All Chapters of ข้ากลายเป็นตัวประกอบที่ตื่นมาในอ้อมกอดของพระรอง: Chapter 21 - Chapter 30

“แม่ค้าเจ้าชื่ออะไรหรือ ข้านามอวิ๋นซี แล้วเครื่องประทินผิวพวกนั้นเจ้าขายชิ้นละเท่าไร ไอ้ชอบข้าก็ชอบแต่เงินข้าไม่มีเยอะน่ะสิ” สตรีชุดแดงลดความหยิ่งยโสไปกว่าครึ่งพร้อมกับแนะนำตัวก่อนใคร ความจริงแล้วนางอยากได้ไว้ทั้งหมด ทว่าตำลึงเงินที่มีก็มิได้มากนัก เสียดายคงไม่สามารถซื้อได้ตามต้องการ“ข้านามจูถิง” สตรีชุดเขียวแนะนำตัวเป็นคนต่อไป นางติดใจแป้งผัดหน้ายิ่งนัก เนื้อละเอียดถูกใจเมื่อทาบนใบหน้ากลับดูกลืนไปกับผิว ไม่วอกไม่ลอกเหมือนอันเดิมที่เคยใช้“ส่วนข้านามลู่ฮวา” สตรีชุดส้มแนะนำตัวเป็นคนสุดท้าย ส่วนนางนั้นชอบดินสอเขียนคิ้ว ทั้งยังเพิ่งจะรู้ว่าของสิ่งนี้มิได้มีเพียงแค่สีดำเพียงอย่างเดียว ยังมีสีน้ำตาลอ่อน น้ำตาลเข้ม หากเลือกใช้สีที่เข้ากับตัวเพียงเท่านี้ก็สามารถทำให้ใบหน้าเปลี่ยนได้อย่างน่าเหลือเชื่อ“ข้าชื่อไป๋เหลียนเจ้าค่ะ ข้าขายให้พวกท่านไม่แพง ถือเสียว่านี่เป็นครั้งแรกที่เราซื้อขายกัน ของทุกอย่างข้าขายให้พี่สาวชิ้นละร้อยอีแปะ นี่ข้าก็ขายขาดทุนมากแล้วนะเจ้าคะ ความจริงแล้วราคาเครื่องประทินผิวพวกนี้ข้าต้องขายชิ้นละหนึ่งตำลึง พี่สาวทั้งสามเป็นลูกค้าคนแรกข้าขายให้ถูกกว่าราคาทุน แต่ครั้งหน้าไ

หญิงสาวมองรอบป่าไผ่ไปสุดลูกหูลูกตา หน่อไม้ที่นี่มิได้เกิดขึ้นใกล้กอของมันเลย ทว่ามันกลับผุดขึ้นบนพื้นดินแพร่กระจายไปทั่วทั้งบริเวณยามเห็นของกินก็ดันอดใจไม่ได้เป็นต้องปรี่เข้าไปเก็บ ถึงตอนนี้คิดไม่ออกจะเอาไปทำอะไรมากมาย ทว่านิสัยเสียดายของแก้ไม่หายสักที เก็บไว้ก่อนอย่างไรอยู่ในมิติวิเศษก็ไม่มีเน่าเสียมันต้องได้ใช้ประโยชน์ได้สักวัน“เงินทั้งนั้นเก็บไปก่อนดีกว่า”ทว่ายิ่งเก็บก็ยิ่งสนุกหน่อไม้ทั้งอ่อนและกรอบ ครู่เดียวก็ได้หน่อไม้กองโต หญิงสาวจัดการเก็บหน่อไม้ทั้งหมดเข้ามิติวิเศษ ก่อนจะออกเดินทางไปที่ลำธารหาสมุนไพรต่อเมื่อมาถึงจุดหมายไป๋เหลียนจึงได้มองหาหญ้าสมุนไพร กวาดตามองเพียงครู่ก็พบเข้ากับกลุ่มหญ้าเป้าหมาย ร่างบางนั่งลงพร้อมกับบรรจงถอนสมุนไพรที่เกิดปะปนกับหญ้าพิษและหญ้าชนิดอื่น ๆ โชคดีนักที่นางมีความสามารถพิเศษสามารถแยกแยะได้ ไม่เช่นนั้นก็คงไม่แคล้วจะถอนผิดต้นเช่นกัน ด้วยหน้าตาสมุนไพรมิได้ต่างจากหญ้าทั่วไปมากนัก“เอ๊ะ ต้นอะไรน่ะ อย่างไรก็เป็นสมุนไพร เก็บไปก่อนประเดี๋ยวค่อยไปถามเถ้าแก่ป่าย” ตนหรือก็นึกว่าเป็นต้นผักชีล้อม คราแรกนึกว่าเป็นผักธรรมดาเสียอีกพอเห็นใกล้ ๆ กลับเป็นสมุนไพรเสี

“ท่าน ท่านแม่ทัพเป็นอะไรหรือไม่” หญิงสาวจับร่างแม่ทัพหนุ่มเขย่าเพื่อให้รู้สึกตัว ทว่าเขากลับนอนนิ่งไม่ไหวติง นางจึงดันกายหนาออกให้พ้นกาย ก่อนที่ร่างคนไม่ได้สติจะร่วงลงไปนอนอีกทางหญิงสาวถึงกับถอนหายใจ เมื่อชุดที่เขาใส่มานั้นมีรอยเลือดซึมออกมา หากให้เดาก็คงจะแค้นกันมากถึงกับไม่รอให้ร่างกายหายดี ดั้นด้นตามสืบเสาะหานางเจอจนได้สินาคราแรกก็ตั้งใจจะไม่เหลียวแลหันหลังหนี ทว่าเห็นสภาพเขาแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ทั้งยังเป็นคนที่นางตั้งใจจะมาหาเขาถึงที่นี่ ติ่งอย่างนางจะปล่อยไว้เช่นนั้นได้อย่างไร“เอาวะ ช่วยก็ช่วย”เมื่อสมองพ่ายแพ้ให้กับความต้องการก็จำต้องหันหลังกลับ จัดแจงให้คนเจ็บได้นอนในท่วงท่าที่สบาย จึงพบว่าอีกฝ่ายกำลังมีไข้อ่อน ๆ รวมไปถึงบาดแผลบางส่วนได้ปริแตกมีเลือดซึมออกมาไม่น้อยร่างบางออกไปตักน้ำใส่กะละมังเล็ก จากนั้นได้กลับมาพร้อมกับกะละมังและผ้าเช็ดตัวผืนน้อย แล้วจัดถอดชุดของหลี่มู่กวาออกเพื่อจะได้เช็ดตัวและทำแผลเสียใหม่ แผลของเขายังไม่หายดีนักนั่นจึงเป็นสาเหตุให้เขายังคงมีไข้เพราะพิษบาดแผล การทำแผลและทายานั้นไม่ใช่ปัญหาในตอนนี้ ทว่าปัญหาใหญ่ก็คือจะทำอย่างไรถึงจะป้อนยาให้คนที่ไม่มีสติได

เถ้าแก่ร้านสมุนไพรยิ้มหน้าบาน ด้วยได้สมุนไพรที่ทั้งมีคุณภาพและสดใหม่ ครานี้อย่างไรก็ไม่มีขาดทุน เรื่องการนำมาแปรรูปไม่มีปัญหา ดีเสียอีกที่ไม่ต้องถูกย้อมแมวเหมือนเมื่อคราวก่อน อย่างไรเสียทำเองก็ดีกว่ารับจากผู้อื่น ไม่รู้ว่ากว่าจะมาถึงเขาสมุนไพรเหล่านั้นผ่านอะไรมาบ้างการขายสมุนไพรครั้งนี้ไป๋เหลียนได้เงินมาไม่น้อย หญ้าสมุนไพรทั้งหมดสิบชั่งเถ้าแก่ป่ายให้ชั่งละห้าร้อยอีแปะ เท่ากับนางจะได้เงินห้าตำลึงเงิน ส่วนโสมตังกุยกับจิงจูฉ่ายนั้นเถ้าแก่ให้ราคาพิเศษเพราะต้นใหญ่และสมบูรณ์ ราคาชั่งละหนึ่งตำลึงเงิน อย่างละหกชั่งเท่ากับนางจะได้สิบสองตำลึงเงิน เช่นนั้นวันนี้นางขายสมุนไพรได้สิบเจ็ดตำลึงเงินเชียวหรือว้าว.... คราเดียวข้าได้เงินเยอะถึงเพียงนี้เชียวหรือ กระนั้นสิบสองตำลึงเงินหากจะย้ายมาอยู่ในเมืองก็อาจจะยังไม่พอ คงต้องหาสมุนไพรมาขายเพิ่มอีกสักหน่อย เผื่อไว้เป็นทุนทำการค้าในอนาคตหญิงสาวมองถุงเงินในมือด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าจะได้เงินดีถึงเพียงนี้ หมูบ้านเฮงซวยเช่นนี้ต่อไปก็ไม่ต้องทนอยู่ให้รำคาญใจ รอก่อนเถิดเก็บเงินได้แล้วนางจะย้ายเข้ามาอยู่ในเมือง จากนั้นค่อยหาทางขยับขยายงานต่อไป“เงินจ๋ารอพี่ก่อ

ไป๋เหลียนออกจากหอฮวาเหมยพร้อมกับเงินถุงใหญ่ ในใจลิงโลดที่ตนสามารถหาเงินได้ในคราวเดียวถึงห้าสิบตำลึงเงิน ไม่คิดว่าจะหาเงินได้เร็วกว่าที่คิด ห้าสิบตำลึงคงพอหาที่อยู่ใหม่ได้ ทว่าปัญหาของนางตอนนี้นั่นมิใช่เงินเสียแล้วหลี่มู่กวานอนรออยู่ที่บ้าน จะทำอย่างไรเขาถึงจะล้มเลิกความคิดที่จะฆ่านางตามเนื้อเรื่อง ถึงเขาจะมาที่นี่ก่อนเวลาก็จริง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเวลาตายจะใกล้เข้ามาด้วยเสียเมื่อไร เช่นนั้นนางก็พอมีเวลาเกลี้ยกล่อมให้เขาใจอ่อนได้มิใช่หรือแต่นี่คือสิ่งที่นางคาดเดาเอาเองทั้งนั้น ผลจะเป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้ อย่างไรก็ต้องลองเสี่ยงดูสักตั้งไม่แน่หนทางรอดอาจจะอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมทว่าในขณะเดินออกจากหอคณิกา ชายเฝ้าหน้าประตูกลับมีท่าทางเปลี่ยนไปราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ เขานอบน้อมและปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี มิหนำซ้ำยังเสนอตัวเรียกเกวียนมารับให้ถึงที่ การกระทำเหล่านี้ไป๋เหลียนเห็นว่ามิใช่เรื่องไม่ดีอะไร ดีเสียอีกจะได้ไม่ต้องเดินไปขึ้นเกวียนรับส่งให้เมื่อยหญิงสาวเห็นว่าตนก็ทำรายได้มากโข ไม่จำเป็นต้องตระหนี่เกินไป การจ่ายเงินเพื่อซื้อความสะดวกให้กับตัวเองนั่นเป็นเรื่องสมควรทำอย่างยิ่ง นางจึงไม