Semua Bab ข้าทะลุมิติมา ได้สามีไร้ค่าคนหนึ่ง: Bab 21 - Bab 30

ตอนนี้นางมีภาพอยู่ในหัวสองภาพ ภาพแรกเป็นภาพลูกท้ออายุยืนลูกใหญ่ พร้อมกับคำมงคลอายุยืน อีกภาพเป็นภาพครอบครัวฮูหยินผู้เฒ่ามีบุตรหลานห้อมล้อม“นายหญิง ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นมารดาของท่านเจ้าเมือง ตามที่จ้าวซื่อบอก นางเลี้ยงบุตรชายมาอย่างยากลำบากจนได้เป็นขุนนางในวันนี้ ท่านใช้ภาพที่สื่อถึงความรักระหว่างมารดาและบุตรดีหรือไม่” ฮวาเตี๋ยบินมาหยุดที่ไหล่ของหว่านหนิง“อืม ไม่เลว” หว่านหนิงพยักหน้าอย่างชื่นชมแต่นางไม่เคยเห็นฮูหยินผู้เฒ่าและท่านเจ้าเมืองมาก่อน จึงได้แต่จินตนาการวาดตามความรู้สึกของนางเองหว่านหนิงลงมือร่างแบบลงบนผืนผ้าอย่างรวดเร็ว ภาพมารดาในชุดชาวบ้านธรรมดากำลังนั่งป้อนข้าวให้บุตรชายวัยสามหนาวอยู่ภายในห้องโถง ข้าวของภายในห้องมีเพียงโต๊ะกินข้าวเก่าๆ กับเก้าอี้ไม้เพียงสองตัวเท่านั้นบนโต๊ะอาหารมีเพียงข้าวต้มสองชาม ของผู้เป็นแม่มีแต่น้ำข้าวกับเมล็ดข้าวที่นับเมล็ดได้ ส่วนของผู้เป็นบุตรชายที่อยู่ในมือแม่มองแทบไม่เห็นน้ำข้าวต้ม มีแต่เมล็ดขาวที่เกือบจะล้นชาม ไข่ต้มหนึ่งใบอยู่ในชามของบุตรชาย กลางโต๊ะอาหารที่เพียงผักป่าลวกเป็นกับข้าว“หนิงหนิง แค่แบบร่างของเจ้าข้าก็ว่างดงามมากแล้ว” หลี่เฉียงมอง

ผ่านไปนับชั่วยาม ฟ้าเริ่มมืดแล้ว หลี่เฉียงจำต้องเรียกหว่านหนิงให้หยุดมือจากการปักผ้า“หนิงหนิง เจ้าพักได้แล้ว”“อื้อ” นางเงยหน้าขึ้นมามอง ก็พบว่าแสงสว่างที่นางคิดว่ายังเป็นเวลากลางวัน เกิดจากพลังของฮวาเตี๋ย“พอแล้วฮวาเตี๋ย ขอบใจเจ้ามาก” นางเอื้อมมือไปลูบปีกของฮวาเตี๋ยเบาๆ“เจ้าค่ะนายหญิง”หว่านหนิงนางเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหาร หลี่เฉียงจึงเก็บของเข้าเรือนให้นาง เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเพียงวันเดียว งานปักที่หว่านหนิงนางทำก็พอจะมองออกแล้วรายละเอียดโต๊ะกินข้าว ภายในห้องโถงเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่ตัวมารดาและเด็กน้อยเท่านั้น“เจ้าเหนื่อยมากหรือไม่” หลี่เฉียงเอ่ยถามนางอย่างเป็นห่วง ตัวเขาที่คัดอักษรสิบแผ่นยังรู้สึกปวดข้อมือไม่น้อย“ไม่เลย แปลกนัก” หว่านหนิงนางก็สงสัยเรื่องนี้เช่นกันเหมือนว่านางเพียงแค่ก้มหน้าลงไปปักผ้าได้ไม่นาน พอเงยหน้าขึ้นมาก็มืดเสียแล้ว“เป็นเพราะพลังของข้าเจ้าค่ะ นายหญิงจึงมิได้เหนื่อยล้าเช่นที่ควร” ฮวาเตี๋ยเอ่ยตอบสิ่งที่ทั้งสองสงสัย“ขอบใจเจ้ามาก หากไม่มีเจ้าข้าคงลำบากไม่น้อย” หว่านหนิงขอบคุณฮวาเตี๋ยจากใจจริง“ไม่เป็นอันใดเจ้าค่ะ เป็นหน้าที่ของข้า ที่ต้องดูแลน

เสี่ยวเอ้อหน้าร้านจดจำหลี่เฉียงได้ เมื่อเห็นเขาเดินมาแต่ไกล ก็รีบวิ่งออกไปหาเขาทันที“ท่านมาแล้ว นายหญิงสั่งไว้ หากท่านมาให้รับพาไปพบนางทันที” เสี่ยวเอ้อดีใจออกหน้าออกตา หากเขาพาหลี่เฉียงไปพบจ้าวซื่อได้ คงได้รางวัลจากนางไม่น้อย“เช่นนั้นก็ไปเถิด” หลี่เฉียงกดยิ้มที่มุมปาก ความรู้สึกเช่นนี้เหมือนเมื่อก่อนที่เขาไปหอพนัน คนงานที่ทำหน้าที่เรียกลูกค้าก็เอาใจเขาเช่นนี้หลี่เฉียงถูกพาเข้าไปด้านหลังของร้านจื้อฝู เพราะตอนนี้มีหลายคนที่มาจับตามองอยู่ที่ร้าน ว่าผู้ใดจะเป็นผู้นำผ้ามาส่งในตอนแรกที่จ้าวซื่อบอกว่าเป็นคนงานของที่ร้านนางทำ ทำให้คนงานปักผ้าถูกร้านอื่นซื้อตัวออกไปเป็นจำนวนมาก แต่เมื่อเห็นฝีเข็มที่ใช้ปักต่างก็ต้องผิดหวังไปตามๆ กัน พอจะย้อนกลับมาทำงานที่ร้านของนาง นางก็ไม่คิดจะรับกลับมาเสียแล้วพอตรวจสอบว่าไม่ใช่ฝีมือของคนงานที่ร้านจื้อฝู ทางร้านค้าอื่นต่างก็ต้องเปลี่ยนมาจับตาดูสตรีชาวบ้านที่เข้าออกเพื่อนำผ้าปักมาขายแทนหลี่เฉียงจึงถูกพาตัวไปเข้าทางด้านหลังร้านแทน แม้เขาจะไม่ใช่สตรี แต่ผู้ใดจะบอกได้ หากเขาออกไปจากร้านจะไม่ถูกนำไปสอบถาม“ท่านมาแล้ว หลี่ซื่อมิได้มาด้วยรึ” จ้าวซื่อเดินออกมารั

เสียงรอบข้างตอนนี้เงียบยิ่งกว่าในตาแรก แม้แต่เสียงลมหายใจก็ไม่มีให้ได้ยิน คงกลัวว่าหากหายใจแรงเกินไป จะทำให้ผลที่ออกมาคลาดเคลื่อนไปได้“สวรรค์ แม่นเช่นตาเห็น” ชาวบ้านร้องออกมาเสียงดังเมื่อลูกเต๋าทั้งสามลูกที่เปิดออกมาให้เห็นรวมกันแล้วมีเพียงสามเต็มเท่านั้น จะต่ำกว่านี้คงไม่มีอีกแล้วคุณชายฟู่ใบหน้าซีดขาวทันที เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่าสวรรค์จะเข้าข้างหลี่เฉียงมากเพียงนี้“ข้าแพ้แล้ว” เขาเอ่ยออกมาอย่างลูกผู้ชาย คุณชายตู้ยื่นตั๋วเงินให้หลี่เฉียง“ขอบคุณท่านมาก” หลี่เฉียงมองเขาอย่างชื่นชม ไม่เสียทีที่เป็นถึงบุตรชายเจ้าของหอพนันที่ใจกว้าง แม้จะไม่มีเหตุผลตามใจน้องสาวในตอนแรก แต่พอถึงคราวที่แพ้เขาก็ยอมรับแต่โดยดี“ข้าฟู่หวงอวี้ เจ้าเล่านามอันใด”“ข้าหลี่เฉียง” ทั้งสองยิ้มให้กันเล็กน้อย“ข้าไม่ได้พบคนที่เก่งกาจเช่นเจ้ามานานแล้ว หากเข้าหอพนันของข้า ไม่รู้ว่าจะมีเงินมากพอจ่ายให้เจ้ารึไม่”“ฮ่า ฮ่า ไม่ถึงขั้นนั้น” หลี่เฉียงหัวเราะแห้งออกมาหากเขาบอกไปว่าเขากินนอนที่หอพนัน แต่ก็เสียจนแทบจะต้องขายเสื้อผ้าเสียด้วยซ้ำ ฟู่หวงอวี้จะเชื่อเขาหรือไม่“น้องสาวของข้าถูกตามใจมาตั้งแต่เล็ก ข้ากำลังจะเดินทางเ

หว่านหนิงเมื่ออาบน้ำเรียบร้อยแล้ว นางเข้ามาในห้องก็พบว่าหลี่เฉียงนั่งคุกเข่ารอนางอยู่ที่พื้น“ท่านคุกเข่าทำไม” นางเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ หรือยังมีเรื่องที่เขาไม่ได้บอกนางอีก“เอ่อ...คือว่า...”“พูดมา ก่อนที่ข้าจะมีโทสะ” นางหรี่ตามองเขา นอกจากเรื่องที่นางรับรู้มาจากพ่อบ้านจ้าวแล้ว ยังมีเรื่องที่เขาทำผิดอีกรึหลี่เฉียงใช้เข่าเดินต่างเท้าเข้ามากอดขาทั้งสองข้างของหว่านหนิงไว้“หนิงหนิง เจ้าอย่าเพิ่งมีโทสะ” หลี่เฉียงลุกขึ้นก่อนจะจูงมือหว่านหนิงมานั่งลงที่เตียง“...” นางมองเขาอย่างสงสัย แต่ก็ไม่เอ่ยถาม เพราะต้องการที่จะรอฟังเขาพูดเสียก่อนหลี่เฉียงจึงเอ่ยเล่าเรื่องที่เขารับปากกับฟู่หวงอวี้ไว้ ทั้งยังบอกเล่าความน่าเห็นใจที่มีต่อเด็กน้อยม่านม่านอีกด้วย“เห็นหรือไม่เล่าว่าข้าเป็นคนดี เห็นใจสองพี่น้องตระกูลฟู่ ฟู่ม่านม่านนางคงเศร้าใจที่ต้องห่างพี่ชาย พอพี่ชายอยากจะเอาใจน้องสาวก็ไม่อาจหาของได้ ถึงได้คิดจะมาขอซื้อเสี่ยวหู่ไปจากข้า”“ท่านก็เลยรับปากคุณชายฟู่ว่าจะนำผ้าเช็ดหน้าที่ข้าปักไปมอบให้เขาเช่นนั้นรึ” นางเอ่ยเสียงเย็นออกมา“ชะ ใช่”“แล้วจะพูดอะไรให้ยืดยาว ก็บอกมาตามตรงก็สิ้นเรื่อง” นางมองค้อนเ