All Chapters of พาล Blaming Her Sin: Chapter 11 - Chapter 20

เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นกลางดึก อธิปที่อยู่ในชุดกางเกงนอนผ้าฝ้ายบาง ๆ ตัวเดียวยังไม่หลับ เขาขมวดคิ้วพลางเดินไปเปิดประตู...'เธอ?'ชายหนุ่มแปลกใจ เพราะคนที่ยืนเงยหน้าจ้องมองเขาอยู่คือลลิตรา'เรื่องขนม ฉันจัดการให้แล้วนะ''ฉันรู้แล้วค่ะ''ถ้ารู้แล้วมาเรียกฉันดึก ๆ ดื่น ๆ ทำไมอีก'ลลิตราเดินเข้ามาในห้องนอนของเขาโดยไม่รอให้อนุญาต อธิปที่เป็นเจ้าของห้องมองอย่างงุนงงแต่ก็ยอมหลีกทางให้โดยดี เนื้อตัวของเธอยังมีกลิ่นหอมของขนมอยู่เลย... หอมจนเขาอยากตวัดลิ้นชิมอีกสักหลาย ๆ ครั้ง'คุณทำแบบนั้นกับฉัน คุณต้องรับผิดชอบ'เขาสะดุ้ง เธอรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยากจะทำอะไรยังไม่ทันได้ถามว่าเขาจะต้องรับผิดชอบอย่างไร ลลิตราก็โผเข้ามาหา อธิปกางแขนรับร่างนุ่มนิ่มนั้นไว้โดยไม่ทันรู้ตัว พริบตาเดียวเขาและเธอก็ล้มกลิ้งไปบนเตียง'ลูกอม...เธอจะทำอะไรน่ะ'เขาตั้งสติฝืนถามออกไปทั้งที่ใจยังเต้นแรง'คุณเลียแขนฉัน?''ก็ใช่...''คุณต้องรับผิดชอบ!'ชายหนุ่มไม่เข้าใจ แต่วินาทีต่อมาเขากับเธอก็แลกลิ้นกันอุตลุต อธิปบดเบียดความเป็นชายที่แข็งขึงเต็มที่เข้าหาร่างนุ่มนิ่ม มันลึกเข้าไป ลึกเข้าไป ลึกเข้าไป จน..."อ๊าาา..." เขาสะ

ยิ่งใกล้วันแต่งงานของชลธิชากับกิตติทัศน์ ว่าที่เจ้าสาวก็ยิ่งดูหงุดหงิดง่าย อะไรไม่ถูกใจนิดหน่อยก็เอ็ดคนรอบข้างจนเด็กรับใช้เข้าหน้ากันแทบไม่ติดตรงข้ามกับน้องสาวอย่างโชติรส ที่ดูอารมณ์ดีชนิดที่วิภาเรียกว่า "กระดี๊กระด๊า""นี่ถ้าคนอื่นที่ไม่รู้จัก เขาคงคิดว่าคนที่จะมีผัวคือแก ไม่ใช่พี่แกนะยัยโช"วิภาพูดกับลูกสาวคนเล็กระหว่างที่รับประทานอาหารด้วยกัน เพราะหล่อนยังโกรธสามี ไม่ยอมกลับไปกรุงเทพฯ ลูกสาวคนเล็กจึงต้องบินไป ๆ มาๆ กรุงเทพ-เชียงใหม่ เพื่อเอาใจทั้งพ่อและแม่ให้เท่าเทียม"แล้วใครบอกว่าโชไม่มี ผ. ล่ะจ๊ะแม่"วิภาถลึงตาใส่ทันที"รู้ย่ะว่าสภาพนี้ไม่น่าเหลือ แต่ให้มันรู้จักกระมิดกระเมี้ยนหน่อยก็ดี แล้วคงไม่ต้องเตือนใช่มั้ยว่าถ้าจะมีจริง ๆ ก็ให้หาให้ดี ๆ ไม่ใช่พลาดท้องแล้วต้องแต่งแบบพี่สาวแก""แม่พูดแบบนั้นถ้าพี่ชลได้ยินก็กระอักเลือดตาย แค่นี้ก็อารมณ์เหวี่ยงอยู่แล้ว อ้อ แล้วพี่ชลเขาไม่ได้พลาดนะ โชว่าเขาตั้งใจ""จะตั้งใจบ้าอะไร...ไอ้คนนั้นมันร่ำรวยขนาดต้องปล่อยให้ท้องเลยเหรอ"วิภาโต้กลับเคือง ๆไม่เหมือนหล่อนกับสามีที่เป็นพ่อของสองสาวนี่สิ ตอนนั้นนายชาญเจ้าชู้มาก นอนกับหล่อนตั้งหลายครั้งแต่

ลินดากับน้ำตาลเพิ่งกลับออกจากบ้านฝรั่งไปตอนสองทุ่ม หลังเห็นแล้วว่าลลิตราปลาบปลื้มกับที่พักหลังนี้แค่ไหน"พรุ่งนี้ลูกอมจะไปขอบคุณคุณลุงอรรถอีกครั้งงาม ๆ ค่ะแม่"หญิงสาวบอก หน้าตายังมอมแมมนิด ๆ เพราะเพิ่งเก็บข้าวของส่วนตัวให้เข้าที่"แม่ดีใจนะที่ลูกอมชอบ""เหมือนฝันเลยล่ะค่ะ แต่แม่...หนูไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ แม่โอเคใช่ไหมคะ"ลินดายิ้ม ลูบแก้มลูกสาวที่แม้จะมีบางส่วนคล้ายเธอแต่ถ้าใครได้เคยเจอไตรภพ ก็จะรู้ว่าลลิตราเหมือนพ่อมากกว่าแม่"คุณอรรถดูแลแม่ดีมาก น้ำตาลก็เหมือนกัน ใช่ไหมจ๊ะ""ใช่ค่ะคุณผู้หญิง" น้ำตาลยิ้มอยู่ใกล้ ๆเมื่อแน่ใจว่าลูกสาวชอบอกชอบใจบ้านเล็กหลังนี้ ลินดาจึงชวนน้ำตาลกลับเพื่อให้ลลิตราได้ใช้เวลาส่วนตัว แต่สักพักหญิงสาวที่อ่อนเพลียมาทั้งวันก็ผล็อยหลับบนเก้าอี้ยาวในห้องนั่งเล่นเธอฝันด้วย...เงาสีขาวร่างหนึ่งทาบทับลงมาบนตัวเธอหรือจะเป็นเจ้าบ้านเจ้าเรือน!!!พรุ่งนี้เธอคงต้องจุดธูปขออนุญาตเจ้าที่เจ้าทางอย่างเป็นทางการเสียแล้วล่ะแต่ว่า...เจ้าที่ตัวหอมแบบนี้ทุกคนเลยหรือ...หอมเย้ายวน เซ็กซี่...บ้าน่า! เธอรู้สึกว่าผีเซ็กซี่ไม่ได้สิ!คิ้วเรียวสวยที่ไม่เคยผ่านการตกแต่งขมวดเข้าหากันนิด ๆ

ดึกดื่นแล้วแต่ไฟจากห้องครัวของบ้านฝรั่งยังสว่างจ้า อธิปที่ยืนมองจากหน้าต่างชั้นสองของตัวบ้านหลังใหญ่รู้สึกเหมือนได้กลิ่นขนมหอมๆ ลอยมาด้วยซ้ำ ไม่รู้เขาได้กลิ่นจริงๆ หรือแค่มโนไปเองแต่ที่แน่ๆ การที่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังง่วนทำอะไรอยู่ในบ้านหลังนั้น ไม่หลับไม่นอน มันทำให้เขาก็นอนไม่หลับ...สองขาอยากเดินลงไปที่นั่นแต่ยังหาเหตุผลดีๆ ไม่ได้แล้วทำไมต้องมีเหตุผลด้วย? นี่มันบ้านของเขานะ เขาจะไปไหนมาไหนได้ทุกตารางนิ้ว ยัยลูกอมนั่นต่างหากที่เป็นแค่ผู้อาศัย ควรเกรงใจเขาถึงจะถูก"อาร์ต?"อธิปสะดุ้งนิดๆ เมื่อหันไปก็เห็นพ่อของเขาอยู่ในชุดนอน มือถือแก้วเซรามิกถ้าไม่เป็นชาก็คงนมอุ่นๆ เหมือนเคยอรรถเลิกคิ้วนิดๆ แปลกใจที่เห็นลูกชายยืนเหม่ออยู่ข้างหน้าต่าง"ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะลูก"คนเป็นลูกอึกอักเป็นครั้งแรก ก่อนจะรีบพูดกลบเกลื่อน"เปล่า เพื่อนแค่โทรมาชวนไปกินเหล้า แต่ผมขี้เกียจไป""อ๋อเหรอ..." อรรถตอบรับเบาๆ พลางเดินมาใกล้ ใกล้พอจะมองลงไปจากหน้าต่างบานเดียวกันแล้วเห็นบ้านเรือนกะทัดรัดในสวนหลังบ้านเปิดไฟสว่างอยู่"พ่อบอกอาร์ตหรือยังว่าพ่อให้ใครไปอยู่ที่นั่น"อรรถถาม อธิปแสร้งตีหน้าเลิ่กลั่ก"ใครครับ? หม

"ทำอะไรกัน! ทำไมวันนี้ห้องกินข้าวมันเหม็นอย่างนี้!!!"เสียงของอธิปมาก่อนตัวอีกตามเคย ลลิตราเม้มปากไม่หันกลับไปเพราะคงเก็บสีหน้าไม่ไหวแต่อรรถก็พอเข้าใจอารมณ์ของลูกเลี้ยง ตัวเองก็ระอาพฤติกรรมของลูกชายแท้ๆ อยู่เหมือนกัน"ของกิน อย่าพูดจาให้คนอื่นเขาเสียอารมณ์ แกงส้มใต้ แกไม่เคยกินหรือยังไง"ทั้งที่บ่นเรื่องกลิ่น แต่อธิปก็เดินเข้ามา ดึงเก้าอี้ตัวข้างๆ ลลิตราแล้วนั่งหญิงสาวเกร็งตัวโดยอัตโนมัติ"ไม่เคย ผมไม่ชอบกินอะไรแบบนี้""อะไรแบบนี้หมายถึงอะไรหรือคะ"ลลิตราอดไม่ได้ หันขวับไปถามเขาเสแสร้งฉีกยิ้มหวานใส่ แต่ดวงตาวาววับ"ถามไว้เผื่อจะได้รู้ว่าคุณอธิปชอบหรือไม่ชอบอะไร""จะทำให้ฉันกินหรือไง"ชายหนุ่มถาม โน้มตัวไปใกล้เธออย่างเผลอไผล"เปล่า ฉันก็แค่ถามไปอย่างนั้นเอง เพราะฉันก็จะทำในสิ่งที่ฉันชอบ...""แล้วทำไมไม่เอาไปกินที่บ้านเธอ พ่อก็ยกบ้านให้ทั้งหลังแล้วนี่""พอๆ เจ้าอาร์ต เรื่องแค่นี้เองอย่าให้เป็นเรื่องเลย"อรรถรีบปรามเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนไม่มีทีท่าจะลดราวาศอกให้กันลลิตราจึงเพิ่งรู้สึกตัว เธอหันไปยกมือไหว้ชายที่นั่งหัวโต๊ะแทนคำขอโทษ และหันไปยิ้มแหยๆ ให้แม่อย่างรู้สึกผิด"ถ้าคุณอาร์ตไม่ช