All Chapters of ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Chapter 831 - Chapter 840

เจี่ยนอันอันสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ ทำเอาหลี่หวายชิงและหลี่หวายหมิงมองดูจนละลานตาเป็นเวลากว่าหลายปีมาแล้ว ที่พวกเขาไม่เคยได้กินอาหารมากมายเช่นนี้ทั้งคู่อดไม่ได้ที่กลืนน้ำลายลงคอ“อย่ามัวแต่เหม่อมอง รีบกินเร็วเข้า”เจี่ยนอันอันกล่าว พลางยื่นตะเกียบให้แก่สองพี่น้องพี่น้องสองคนต่างตักข้าวชามใหญ่ กินกันจนแทบพุงกางเลยทีเดียวทั้งคู่ต่างกินจนจุก กระทั่งกินต่อไปไม่ไหวหลังจากอิ่มหนำสำราญ ทั้งสี่คนจึงขึ้นรถม้าเดินทางเข้าเมืองต่อไปเจี่ยนอันอันวางแผนไว้แล้วว่า นางจะให้เหล่าบริวารของฉู่จวินสิง ไปดูแลเหมืองแร่ไว้เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่ต้องไปรับจ้างทำงานสะเปะสะปะอีกและเมื่อเหมืองแร่มีคนคอยเฝ้า ก็จะไม่ถูกอันธพาลเช่นเฝิงซานกวงมาปล้นชิงแร่ไปอีกส่วนบ้านหลังนั้น ก็ปล่อยให้เว้นว่างไปก่อนเผื่อวันหน้าอาจได้ใช้ประโยชน์ในทางอื่นก็ไม่แน่นักรถม้ามาหยุดที่หน้าบ้านพักของบริวารฉู่จวินสิงด้วยความรวดเร็วทุกคนต่างลงจากรถม้า แล้วจึงไปเคาะประตูเฉินเช่อสีหน้าระแวดระวังขณะเดินมาหน้าประตู พร้อมถามเสียงเบา “นั่นใคร?”“ข้าเอง ฉู่จวินสิง”พูดไม่ทันขาดคำ ประตูก็ถูกเปิดออกเร็วพลันเฉินเช่อเห็นฉู่จ

ฉู่จวินสิงตั้งจะชุบเลี้ยงหลี่หวายชิงและหลี่หวายหมิงให้ดี จึงให้ทั้งคู่ติดตามเหยียนเซ่าและเวินอี๋ พร้อมฝึกวรยุทธ์ด้วยกันเด็กทั้งสองนับว่ามีพรสวรรค์ยิ่ง จึงสามารถฝึกวรยุทธ์ได้รวดเร็วหนึ่งสัปดาห์ถัดมา มีคนควบรถม้ามาถึงหมู่บ้านชิงสุ่ยเขาบอกว่ามาหาเจี่ยนอันอัน จากการสอบถามชาวบ้าน ในที่สุดก็มาถึงบ้านนางจนได้ยามนี้เจี่ยนอันอันกำลังนั่งอยู่กลางลาน กัดกินลูกผิงกั่วอยู่แต่ก่อนผลไม้ที่นางไม่ชอบก็คือผิงกั่ว แต่หลายวันนี้นางกลับชอบกินเป็นพิเศษขณะที่อวี๋ผิงเหลียงเคาะประตูลานบ้านแล้วเปิดเข้ามานั้น เจี่ยนอันอันรู้ว่าเขามาถึง จึงรีบวางผิงกั่วลงแล้วเดินไปหาทันที“แม่นางเจี่ยน ข้าหาท่านพบจนได้”อวี๋ผิงเหลียงเมื่อพบเจี่ยนอันอัน ใบหน้าค่อยมีรอยยิ้มออกมาบ้างวันนี้เขามาส่งสมุนไพร เพราะที่ปลูกไว้หลังบ้านนั้น ได้ถูกเขาเก็บมาหมดแล้วเจี่ยนอันอันต้อนรับเขาสู่เรือนใน พร้อมให้สี่เอ๋อร์รินน้ำชาให้แก่อวี๋ผิงเหลียงได้ดื่มอวี๋ผิงเหลียงจิบน้ำชาไปอึกหนึ่ง จึงรีบไปยังรถม้าเพื่อนำสมุนไพรออกมาเจี่ยนอันอันเห็นสมุนไพรชั้นดีเหล่านี้ พลางรู้สึกพึงพอใจจนมอบค่าตอบแทนให้แก่อวี๋ผิงเหลียงอย่างสมน้ำสมเนื้อ ทั้งยั

เจี่ยนอันอันกัดผิงกั่วไปอีกหนึ่งคำ จึงได้กล่าวต่อ “ตามความเห็นข้า ขอเพียงสั่งสอนพวกเขาดีๆ วันหน้าจะมีผลงานใหญ่แน่นอน”ฉู่จื่อซีเห็นสองพี่น้องตระกูลหลี่กำลังมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์อยู่ เขาจึงวิ่งไปเพื่อจะขอฝึกอีกคนนี่เป็นครั้งแรกที่ฉู่จื่อซีเป็นคนเอ่ยปาก ว่าต้องการฝึกวรยุทธ์ฉู่จวินหลุนย่อมยินดีเป็นอย่างมาก เขาตั้งใจจะสอนฉู่จื่อซีด้วยตัวเองในที่สุดเจี่ยนอันอันก็กินผิงกั่วจนหมดสิ้น หลังจากใช้ผ้าเช็ดปากและมือแล้ว กะว่าจะไปเยี่ยมเยียนเสิ่นจือเจิ้งเสียหน่อยฉู่จวินสิงเห็นเจี่ยนอันอันลุกขึ้น เขาก็รีบตามนางไปบ้างแม้หลายวันนี้จะไม่เห็นกู้มั่วหลีโผล่หน้ามาอีก แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่มาราวีเจี่ยนอันอันตลอดไปในฐานะสามีของนาง ฉู่จวินสิงแทบไม่อยากอยู่ห่างจากเจี่ยนอันอันแม้เพียงก้าวเดียวทั้งคู่ไปถึงบ้านเสิ่นจือเจิ้ง เซียงเสวี่ยรีบมารายงานด้วยความดีใจ ว่าเป็ดไก่ที่เลี้ยงไว้โตไวมากสองวันนี้น่าจะจับมาเชือดทำอาหารรสเลิศได้แล้วและในเล้ายังมีไข่ที่พวกมันออกมา รวมถึงลูกเป็ดลูกไก่ที่เริ่มฟักเป็นตัวอีกเซียงเสวี่ยจับเป็ดไก่สองตัวที่อ้วนท้วนมอบให้แก่ฉู่จวินสิง“คุณชายรอง ท่านเอาเป็ดไก่สองตัวนี

ในไม่ช้า เจี่ยนอันอันก็จำวิธีการบนนั้นได้ขึ้นใจ นางท่องคาถาในตำราอยู่ในใจในไม่ช้า เสียง ‘ปัง’ ก็ดังขึ้นในหัว ต่อจากนั้นร่างกายก็สามารถขยับเขยื้อนได้แล้วกริชอาบยาพิษเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นในมือเจี่ยนอันอัน อาศัยจังหวะที่เหวยป๋อจื่อยังคงวิ่งอยู่แทงกริชเข้าไปกลางหลังของเขาอย่างฉับพลันแต่ขณะที่กริชกำลังจะแทงถูกร่างเหวยป๋อจื่อ เจี่ยนอันอันกลับสัมผัสได้ว่าตนเองถูกโยนขึ้นไปกลางอากาศเจี่ยนอันอันเห็นว่าตนเองกำลังจะตกลงบนหลังคาอย่างรุนแรง นางก็ต้องตกใจจนหน้าถอดสีตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ ไม่อาจตกลงบนหลังคาทั้งอย่างนี้ได้เป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นนางจะต้องกระแทกจนแท้งลูกไปเป็นแน่นางรีบหยิบท่อนไม้ท่อนหนึ่งออกมาจากในมิติแล้วค้ำลงบนหลังคานางใช้ท่อนไม้ค้ำจุนร่างกายไว้จึงทำให้ตนเองไม่ถึงกับล้มหัวทิ่มเหวยป๋อจื่อรู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่เจี่ยนอันอันสามารถเคลื่อนไหวได้แล้วขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังจะใช้กริชแทงสังหารเขา เขาก็รีบโยนเจี่ยนอันอันขึ้นไปกลางอากาศเขาตั้งใจว่าจะโยนให้เจี่ยนอันอันตกลงมาได้รับบาดเจ็บเสียก่อนแล้วค่อยพานางไปยังจวนเสวียนเยว่จากนั้นให้นางกินยาพิษวันละสามมื้อดุจเดียวกันแล้วค่

เจี่ยนอันอันข่มกลั้นความเจ็บปวดที่แขน อาศัยช่วงที่เหวยป๋อจื่อจากไป นางพ่นยาในปากออกมายานี่ไม่ได้ใช้ห้ามเลือด แต่มีพิษร้ายแรงยิ่งถ้านางกลืนลงท้องไปตรงๆ นางจะต้องกลายเป็นหุ่นเชิดของเหวยป๋อจื่อ ปล่อยให้เขาทำทุกอย่างที่ต้องการกับร่างกายของตนเองเป็นแน่เจี่ยนอันอันโมโหจนอยากขุดบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของเหวยป๋อจื่อขึ้นมาด่าเสียจริงๆเจี่ยนอันอันก้มลงมองเชือกที่พันอยู่บนร่าง เชือกนี้เป็นเชือกที่แสนจะธรรมดาแต่บนนั้นมีไอดำแผ่ซ่านออกมา แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นอาคมที่เหวยป๋อจื่อลงเอาไว้นางลองใช้ฟังก์ชันเคลื่อนย้ายในฉับพลัน หมายจะหนีออกไปจากที่นี่แต่คิดไม่ถึงว่าฟังก์ชันเคลื่อนย้ายในฉับพลันกลับไม่สามารถใช้งานได้ที่นี่ในชั่วขณะที่นางมีความคิดจะใช้ฟังก์ชันเคลื่อนย้ายในฉับพลัน เชือกบนร่างก็ยิ่งรัดแน่นกว่าเดิมเวลานี้นางหายใจก็ยังยากลำบาก ร่างกายก็ถูกเชือกรัดจนเจ็บปวดหาใดเปรียบเจี่ยนอันอันตระหนักว่าเรื่องราวไม่เข้าที นางรีบใช้จิตสำนึกเข้าสู่มิติ เปิดตำราสามชะตามรรคาลี้ลับดูอีกครั้งอาศัยช่วงเวลาก่อนที่เหวยป๋อจื่อจะกลับมา นางจะต้องหาวิธีสลายอาคมแล้วหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้แต่ตำราสามชะตามรร