บททั้งหมดของ หย่ารัก สามีมาเฟีย: บทที่ 11 - บทที่ 20

สองเท้าเดินตรงมายังรถตู้ซึ่งจอดอยู่ บอดีการ์ดเปิดประตูให้คนเจ้าเนื้อขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งเดิม“ทำไมมาช้านักล่ะลูก” อรนิดเห็นลูกสาวไปรับยานานแล้ว นึกเป็นห่วงเกรงว่าจะเกิดอันตรายจึงบอกคนให้ไปตามแม้ว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลในเครือของเดียร์มาสกรุ๊ป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะปลอดภัย“พอดีว่าหนึ่งเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยไปชนกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ ก็เลยคุยกับเขานานไปหน่อย”นับหนึ่งตอบผู้เป็นแม่พลางเอื้อมไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดอก และเห็นสายตาของบอดีการ์ดคนที่เดินตามตัวเองหันกลับมาจ้องมอง แววตานั้นมีความเคลือบแคลงบางอย่างจนเธออดที่จะเอ่ยถามไม่ได้“มองหน้าฉันตั้งนาน มีอะไรหรือเปล่า จะถามอะไรก็ถามมา”“คุณนับหนึ่ง ทราบหรือเปล่าครับว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”“ไม่ทราบสิคะ ก็คนแก่ทั่วไปมาตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลหรือเปล่า”หญิงสาวแกล้งตีหน้าซื่อเฉไฉ ทั้งที่จริงก็พอจะมองออกอยู่บ้างว่าชายสูงอายุคนนั้นน่าจะเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งบอดีการ์ดถอนหายใจออกมาเบา ๆ แต่นับหนึ่งก็ได้ยินอยู่ดี จึงเอ่ยถามเพราะดูท่าแล้วเจ้าตัวมีท่าทีกังวลใจผ่านทางสีหน้าอย่างชัดเจน“ทำไมเหรอคะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นใ

นับหนึ่งหยุดยืนอยู่กลางห้องก้มหน้ามองพื้นพรมหนานุ่ม ดวงแก้มกลมขึ้นสีเรื่อ เพราะหน้าจอทีวีเครื่องใหญ่กำลังฉายหนังโป๊ดุเดือดโดยปิดเสียงเอาไว้ เหมือนเขาจงใจเปิดเอาไว้เพื่อกลั่นแกล้งกัน ท่วงท่าลีลาของเอวีบ่งบอกว่าค่ำคืนนี้เธอจะต้องเจอกับอะไร“มานั่งนี่สิ” ตบหน้าตักตัวเองเบา ๆ คนเจ้าเนื้อเดินไปนั่งลงตามคำสั่งอย่างว่าง่าย“คุณฌอน มีอะไรหรือเปล่าคะ” หล่อนแสร้งถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว่าเขาเรียกขึ้นมาหาเรื่องอะไรปลายนิ้วเรียวยาวยกขึ้นเขี่ยไรผม “กี่วันแล้วที่เธอไม่ได้ขึ้นมาทำหน้าที่ของตัวเอง”“สะ ... สามวันค่ะ”“ถ้างั้นคืนนี้ ... ก็ชดเชยจนถึงเช้าเลยแล้วกัน”ประโยคอ่อนนุ่มกระซิบข้างหู ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างหันขวับมองหน้าเขาด้วยอาการตื่นตกใจ มุมปากเขาปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ จนแทบมองไม่ทัน ทำอย่างว่าเรื่องบนเตียงของเราไม่เคยต่อกันยาวอย่างนั้นแหละ“พรุ่งนี้คุณฌอนไม่ทำงานเหรอคะ ถ้าถึงเช้าเกรงว่า...”พรึบ! พูดยังไม่ทันจบประโยคคนเจ้าเนื้อตัวลอยขึ้นจากตัก รู้สึกอีกทีเธอก็มานอนอยู่บนเตียงนุ่มแล้ว มือหนาประคองศีรษะวางลงหมอนแผ่วเบา สายตาหวานเชื่อมมองมาราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว“เปลี่ยนน้ำหอมใหม่เหรอ วันนั้นไ

“คุณเรย์เดน กลับไปแล้วครับ”เจ้าของแผ่นหลังกว้างที่ยืนทอดมองวิวเบื้องหน้าผ่านผนังกระจก ค่อยๆ หันกลับไปมองเจ้าของเสียง ที่เดินเข้ามารายงานด้วยความเย็นกระด้าง“แล้วให้คนไปส่งเรย์มีนหรือยัง”“ไปส่งแล้วครับ...”คำรายงานกล่าวเรียบนิ่ง เปรยตามองเจ้านายวูบหนึ่งแล้วก้มมองต่ำ ฌอนเห็นถึงสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย เขาก้าวเท้าไปย่อตัวนั่งลงเก้าอี้ทำงาน“มีอะไรจะพูดก็พูดมา อย่ามาทำหน้าเป็นหินปั้นแบบนั้น”ฌอนก้มมองแฟ้มในมือ จับปากกาขึ้นมาตวัดลายเส้นลงบนกระดาษ เมื่อยังเห็นบอดีการ์ดยืนนิ่งเงียบอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมองสายตาเย็นเยียบ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องเขม็ง เดฟพ่นลมหายใจหนักออกมาจนไหล่ไหว ถึงได้ยอมอ้าปากพูด“เจ้านายคิดยังไง ถึงได้พาคุณเรย์มีนย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์”“ก็ไม่ได้คิดอะไร การให้ความสำคัญกับผู้หญิงหลงทางมันจะสร้างความประทับใจ จนกลายเป็นที่พักพิง เวลาอยากได้ข้อมูลอะไรก็คายออกมาอย่างง่ายดาย...”“แล้วคุณนับหนึ่งล่ะครับ เธอก็เป็นผู้หญิงที่ต้องการความสำคัญเหมือนกัน เพราะเธอเป็นภรรยา ถ้าคุณเรย์มีนเข้าไปอยู่เกรงว่า...”เดฟ ครูซ หยุดพูดเหลือบไปเห็นสายตาของผู้เป็นเจ้านายจับจ้องมา ฌอนไม่ได้โต้แย้ง หร

นับหนึ่งกรอกตามองบน ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ คงเป็นคนสำคัญจริง ๆ ถึงได้พาเข้ามาอยู่ด้วยถึงคฤหาสน์ แม้แต่ตัวเธอที่เป็นเมียตามกฎหมายยังไม่มีสิทธิ์ย่างกายขึ้นไปอยู่บนนั้น ได้แต่เป็นแค่นางก้นครัว อยากได้ก็เรียกขึ้นไป ไม่พอใจก็ขอหย่าเรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ร่างอ้วนย่อตัวลงเก็บผักสวนครัวใส่ตะกล้าเหมือนเดิม เรย์มีนขมวดคิ้วเข้าหากันมากกว่าเดิม เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่สนใจ หรือแปลกใจกับการมาเยือนของทายาทแก๊งไนไตร์“ฉันทราบชื่อคุณแล้วจนะคะ หากต้องการอะไร อยากรับประทานอะไร เชิญกลับไปบอกมาเรีย หรือคนรับใช้ที่คฤหาสน์ได้เลยค่ะ ที่นี่ไม่มี!”“นี่เธอ...” ยังไม่ทันจะต่อว่า เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น“คุณนับหนึ่งคะ” หญิงสาวหันกลับไปตามเสียงเรียก “ว่าไงมิก้า”“คุณอรนิดไม่ยอมทานยาค่ะ เอาแต่ถามหาคุณนับหนึ่ง”คนเจ้าเนื้อส่งตะกร้าผักให้กับสาวรับใช้ แล้วเดินจ้ำพรวดเข้าบ้านเธอร้อนใจกลัวผู้เป็นแม่เลยเวลาทานยา โดยปกติแล้วผู้สูงวัยก็มักจะดื้อเหมือนเด็กน้อย ที่ไม่ยอมทานข้าวทานยา“นับหนึ่ง?”เรย์มีนรู้สึกคุ้นชื่อนี้เหมือนเคยได้ยิน ก่อนจะนึกถึงคำพูดของผู้นำแก๊งเดียร์มาสขึ้นมา ‘ตัวปัญหาชีวิต ผู้หญิงที่ผมเกลียด’ ดวงต

“คุณหนึ่งจะออกไปข้างนอกโดยไม่พาบอดีการ์ดไปด้วยอีกแล้วเหรอคะ” มิก้าว่าเสียงสูงแล้วเดินไปดักหน้า สองแขนกางออกขวางทางไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้“หลบไป เดี๋ยวฉันไปส่งขนมให้เดวิสไม่ทัน” คนเจ้าเนื้อขมวดคิ้วเข้าหากัน ดวงตาดุส่งไปให้กับสาวรับใช้“มิก้าไม่อยากให้คุณหนึ่งโดนทำโทษอีกนะคะ”“คุณฌอนไม่มีเวลามาทำโทษฉันหรอกมิก้า เขาคงยุ่งอยู่กับผู้หญิงของเขา”“แต่ว่า...”“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะรีบกลับมา ฝากดูแลคุณแม่ดี ๆ ด้วยล่ะ”คนเจ้าเนื้อยกมือขึ้นโบกลา แล้วก็เร่งฝีเท้าไปยังประตูทางออกเล็ก ๆ ข้างบ้าน ซึ่งเธอมักจะใช้เป็นทางเดินผ่านไปยังด้านนอกอยู่บ่อยครั้ง หากขี้เกียจเดินออกไปยังประตูใหญ่ เธอก็จะใช้เส้นทางนี่แหละสาวรับใช้ได้แต่กระวนกระวายก่อนหัวไหล่จะสะดุ้งโหย่ง เมื่อมีผู้มาเยือนอยู่ยืนอยู่ด้านหลัง“มาทำอะไรตรงนี้!”มิก้าหันกลับไปช้า ๆ แล้วส่งยิ้มไปให้ ชายร่างสูง ใบหน้าคมเข้ม ซึ่งกำลังจ้องเขม็งมายังตนเอง เธอกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ให้ตายเถอะ! ทำไมต้องเป็นเธอที่ตกอยู่ในสถานการณ์ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ด้วย“ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรือไง!” เดฟ ถามย้ำอีกรอบ“มะ ... มา ส่งคุณ ... คุณ”หญิงสาวพูดด้วยน้ำเ