังสับสน เมื่อเห็นเขาอยู่ในสภาพนี้ ร้องหาเธอ ซาช่าเป็นอัมพาต

“อเล็กซ์” เธอกระซิบแต่เขากอดเธอแน่นขึ้นราวกับว่าชีวิตของเขาขึ้นอยู่กับเธอ เขาสะอื้นไห้ซุกใบหน้าไว้ใต้ข้อพับที่คอของเธอ เธอกอดเขาขณะที่อารมณ์บางอย่างผุดขึ้นในหัวของเธอ ความอบอุ่นของเขาทำให้เธอคลั่งไคล้และเธอรู้สึกเหมือนเป็นช่วงเวลาที่เธอรอคอย เธอสัมผัสได้ถึงความรัก ความห่วงใยที่ส่งออกมาจากเขา แต่มันเรื่องจริงหรือเปล่า? เพราะเธอเคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน แต่แทนที่จะแสดงความรักต่อเธอ เขากลับหมั้นกับคนอื่นแทน มันยากสำหรับเธอที่จะเชื่อสัญชาตญาณของเธออีกครั้ง

“คุณไปอยู่ที่ไหนมา” เขาร้องไห้มองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ “คุณเกือบเอาชีวิตฉันไปด้วยแล้ว”

เธอจ้องมองในดวงตาสีเทาของเขา ที่ตอนนี้เป็นสีแดง

เธอปาดน้ำตาจากแก้มของเขาและบ่นว่า “ทำไมคุณถึงกลัวแบบนั้น อเล็กซ์? ทำไมคุณถึงดูแลฉันมากขนาดนี้”

เขาประหลาดใจกับคำถามของเธอ เขามีคำตอบสำหรับคำถามของเธอ แต่ก็ปล่อยผ่านไปโดยไม่มีคำตอบให้เธอ

“คุณไปอยู่ที่ไหนมาซาช่า”

“ฉันอยู่ในห้องน้ำ”

"อะไร? ผู้หญิงบอกว่าคุณกำลังคุยกับคนรัสเซีย แล้วทำไมโทรศัพท์ของคุณปิดอยู่? ผมคิดว่าคุณกำลังตกอยู่ในอันตราย” เขาหายใจหอบ

“อเล็กซ์ แบตเตอรี่หมด และใช่ ฉันคุยกับเธอ เธอต้องการให้ฉันช่วยรูดซิปชุดของเธอ ฉันเลยไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากับเธอ แต่หลังจากนั้นเธอก็จากไป ฉันรู้สึกอยากใช้ห้องน้ำจึงทำอย่างนั้น และเมื่อฉันกลับไปที่เคาน์เตอร์เพื่อชำระค่าบริการเหล่านี้ ผู้หญิงคนนั้นบอกฉันว่าคุณกำลังตามหาฉัน ฉัน...” เธอถอนหายใจ “แต่คุณเป็นอะไรกัน อเล็กซ์? ทำไมทำตัวแบบนี้! มาเถอะ ฉันโตแล้ว ทำไมทำตัวเหมือนฉันเป็นเด็ก และมีคนกำลังจะลักพาตัวฉัน”

ดวงตาของเขาเบิกกว้างและวางมือบนริมฝีปากของเธอ “ยังกล้าพูดอีก”

"มาเร็ว. ดูหน้าคุณสิ” เธอเอามือของเขาออกและดุว่า “คุณเริ่มดูแลฉันมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เขากลืนน้ำลายลงคอ แค่คิดว่าจะเสียเธอไปก็ทำให้จิตใจของเขากระวนกระวายได้ขนาดนี้ แต่เขาก็โล่งใจที่เธอยังสบายดี เขาคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอ...

เขาสะบัดความคิดและยืนขึ้น “ไปกันเถอะ”

เขาเดินออกจากห้างโดยจับข้อมือเธอไว้ ทุกสายตาจับจ้องมาที่พวกเขา ทันทีที่พวกเขาออกจากฝูงชนและเข้าไปในลานจอดรถที่รกร้าง ซาช่าก็กระซิบว่า "อเล็กซ์ คุณเป็นห่วงฉันจริงๆ เหรอ"

"แน่นอน." อเล็กซ์ตอบอย่างเฉยเมยขณะนั่งลงที่รถ หัวใจของซาช่าเต้นระรัว เธอสัมผัสได้ถึงความหวังที่ผุดขึ้นในหัวใจ เธอถูกบังคับให้เชื่อว่าความรู้สึกที่เธอรู้สึกได้จากอเล็กซ์ ความรักและความห่วงใยที่เธอเห็นในสายตาของเขาเมื่อก่อนและวันนี้ไม่ได้ปลอม เขาห่วงใยเธอจริงๆ เธอต้องการซักถามเขา อยากรู้ความรู้สึกของเขา อยากได้ยินคำวิเศษสามคำนั้นจากเขา แต่เธอกลัวว่าความคาดหวังของเธออาจจะพังทลายลง และเธอจะถูกทิ้งให้อยู่ในหัวใจที่แตกสลายอีกครั้ง

มุมมองของซาช่า

อเล็กซ์พาฉันไปร้านอาหารห้าดาว สถานที่แห่งนี้เคยเป็นสถานที่โปรดของเรามาก่อน เช่นเดียวกับสุภาพบุรุษ เขาเปิดประตูรถให้ฉันขณะที่ฉันก้าวลงจากรถจับมือเขา แสงไฟสีทอง พื้นหินอ่อนอิตาลีที่ตกแต่งอย่างสวยงาม และอาหารที่มีสไตล์ ทุกอย่างลงตัว อเล็กซ์พาฉันขึ้นบันไดไปทางระเบียง เขาเลือกโต๊ะส่วนตัวท้ายสุดจากจุดที่เราเห็นพระอาทิตย์ตก นี่เป็นส่วนที่ดีที่สุดของร้านอาหารแห่งนี้ เมื่อใดก็ตามที่เราอยากจะเฉลิมฉลอง เราจะมาที่นี่และเลือกโต๊ะเดียวกันและชื่นชมพระอาทิตย์ตกอันตระการตาด้วยสตรอว์เบอร์รี่มิลค์เชคที่กำลังเป็นที่นิยมก่อนอาหารค่ำ เราเคยใช้เวลาหลายชั่วโมงร่วมกันที่โต๊ะนี้

ฉันหัวเราะคิกคักขณะที่เขาย้อมหนวดด้วยมิลค์เชค เขายิ้มให้ฉัน และฉันก็อดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปเขาไว้ในโทรศัพท์ เด็กตรงหน้าฉันทำหน้าแปลกๆ โพสท่าถ่ายรูป รอยยิ้มของเขา ความสุขของเขาคือสิ่งที่ฉันพลาดไป ทุกอย่างงดงาม ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ เหมือนเมื่อก่อน ในชีวิตของเราไม่มีความกังวล ไม่เครียด ไม่บ่น ไม่อกหัก และไม่มีเดซี่ ปล่อยวางความแค้นทั้งหมดทิ้งไป ฉันสนุกกับเขา มันอาจจะรู้สึกผิดแต่ฉันก็รักมัน ฉันหวังว่าเดซี่จะออกจากชีวิตเขาไป และมีเพียงฉันและอเล็กซ์ตลอดไป

“คุณทั้งสองกลับมาแล้ว” เดซี่ยิ้ม “ไปทานอาหารเย็นกันเถอะ อเล็กซ์ ฉันทำอาหารโปรดของคุณ พาสต้าซอสแดงสูตรเฉพาะของฉัน และช็อคโกแลตมูสช็อต”

อเล็กซ์เกาจมูกของเขา "ผมขอโทษ" เขาขอโทษเธอ "คือว่าเรา..ทานอาหารเย็นกันแล้ว" เขาพูดตะกุกตะกัก "แต่ไม่ต้องห่วง ผมจะกินพาสต้าเป็นอาหารเช้าแน่นอน"

เดซี่พยักหน้าให้เขา และเธอถามด้วยแววตาของลูกสุนัขว่า “ฉันหวังว่าคุณยังไม่ได้กินของหวาน อย่างน้อยคุณลองมูสดูก่อนไหม”

เสียงเรอออกจากปากของเขาและเขาก็เอามือปิดปากทันที เขาเอามือลูบผมแล้วพูดว่า "ท้องผมจะระเบิดถ้ายังพยายามจะกินอะไรเข้าไปอีก"

เดซี่แสร้งยิ้มและหลบเข้าไปอยู่ในห้องนอนของเธอ ฉันรู้สึกไม่ดีสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ แต่ฉันจะทำอะไรเพื่อช่วยเธอได้ล่ะ?