งั้นเธอก็ต้องไม่ด้อยกว่า！อีกทั้งผู้หญิงยาจกคนนี้จะไปรู้จักคนใหญ่คนโตได้ยังไง！เธอวางท่าใหญ่โต กล่าวถามขึ้น "คุณป้าเป็นอะไรกับหมิงซี""ฉัน——？"เหวินฉีร้องหึออกมา หันหน้าไป มองที่ใบหน้าของหลินเสวี่ยเวยอย่างไม่สบอารมณ์"เป็นแม่ยายของเธอ"บรรยากาศในห้องพลันจับตัวเป็นก้อนเมื่อมองเห็นหน้าเหวินฉีชัดเจน หลินเสวี่ยเวยก็เข่าอ่อน ถ้าไม่ได้เกาะแขนฟู่ซือเยี่ยนเอาไว้ คงจะลงไปนั่งกองที่พื้นแล้วหญิงแก่คนนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน！เหวินฉีมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร น่ากลัวจนหลินเสวี่ยเวยรีบไปหลบหลังฟู่ซือเยี่ยนริมฝีปากฟู่ซือเยี่ยนหยักขึ้นเล็กน้อย "แม่ ทำไมกลับมากระทันหัน"เหวินฉีหัวเราะเย็น "ฉันไม่กลับมา จะได้เห็นฉากเด็ดแบบนี้เหรอ！""ภรรยาบาดเจ็บก็ไม่รู้จักปลอบโยน มามัวกอดนัวกับเมียน้อยอยู่นี่ ฉันคลอดคนแบบนี้ออกมาได้ยังไง ชอบทำเรื่องที่ทำให้คนอื่นเจ็บช้ำน้ำใจอยู่เรื่อย"เหวินฉีหน้าตาเย็นชา ต่อให้เป็นลูกตัวเองก็ไม่ไว้หน้าพอได้ยินเหวินฉีเรียกตัวเองว่าเมียน้อย หลินเสวี่ยเวยสีหน้าก็ซีดเผือด ตามมาด้วยความโกรธยัยหญิงแก่คนนี้เมื่อก่อนไม่ชอบเธอ ตอนนี้ยังจะมาดูถูกเธออีกเธอกัดริมฝีปาก กล่าวอย

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้พูด เหวินฉีก็ไม่โกรธ เธอแค่จับมือที่ดีของเธอแล้วพูดว่า "เธอไม่รู้สิ ตอนที่ฉันเดาว่าคุณเป็นภรรยาของฉัน ฉันมีความสุขมาก สาวน้อยตัวเหม็น ฟู่ซินัน" วิ่งไปทุกที่ทุกวัน ฉันฝันว่าจะมีลูกสาวที่สงบสุข แต่ไม่คิดว่าพระเจ้าจะเสด็จมาและทำให้ความฝันของฉันเป็นจริงเร็ว ๆ นี้”หลังจากคำพูดของเหวินฉีมาถึงจุดนี้ หมิงซี ก็รู้สึกเขินอายมากที่ต้องทำให้เธอผิดหวัง ดังนั้นเธอจึงหน้าแดงและตะโกนว่า: "แม่"“เฮ้ เด็กดี” เหวินฉียิ้มอย่างสดใส เช็ดสร้อยข้อมือหยกสีเขียวใสออกจากมือของเธอ และอดไม่ได้ที่จะสวมมันให้ หมิงซี“ฉันสวมสร้อยข้อมือนี้มาสี่สิบปีแล้ว และตอนนี้มันก็เหมาะกับคุณแล้ว”"ไม่ ไม่ ของขวัญชิ้นนี้แพงเกินไป ฉันไม่สามารถมีได้ และฉัน--"การหย่าร้างกำลังจะมาเร็ว ๆ นี้เป็นเรื่องยากสำหรับ หมิงซี ที่จะพูดแบบนี้ เธอไม่ต้องการที่จะลดความสนใจของ Wenqi ในเวลานี้เหวินฉีจับมือของ หมิงซี แล้วพูดเบา ๆ: "เสี่ยวซี คุณไม่รู้ว่าแม่ของคุณเสียใจแค่ไหนเมื่อเห็นคุณถือมีดด้วยมือ ในเวลานั้นเธอกำลังคิดถึงความทุกข์ทรมานที่คุณผ่านมามากแค่ไหน เพื่อจะได้มีสายตาที่หวงแหนเมื่อเผชิญกับอันตราย ตอนนั้นแม่อยากกอด

ฟู่ซือเยี่ยนเห็นเธอซบไหล่ตัวเองหลับไป ท่าทางว่าง่ายและเงียบสงบ ในใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาหลังจากถึงบ้าน เขาค่อยๆ อุ้มเธออย่างอ่อนโยนไปที่เตียงหลังจากออกมาแล้ว โจวมู่รอรายงานอยู่ด้านนอก "ประธานฟู่ คนนั้นออกมาแล้ว"อารมณ์ของฟู่ซือเยี่ยนเปลี่ยนเป็นโหดร้ายทันที สั่งป้าแม่บ้านกำชับให้ดูแลหมิงซีให้ดีแล้วก็หมุนกายจากไปรถหรูสีดำขลับไม่นานก็มาจอดอยู่ใต้อาคารอ่าวประมงนี่เป็นสถานที่ซาวน์หน้าที่มีชื่อเสียงฟู่ซือเยี่ยนเดินพลางก็ปลดกระดุมเสื้อไปพลาง สายตาเย็นเยือก ถามผู้ช่วยโจว "เอกสาร""คนนี้ชื่อหลี่ลี่ พนันกับเพื่อนหาเรื่องทำเลยมาขโมยกระเป๋า อ่าวประมงแห่งนี้เป็นกิจการของพ่อเขา มีเส้นสายเล็กน้อยอยู่ข้างใน เอาหลักฐานมาแสดงว่าป่วยทางจิต ตอนบ่ายก็เลยได้ออกมาภายในห้องที่จองไว้ เจ้าหัวทองยังคุยโม้ถึงเรื่องในวันนี้กับเพื่อน"พวกนายไม่รู้ ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงที่ใจกล้าแบบนี้มาก่อน หน้าตาก็สะสวย ทำเอากูใจสั่นไปหมด ดีที่กูแอบจดเบอร์ติดต่อของผู้หญิงคนนั้นมาจากทนาย แหะๆ ไม่ว่าจะใช้ไม้แข็งหรือไม้อ่อนก็ต้องเอามาควงให้ได้""ตึ้ง"ประตูถูกถีบเปิดออกฟู่ซือเยี่ยนเดินเข้ามา ค่อยๆ ถอดสูทอย่างไม่เร่งร้

หมิงซีชะงักไปชั่วครู่ ไม่รู้ว่าคนนี้มาได้ยังไงฟู่ซือเยี่ยนค่อยๆ เดินมาช้าๆ และหยุดอยู่ข้างเตียง คำพูดเรียบง่าย "ปฏิเสธเขา"หมิงซีคิดว่าตัวเองฟังผิดไป"ฉันช่วยเธอ" เสียงของเขาแหบพร่าหมิงซียังคงตกตะลึง นิ้วมือเรียวยาวของชายผู้นี้หยิบมือถือออกไปจากมือเธอ กดจะพูดสาย"รอก่อน" หมิงซีรู้สึกโกรธ "คุณเอาโทรศัพท์ฉันไปทำไม""เธอพูดไม่ออก ฉั นจะช่วยเธอปฏิเสธเอง" ฟู่ซือเยี่ยนกล่าวอย่างเป็นเรื่องธรรมดาหมิงซีข่มอารมณ์ กล่าวกับเขาด้วยเหตุผล "เขาเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของฉัน เขาเพียงแต่ได้ยินจากซูเนี่ยนว่าฉันไม่สบาย กล่าวแสดงความเป็นห่วงก็เท่านั้น"ฟู่ซือเยี่ยนก้มมอง "ห้ามไปกินข้าวกับเขา""ไม่" หมิงซีส่ายหน้าเขาเองไม่ใช่ว่าไปกอดกับหลินเสวี่ยเวยเหรอ ทำไมเธอต้องฟังเขาด้วยยิ่งไปกว่านั้นเธอกับรุ่นพี่ป๋อไม่มีอะไรในกอไผ่ คนรู้จักกันธรรมดามีอะไรที่ไม่ดีสีหน้าของฟู่ซือเยี่ยนราบเรียบ แต่ดวงตาเย็นชา ลิ้นของเขาตวัดผ่านหลังฟัน หยักมุมบาง "เธอพูดอีกทีสิ"หมิงซี"..."เธอโมโหมาก คนนี้ทำไมไร้เหตุผลแบบนี้"นายรู้จักอะไรที่เรียกว่าให้เกียรติไหม ฉันจะหย่าอยู่แล้ว นายจะมายุ่งกับการเข้าสังคมของฉันไม่ได้

น้ำตาที่มุมตา หมิงซี ราวกับไข่มุกที่แตกออกไหลลงมาจากแก้มทั้งสองข้างของเธอเธออ้าปากค้างและร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้ และไม่ลืมที่จะสาปแช่ง: " ฟู่ซือเยี่ยน คุณไม่ใช่มนุษย์ ไอ้สารเลว คุณแค่รังแกฉันเท่านั้น... "จู่ๆ หัวใจ ฟู่ซือเยี่ยน ก็อ่อนลงอีกครั้ง และเขาก็ก้มศีรษะลงและจูบน้ำตาของเธออย่างเศร้าใจหมิงซี ยิ่งโกรธมากขึ้นเขาคิดว่าเธอเป็นอะไร?ทำไมถึงทำเช่นนี้ถ้าไม่รักเธอ?ความฝืนใจ ความโกรธ และความคับข้องใจล้วนเข้ามาในใจฉันหมิงซี สะอื้นและถามว่า "คุณรักฉันไหม"จูบของ ฟู่ซือเยี่ยน หยุดชั่วครู่ จากนั้นหยุดลง ดวงตาของเขามืดลงและเขาไม่ตอบความเงียบหมายถึงทุกสิ่งหมิงซี รู้สึกราวกับว่าเธอกำลังจะตาย เธอรักเขามาสิบปี แต่เขาไม่เคยรักเธอเลยแม้แต่น้อยมือของเธอได้รับบาดเจ็บและเธอไม่สามารถใช้กำลังได้ หมิงซี โกรธมากจนไม่สามารถระบายความโกรธได้ เธอเปิดปากเล็ก ๆ ของเธอแล้วกัดกรามอันละเอียดอ่อนของเขาโดยใช้แรงอันดุเดือด"ฟ่อ--"การต่อยอย่างกะทันหันทำให้ ฟู่ซือเยี่ยนต้องร้องออกมา เขาบีบคางของเธอและเตือนด้วยเสียงต่ำ: "ปล่อยไป"หลังจากที่ หมิงซี ปล่อย เธอก็หันหลังกลับ น้ำตายังคงไหล เสียใจมากจนห