ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ

เจี่ยนอันอันยังคงงัวเงีย รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจับมือของนางและบังคับให้นางกดนิ้วลงบนบางสิ่งบางอย่าง

นางตอบสนองทันทีด้วยการฟาดฝ่ามือกลับไปเต็มแรง

ทันใดนั้นก็มีเสียง ‘เพียะ’ ดังขึ้นตามด้วยเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราดของชายวัยกลางคน

“นังเด็กอกตัญญู กล้าดียังไงมาทำร้ายบิดาของเจ้า! ข้าจะส่งเจ้าไปหามารดาที่ตายไปแล้วของเจ้าเดี๋ยวนี้!”

เมื่อเจี่ยนอันอันได้ยินคำพูดนั้น หัวใจของนางพลันเย็นเยียบทันที

คนบ้าอะไรกล้าด่าแม่ของนางเช่นนี้ รนหาที่ตาย!

เจี่ยนอันอันลืมตาขึ้นทันที เห็นชายแปลกหน้าในชุดโบราณกำลังเงื้อมมือขึ้นหมายจะฟาดหน้านาง

เจี่ยนอันอันแค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะเตะเข้าที่ท้องของชายคนนั้นเต็มแรง

ชายคนนั้นถูกเตะจนถอยหลังไปหลายก้าวกว่าจะหยุดลงได้

ในฐานะที่เป็นกั๋วกงแห่งแคว้นไท่ยวน ถูกบุตรีแท้ ๆ ทำร้าย ซ้ำยังถูกทำร้ายต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้อีก

ใบหน้าของเจี่ยนกั๋วกงเขียวคล้ำด้วยความโกรธ เขาจ้องมองเจี่ยนอันอันด้วยดวงตาแดงก่ำ

เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว หมายจะบีบคอเจี่ยนอันอันให้ตาย

ทันใดนั้น ฮูหยินรองก็รีบพูดขึ้นว่า “นายท่าน ตอนนี้ยังฆ่านางไม่ได้นะเจ้าคะ”

“หากนางตาย ใครจะไปแต่งกับเยียนอ๋องแทนเยว่เอ๋อร์ของพวกเราเล่า”

“ตอนนี้เยียนอ๋องเองก็เอาตัวไม่รอดแล้ว อีกไม่นานตระกูลของเขาก็จะถูกเนรเทศ”

“ข้าไม่อยากให้เยว่เอ๋อร์ต้องไปทนทุกข์ทรมานด้วยหรอกนะเจ้าคะ”

คำพูดของฮูหยินรองทำให้เจี่ยนกั๋วกงตามีสติขึ้นมาทันที

เจี่ยนกั๋วกงสะบัดแขนเสื้ออย่างขุ่นเคือง ก่อนจะยอมละทิ้งความคิดที่จะฆ่าเจี่ยนอันอัน

นังเด็กสารเลว ถ้าไม่ใช่เพราะยังมีประโยชน์อยู่ ข้าคงส่งนางไปหามารดาที่ตายไปของนางแล้ว

เขามองไปที่เหล่าคนรับใช้ที่ยืนนิ่งอยู่ด้านข้างไม่ขยับเขยื้อน

เจี่ยนกั๋วกงตวาดกร้าว “พวกเจ้ามัวยืนบื้ออะไรอยู่ รีบจับตัวนางไว้เดี๋ยวนี้ “

“วันนี้นางจะแต่งหรือไม่แต่ง ก็ต้องแต่ง!”

เมื่อได้ยินคำสั่ง เหล่าคนรับใช้จึงกรูเข้าหาเจี่ยนอันอันทันที

เจี่ยนอันอันมองดูผู้คนที่กรูกันเข้ามา ใบหน้านางเต็มไปด้วยความงุนงง

นางเพียงแค่นอนหลับอยู่ที่บ้าน ทำไมพอตื่นขึ้นมากลับมาอยู่ที่นี่ได้

แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน ที่พวกเขาพูดเมื่อครู่ หมายถึงเรื่องอะไรกันแน่?

ยังไม่ทันที่เจี่ยนอันอันจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น นางก็รู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวมืดลง

จากนั้นความทรงจำที่ไม่ใช่ของนาง ก็หลั่งไหลเข้ามาในสมอง

ในขณะเดียวกัน คนรับใช้เหล่านั้นก็กดนางลงทันที

จากความทรงจำที่ได้รับมา เจี่ยนอันอันจึงได้เข้าใจว่าตัวนางได้ทะลุมิติมา

ร่างเดิมของนางเป็นคุณหนูใหญ่ของฮูหยินเอกในจวนกั๋วกงแห่งแคว้นไท่ยวน ส่วนชายที่โกรธจนแทบจะพลิกฟ้าพลิกดินเมื่อครู่นี้ก็คือบิดาแท้ ๆ ของเจ้าของร่าง กั๋วกงแห่งแคว้นไท่ยวน

บิดาของร่างเดิมไม่สนใจคำคัดค้านของนางและยืนกรานที่จะให้นางแต่งงานกับเยียนอ๋อง

แต่เยียนอ๋องเนื่องจากมีผลงานยิ่งใหญ่จนบดบังผู้เป็นนาย กลายเป็นภัยคุกคามในพระทัยของฮ่องเต้มาเนิ่นนานแล้ว

ดังนั้นฮ่องเต้จึงใส่ความเยียนอ๋องว่าทรยศต่อแผ่นดินและสมคบคิดกับศัตรู

ตอนนี้เยียนอ๋องถูกคุมขังและกำลังถูกทรมานอย่างหนัก

ส่วนคนในครอบครัวของจวนเยียนอ๋องก็กำลังจะเผชิญกับการถูกยึดทรัพย์สินและเนรเทศ

ที่จริงแล้วร่างเดิมได้คาดการณ์เรื่องนี้ล่วงหน้าและบอกให้เจี่ยนกั๋วกงถอนหมั้น

แต่ใครจะรู้ว่าเจี่ยนกั๋วกงไม่เพียงแต่ไม่ยอมถอนหมั้น ยังตำหนิเจ้าของร่างเดิมอีกด้วย

เมื่อครู่นี้เอง ท่านเจี้ยนกั๋วกงยังได้หยิบหนังสือตัดขาดที่เขียนไว้เรียบร้อยแล้วออกมา และบังคับให้เจ้าของร่างเดิมประทับรอยนิ้วลงไป

ปรากฏว่าเจ้าของร่างเดิมถูกความโกรธเข้าครอบงำจนทนไม่ไหว ตายไปด้วยความโมโหอย่างรุนแรง

ยามนี้ในมือของเจี่ยนกั๋วกงยังถือหนังสือตัดขาดฉบับนั้นไว้

เขาพูดกับเจี่ยนอันอันว่า “เจ้าฟังข้าให้ดี เมื่อครู่เจ้าประทับตราบนหนังสือตัดขาดนี้ไปแล้ว”

“จากนี้ไป ไม่ว่าเจ้าจะเป็นหรือตาย ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับจวนกั๋วกงของข้าอีก”

พูดจบ เจี่ยนกั๋วกงหันไปสั่งเหล่าบ่าวรับใช้ “จับนางมัดแล้วโยนขึ้นเกี้ยวเดี๋ยวนี้!”