All Chapters of ย้อนเวลามากำจัดสามีสับปลับกับองค์หญิงบัวขาว: Chapter 91 - Chapter 100

เสี่ยวมี่พยักหน้า “เสี่ยวมี่จำได้ ขงจื่อกล่าวว่าหนึ่งในห้าสิ่งที่ควรยึดถือเพื่อให้เป็นคนเต็มคนคือความกตัญญู ทั้งกตัญญูต่อบิดามารดา ทั้งต่ออาจารย์และผู้มีพระคุณ”“ถูกต้อง และตอนนี้ท่านพ่อของข้ามาอยู่ด้วย แล้ว ข้าคงไม่อาจไม่อยู่ปรนนิบัติดูแลท่านพ่อได้ เสี่ยวมี่กับหย่งเยี่ยเองคงมิอยากให้ตัวข้าเป็นลูกอกตัญญูใช่หรือไม่”ครานี้เสี่ยวมี่กับหย่งเยี่ยมองหน้ากันแล้วพร้อมใจกันส่ายหน้าราวกับตุ๊กตากลที่ช่างประดิษฐ์เคยมอบให้พวกเขาเป็นของขวัญ หานฉงหรงพอใจพลางเอ่ย “เอาแบบนี้ ห้องเก่าที่ข้าเคยอยู่ข้าจะยกให้พวกเจ้าเป็นห้องนั่งเล่นพักผ่อนหย่อนใจหลังเลิกเรียน และในแต่ละวันพอข้าจัดเรื่องในเรือนนี้เรียบร้อยแล้วจะมาเล่นกับทั้งสองคนด้วย ดีหรือไม่”“ดี!” ทั้งสองตอบแทบจะพร้อมกัน หานฉงหรงหันไปสบตากับอวิ๋นรุ่น ก่อนเอ่ย “ท่านอ๋อง หม่อมฉันจัดการเช่นนี้เหมาะสมหรือไม่เพคะ”ซึ่งชายหนุ่มก็เมินคำถามนั้นก่อนหันไปมองเด็กชายหญิงทั้งสอง “พอใจกันแล้วใช่หรือไม่ เช่นนั้นพวกเจ้าก็กลับไปเตรียมตัวสำหรับการเรียนในวันพรุ่งนี้ได้แล้ว”เด็กน้อยทั้งสองรับคำ จากนั้นจึงเดินออกไปจากเรือนเงียบๆ ทิ้งให้ผู้ใหญ่สองคนยังอยู่ที่เดิม นางสบตาอี

อีกหลายวันต่อมา หานเซียงอวิ๋นและหานฉงหรงสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ทางตำหนักหวงไทโฮ่วเป็นผู้ส่งมาล่วงหน้าสำหรับเป็นชุดเข้าเฝ้า โดยที่ชายผู้เป็นบิดาไม่ลืมที่จะสวมรองเท้าคู่ใหม่ที่บุตรสาวสุดที่รักตัดเย็บให้เองกับมือด้วยท่าทีภาคภูมิใจอย่างยิ่ง ส่วนหานฉงหรงเองก็สวมชุดกระโปรงยาวผ้าพลิ้วสีชมพู มวยผมเกล้าอย่างพิถีพิถันด้วยฝีมือของหลีรั่วประดับด้วยมุกหยกปิ่นมุกระย้าที่ทางวังหลวงส่งมาให้ประดับเข้าชุดกัน เสริมส่งให้โฉมสะคราญงามพิลาสดั่งหญิงสาวในวังหลวง ยังไม่นับรถม้าที่ประดับประดาอย่างหรูหราที่ถูกส่งมาพร้อมกันกับที่ให้ทหารองครักษ์ปิดเส้นทางอำนวยความสะดวกให้อีก การต้อนรับอย่างสมเกียรติเช่นนี้ใช่ว่าขุนนางคนไหนจะมีวาสนาได้รับโดยง่าย“การต้อนรับอย่างเอิกเกริกของชาววังหลวงเช่นนี้ ไม่ว่าจะพบเจอสักกี่ครั้ง ก็ยังมิคุ้นชินสักที พ่อเป็นเพียงอาจารย์ที่สอนสั่งศิษย์ผู้หนึ่ง ไฉนต้องทำอะไรต่อมิอะไรให้เด่นสะดุดตาเพียงนี้ พ่อกลัวว่าจะมีขุนนางที่ไม่พอใจนำพระนางหวงไทโฮ่วไปพูดถึงในทางที่ไม่ดีเอาได้” หานเซียงอวิ๋นเอ่ยพลางทอดถอนใจ เขาใช้ชีวิตเยี่ยงสามัญชนผู้หนึ่งมาเกือบครึ่งชีวิต วันดีคืนดีได้รับการทาบทามให้เป็นอาจารย์สอน

ห้องหนังสือของหวงไทโฮ่วนั้นอยู่ทางตำหนักปีกขวาที่อยู่ด้านในสุด ทำให้บรรยากาศเงียบสงบเหมาะแก่การเขียนหนังสือหรือค้นคว้าตำรา โดยเฉพาะภายในห้องยิ่งเงียบเสียจนเกรงว่าทำเข็มตกเล่มหนึ่งคงสะท้อนก้องกังวานไปทั้งห้อง รอบห้องรายล้อมไปด้วยตำราที่เป็นฉบับเล่มกระดาษและม้วนตำราไม้ไผ่ กระทั่งเห็นตรงกลางห้องมีโต๊ะยาวสำหรับอ่านหนังสือที่มีกระดาษหอมและเครื่องเขียนครบครัน หานฉงหรงจึงรู้ได้ทันทีว่าการจัดวางหนังสือและการตกแต่งในหอตำราที่จวนเป่ยหนานนั้นลอกเลียนแบบมาจากห้องหนังสือของหวงไทโฮ่วทั้งสิ้นหลังจากได้รับอนุญาตจากหลิวกูกูให้เข้าไปแล้ว หานฉงหรงจึงเดินสำรวจภายในอย่างสนอกสนใจอยู่พักหนึ่งก็เลือกตำราพงศาวดารสมัยโบราณออกมาได้เล่มหนึ่ง เพราะในนั้นมีเนื้อหาเกี่ยวกับภูมิศาสตร์และชาติพันธุ์ของชนเผ่าที่เป็นทั้งพันธมิตรและศัตรูของแคว้น นางลงความเห็นว่านอกจากเรื่องภายในแคว้นแล้ว เรื่องของโลกภายนอกก็เป็นสิ่งที่จำเป็นไม่แพ้กัน“แม่นางหานนะแม่นางหาน ขนาดเป็นรางวัลของท่านแท้ๆ ยังมีแก่ใจนึกถึงองค์ชายน้อย” หลิวกูก็ยิ้มเอ่ย ซึ่งหานฉงหรงก็ยิ้มรับพลางมองหนังสือในมือ “เล่มนี้ข้ามิเคยอ่านมาก่อน ในหอตำราที่จวนเป่ยหนานก็ไม่

“คารวะเสด็จอา” องค์หญิงเวินอี๋ย่อกายคารวะ ทำเสียงอ่อนหวานนอบน้อม แฝงนัยเสียดสีเหน็บแนมมิน้อย ยิ่งสายตาที่จับจ้องมาที่หานฉงหรงอย่างดูถูกดูแคลนด้วยแล้ว ช่างเหมือนหนามแหลมที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของหญิงสาวยิ่งนัก จนนางเผลอกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัวด้วยหมายจะกดข่มอารมณ์ที่ปะทุพลุ่งพล่านของตนอวิ๋นรุ่นปรายตามอง จากนั้นจึงหันไปหาหลิวกูกูที่ยืนนิ่งอยู่ “หลิวกูกู อย่ามัวแต่เสียเวลากับเรื่องมิเป็นเรื่อง รีบพาคุณหนูหานกลับตำหนักไทโฮ่ว”หลิวกูกูรับคำ ก่อนพาหานฉงหรงออกจากที่ตรงนี้โดยเร็วที่สุดหลังจากที่หานฉงหรงและหลิวกูกูลับสายตาไปแล้ว อวิ๋นรุ่นพลันผินหน้ากลับมามองที่เวินอี๋และฉางซื่อหลางอีกครั้ง ใช้สายตาที่ไม่เคยคิดว่าจะใช้มองผู้ใดอย่างเหยียดหยามดูแคลนได้ไปมากกว่านี้กับชายหนุ่มที่ได้รับตำแหน่งราชองครักษ์ส่วนพระองค์อันทรงเกียรติก่อนเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนจาง “นี่หรือคือราชองครักษ์ส่วนพระองค์ ฉางซื่อหลาง ตัวข้าเพียงเคยได้ยินฝ่าบาทเอ่ยถึง นับว่าท่าทีองอาจกล้าหาญสมคำร่ำลือ เหตุใดไม่อยู่อารักขาฝ่าบาทที่พระตำหนักใหญ่ มาติดตามองค์หญิงเวินอี๋ทำอันใด”หญิงสาวตอบแทนเสียงใสตามประสาหลานสาวสนทนากับญาติผู้ใหญ่ “ทูลเ

อวิ๋นรุ่นตามมาสมทบจังหวะเดียวกับที่หานฉงหรงและบิดารับฟังขันทีคนสนิทถ่ายทอดราชโองการด้วยถ้อยวาจากังวานชัด เขารอให้ขันทีเอ่ยรับสั่งจากฮ่องเต้เพิ่มเติมอีกสองสามประโยคกับทั้งสองเสร็จเรียบร้อย เขาจึงมอบถุงแพรใบเล็กที่บรรจุทองคำขนาดเท่าเมล็ดข้าวสารจำนวนหนึ่งเอาไว้เป็นสินน้ำใจก่อนเดินเข้าไปหาหานฉงหรง กล่าวแสดงความยินดีจากใจจริง “ยินดีกับหานปั๋วซื่อและฉงหรงจวินที่ได้รับพระเมตตาจากฝ่าบาท”แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ค่อยยินดีนัก เพียงแค่อมยิ้มราบเรียบตอบรับจนเขาเอ่ยถาม “เป็นอันใด ไม่ดีใจหรือ”หานฉงหรงคล้ายจ่อมจมในความคิดของตนเอง จึงใช้เวลาครู่หนึ่งจึงตอบเขา “มีวาสนาได้รับพระราชทานตำแหน่งสูงส่ง มีหรือหม่อมฉันจะไม่ยินดี”เขาแค่นเสียงพลางเหน็บ “สีหน้าราวปลาตายเช่นนี้หรือคือยินดี นับว่าข้าได้เปิดหูเปิดตาโดยแท้”ครานี้หานฉงหรงไม่ตอบ เพียงทำสีหน้าไม่พอใจน้อยๆ ชวนให้คนมองขุ่นใจราวหมอกบางสายหนึ่งที่รบกวนสายตา แต่ก็ไม่ทันได้ถามอันใดต่อก็ถูกหวงไทโฮ่วเองที่ดีพระทัยกับเรื่องนี้ไม่น้อย มีรับสั่งให้จัดงานเลี้ยงเล็กๆ ขึ้นเพื่อร่วมแสดงความยินดีหานเซียงอวิ๋นได้ยินเช่นนั้นก็รีบประสานมือเอ่ยอย่างนอบน้อม “ไทโฮ่ว กระหม่อ