หย่ารัก สามีมาเฟีย

บนเตียงกว้างขนาดคิงไซน์ เสียงครวญครางของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังร่วมรักกันดังสนั่นห้อง โดยไม่กลัวว่าใครจะเดินผ่านมาได้ยิน

“อ้า”

“อืม”

เสียงคำรามผ่านลำคอดังขึ้นถี่ พร้อมทั้งมือหนาเอื้อมไปจับสะโพกของเธอขณะที่ทิ้งตัวลงทับท่อนเอ็นลำใหญ่อย่างเป็นจังหวะ ร่างอวบอ้วนออกแรงโยกพลางเงยหน้าขึ้นสูดปากด้วยความเสียวซ่าน

กิจกรรมเข้าจังหวะดของสามีภรรยาดำเนินมาเกือบสามชั่วโมงโดยไม่มีทีท่าว่าจะแผ่วลง ค่ำคืนนี้ไม่รู้ว่าเจ้าของความสูงร้อยแปดสิบห้าไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนทั้งที่เรียกเธอเข้ามาปรนเปรอแทบทุกคืน

“อืม...จะเสร็จ”

แผ่นอกกระเพื่อมน้อยๆ หน้าท้องเกร็ง เมื่อบางอย่างกำลังจะพุ่งทุยานออกมา ร่างกำยำเลยกระแทกลำเอ็นสวนกลีบเนื้ออูมเร็วและถี่ ร่างอ้วน

สั่นสะท้านจนต้องเอื้อมมือไปจับเข่าของคนใต้ร่าง

เจ้าของร่างแกร่งกระตุก ก่อนจะปลดปล่อยสายน้ำสีขาวพวยพุ่งออกมา ช่องทางที่รองรับบีบรัดราวกับยินดีกับการปลดปล่อยน้ำอุ่นร้อนเข้ามาด้านใน

น้ำขาวขุ่นเปรอะเปื้อนร่องสวาทจนเออล้น มันไม่ใช่รอบแรกของ

ค่ำคืนนี้ แต่เป็นรอบที่ห้าแล้ว และเธอคิดว่ามันคงจะเป็นรอบสุดท้าย

ทว่า...เธอกลับคิดผิด

ร่างสูงตวัดคนเจ้าเนื้อให้นอนลงในท่านอนหงาย จับสองขาอวบยกขึ้นพาดไหล่และดันขึ้นสุด ก่อนจะสอดผ่านลำเอ็นขนาดใหญ่ดันพรวดเดียวเข้าสุดลำ

มืออวบขยุ้มผ้าปูที่นอนจนขึ้นข้อขาว ทั้งเจ็บ ทั้งจุก แต่ก็รู้สึกดีจนไม่เอ่ยปากห้ามปราม ถึงเธอต่อต้านไปก็เท่านั้นเพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ฝืนใจเธออยู่ดี ทุกการกระทำไม่ได้เกิดจากความรักมันเกิดจากความเกลียดล้วน ๆ

ฌอน ไคโร คือมาเฟียหนุ่มวัย 30 ปี เป็นผู้นำแก๊ง.... คนปัจจุบันและเป็นสามีของนับหนึ่ง สาวไทยที่เป็นลูกติดของภรรยาใหม่พ่อเขา ทั้งที่เกลียดสองแม่ ลูก แทบตาย แต่ก็จำใจต้องแต่งงานด้วยเพราะข้อตกลลงบ้า ๆ

จากอดีตหัวหน้าแก๊ง

หากเขาไม่ยอมแต่งงานกับยัยอ้วนนับหนึ่ง พ่อก็จะยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้เธอ รวมถึงตำแหน่งหัวหน้าแก๊งด้วย เรื่องอะไรเขาต้องสูญเสียทุกอย่างไป แค่เสียแม่คนเดียวเพราะตรอมใจมันก็มากเกินพอแล้ว

‘แม่ไม่อยู่ ฌอน...ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก’

เสียงแหบพร่าแผ่วเบาของหญิงวัยกลางคนซึ่งนอนติดเตียงอยู่นาน

นับปี รูปร่างผ่ายผอมจนเหลือแค่หนังหุ้มกระดูก ไม่นานมือเหี่ยวย่นก็หมดแรงร่วงหล่นลงบนเตียงนอน

ลมหายใจขาดห้วง ดวงตาค่อย ๆ หลับลง เหลือเพียงแค่คราบน้ำตาไหลลงสองแก้ม วินาทีนั้นรู้ได้ทันทีว่ามาดามของบ้านได้จากโลกนี้ไปอย่าง

ไม่มีวันหวนกลับมา

“แม่! แม่ครับ อย่าทิ้งผมไป”

เด็กหนุ่มวัยสิบหกปีกอดร่างไร้วิญญาณร้องไห้ปานจะขาดใจ เสียง

คร่ำครวญของหญิงรับใช้ที่ยืนอยู่เต็มห้องดังระงมเมื่อรับรู้ว่ามาดามได้

จากไปแล้ว

ดวงตาคมเปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาต สาเหตุที่มารดาต้องตายเป็นเพราะตรอมใจ ถ้าพ่อไม่พาสองแม่ ลูกนั่นเข้ามาอยู่ที่นี่ แม่คงไม่เป็นแบบนี้

สองมือกำแน่นเดินตรงไปยังเรือนหลังเล็กที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล

ขณะนั้นนับหนึ่งในวัย 13 ปี เพิ่งกลับมาจากโรงเรียน เห็นคุณหนูของตระกูลไคโร กำลังมุ่งหน้าไปยังบ้านรับรองพร้อมไม้เบสบอลในมือ

เด็กหญิงเจ้าเนื้อรีบวิ่งตามไปทันที ดูจากอารมณ์และสีหน้าพร้อมอาวุธในมือ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ และน่าจะเลวร้ายกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

โครม! เพล้ง!

ข้าวของในบ้านรรับรองหลังเล็ก ถูกไม้เบสบอลฟาดจนแตกหัก กระจัดกระจาย พ่อบ้าน แม่บ้าน ชายหญิงได้แต่ยืนดู หากคุณของบ้านได้ทำอะไรแล้วไม่มีใครกล้าห้ามปรามนอกจากมาดามของของตระกูลเท่านั้น

“พี่ฌอน...อย่าค่ะ” เด็กหญิงตัวป้อมวิ่งเข้าไปดึงแขน

เด็กหนุ่มสะบัดแขนออกอย่างแรงทำเอานับหนึ่งลงไปนอนกองกับพื้น ซ้ำร้ายบริเวณศีรษะยังฟาดกับขอบโต๊ะจนได้แผลขนาดเล็กมา

“ใครเป็นพี่เธอ! ฉันไม่เคยนับญาติกับลูกติดเมียน้อยว่าเป็นน้อง เพราะเธอกับแม่เข้ามาอยู่ที่นี่ ทุกอย่างมันเลยเลวร้ายไปหมด แม่ฉันเลยต้องตายเพราะแม่ของแก!”

ตะโกนลั่นพร้อมกับยกไม้เบสบอลขึ้นเหนือหัว ราวกับจะฟาดลงลำตัวของอีกฝ่าย แขนป้อมยกขึ้นป้องกันตัวตามสัญชาตญาณ มือชะงักค้างไว้กลางอากาศแล้วปล่อยไม้ร่วงลงพื้นเสียงดัง

“มาดาม... ฮึก ๆ ตายแล้วจริง ๆ เหรอคะ” เด็กหญิงลดมือลงเผยให้เห็นใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

ไหล่เล็กสั่นสะท้านจากแรงสะอื้น เธอจำได้ว่านับตั้งแต่หนีตายเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ มาดามดีกับเธอและแม่มาก เอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง

ดวงตาคู่คมฉาบความเย็นชา มองคนตัวป้อมด้วยความเกลียดชัง เขาไม่ตอบคำถามใดๆ เพราะรู้สึกเจ็บปวดจนไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นหยาดน้ำตาได้

“เกิดอะไรขึ้น!”