All Chapters of Crumpled Heart (Tagalog): Chapter 51 - Chapter 60

Kasama na roon ang grupo nila Jasmine. Umiwas agad ako ulit nang tingin sa may pintuan kung nasaan si Leon at agad na tumingin kay Lhara na nagkwekwento sa akin. Nakatingin ako sa kanya na parang nakikinig ngunit ang aking isipan ay lumilipad na sa ibang bagay. Naramdaman ko ang presensya nil Leon na lumagpas sa gilid ko and I don’t know why it give me chills.   I cleared my throat when our teacher asks to pay attention to her already. Nag discuss siya buong klase and wala kaming ginawa kundi ang makinig sa aming guro. Medyo na bored nga ako sa dinidiscuss niya e kaya palihim din akong nagbabasa sa librong hiniram ko. But still, tumitingin naman ako sa harapan kung nasaan ang aming guro para makita niyang nakikinig naman ako. Ganon ang ginawa ko at meron na talaga iyong time na nasa librong hawak ko ang aking atensiyon at nakairinig ako ng isang “ehem” sa gilid ng aking tenga.   Out of curiosity ay bumaling ako sa kung nasaan narinig iyon an

What the hell. Dapat pala ay ako na lamang ang bumili ng sa akin. Gusto ko siyang tulungan na ilagay ang mga iyon sa lamesa pero hindi ko magawa dahil sa aking pagka bigla. Paano ko ito babayaran sa kanya ngayon? Wala akong sapat na perang dala sa pitaka ko. At nakakahiya! Pero hindi ko naman sinabi na iyonang bilhin niya para sa akin. Iyon nga talaga ang problema, HINDI KO NGA PALA NASABI ANG GUSTONG KONG KAININ! Kaya siguro iyan na lang ang kanyang binili. At ayan tuloy at parang kasalanan ko pa.   Napasinghap ako. “Babayaran kita bukas, wala akong sapat na perang dala rito sa wallet ko.” Sabi ko sa kanya.   Nakita kong napatigil siya sa pagbaba sana ng inuming binili niya kaya napatingin ako sa kanya. nakita kong nakatingin siya sa akin kasama ang matatalim at napansin kong bahagyang gumalaw ang kaliwang panga niya. Napaiwas agada ko ng tingin before swallowing hard. Biglang nag dry iyong lalamunan ko dahilan ng paghirap ko sa paglunok. T

“Dude. Goodluck,” birong sabi ng isang kaibigan niya at tinatapik tapik pa ang balikad ni Leon.   Hindi ko alam kung bakit ako napunta sa awkward na sitwasyong ito ngayon. I just want it to finish and leave. I think it too much already.   “Mauna na kami, Maren,” paalam sa akin ni Noah. Bumaling ako sa kanya at hilaw na ngumiti bago tumango.   “Mauna na kami, Maren,” paalam sa akin ni Noah. Bumaling ako sa kanya at hilaw na ngumiti bago tumango.   Nagpaalam na rin sila kay Leon habang natatawa pa rin at noong tuluyan na nga silang naka alis ay nakita kong agad na kinuha ni Leon ang kanyang kutsara at tinidor upang ipagpatuloy ata ang naudlot niyang pagkain sa natira kong pagkain. Bago pa siya makapag simula ay mabilis kong nilayo sa kanya ang pinggan kong nasa harapan niya. Napatigil siya at kita sa mata niya ang pagtataka.   “Your friends say you’re in a diet pero tinutuloy mo pa

“Mauuna na ako, Rigo. Nice meeting you and see you tomorrow.” Paalam ko sa kanya ago tumayo. Nang makita niya akong tumayo sa aking upuan ay nakita kong tumayo na rin siya.   “Sige, no problem. Nice meeting you too, Mariana.” Sabi niya. Ngumiti ako sa kanya bilang tugon.   “Wala ka bang pasok?” tanong ko ng maalala.   Bahagya siyang ngumiti pagkatapos ay umiling iling. “My next class will be at 3 pm pa so, I will just stay here a bit and after that I will go in my department.” Tumango tango ako muli sa kanyang sinabi bilang tugon na naiintindihan ko.   “Ganon ba, sige, enjoy your stay here, then.” Ngumiti ako pagkatapos ko iyong sabihin.   Sinuklian niya ang aking ngiti ng ngiti rin. “Thank you, see you tomorrow!” sabi niya. Tumango naman ako at hindi na nawala ang ang aking ngiti hanggang sa nagsimula na akong maglakad at talikuran siya.   Sinuklian niya ang

At kung maaari ay ngayong hindi ko pa ito nakukuha ay dapat akong mag ingat dahil may iba na akong nararamdaman. Sa ilang mga araw na nagdaan ay napansin ko ito at sa tuwing kami ay magkasama ko ito nakikita. Iba na at hindi maaari iyon. Natatakot ako para sa aking sarili dahil hindi dapat ako mahulog…   Pero tuwing nandiyaan siya ay nagtataksil ang sarili kong puso sa akin. Mahirap talagang kontrolon ang ating mga puso dahil kahit na hindi pwede ang sabihin mo rito ay kahit na ganoon ay wala ka pa ring magagawa kung iyon talaga ang gusto. Pagkatapos na rin namin doon ay umalis na kami para magtungo sa gym. Magprapractice kami ngayon the usual para sa aming PE.   Hindi ko alam kung bakit medyo nakakaramdam ako ng kaba. Simula kanina sa lunch ay iyon na ang hulinaming usap. Mukhang may kasalanan ata ako sa kanya. Dahil bai yon sap ag iwan ko sa kanya kanina? Pero ano naman hindi ba?   Pagdating sa gym ay namataan ko agad