ฤดูร้อนในช่วงมัธยมต้นปีสาม เธอเคยพูดว่า "ฌอน สจ๊วต มาเดทกัน คุณจะต้องดูแลฉัน”วัยรุ่นเสื้อขาวหันหัวไปรอบ ๆ และจ้องมองเธอด้วยดวงตาฟีนิกซ์ที่ชัดเจนของเขา โดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเริ่มเดิน เธอวิ่งไล่ตามเขาและคว้ามือของเขาจากด้านหลัง “ คุณใจร้ายมาก มันง่ายมากที่จะดูแลฉัน คุณไม่คิดว่าจะทำมันเลยหรอ?”จนถึงวันนี้ เจน ดันน์ ยังคงจำคำตอบของช่วงวัยรุ่นนั้นได้เขาเคยพูดว่า “ไม่ใช่ว่าฉันดูแลเธอไม่ได้ แต่เป็นเพราะเธอไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับฉัน” เขาหันกลับมาหลังจากพูดแบบนั้น และปล่อยให้เธอจับมือเขาได้ เขาจับมือเธอแล้วเดินออกจากประตูโรงเรียนไปเจน ดันน์ จำได้ว่าตัวเองกำลังมองไปที่นิ้วที่เกี่ยวพันกันในตอนนั้น เธอคิดถึงอะไรอีกแล้ว?โอ้…เธอจำมันได้ตอนนั้นเธอคิดว่า ‘ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ใช่ทำไมคุณไม่ปล่อยมือฉันละ ฌอน สจ๊วต?เธอจับแขนของเขาอย่างใกล้ชิดจากด้านหลัง และโน้มตัวเข้าหาเขา เธอยิ้มอย่างไร้ยางอายขณะที่พูดว่า “ฌอน สจ๊วต ถ้าฉันไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับคุณก็จะไม่มีใครในโลกนี้อีกแล้ว”“เจน ดันน์? เจน ดันน์?” ไฮด์ โซรอส เรียกเธอสองครั้งด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ที่เธอฟุ้งซ่านอีกครั้ง ...
เจน ดันน์ สั่นสะเทือนในใจ ในขณะนี้เธอแทบไม่สามารถจำผู้ชายที่ไร้เดียงสา แต่บางครั้งก็เหยียดหยาม ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอได้เธอคิดว่าเธอจะทำให้เขารำคาญ และทำให้เขาจากไปหลังจากพูดอย่างนั้นแต่ตอนนี้เธอรู้สึกไม่ค่อยดีเธอปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเอง และพูดกับ ไฮด์ โซรอส ว่า “คุณชายโซรอสจูบก่อนหน้านั้นไม่ฟรีนะคะ อย่าลืมจ่ายเงินด้วยค่ะคุณชายโซรอส”‘‘แน่นอน…การพูดแบบนี้จะเพียงพอหรือไม่’ เจน ดันน์ คิดเธอเห็นชายตรงหน้าเธอ ปล่อยมือข้างหนึ่งเพื่อล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เมื่อเขายื่นมือออกไปอีกครั้งเขาก็จับฝ่ามือของเขาไว้ตรงหน้าเธอแล้วพูดว่า "นี่รับไป"เจน ดันน์ รู้สึกประหลาดใจ เธอไม่เคยเจอใครอย่าง ไฮด์ โซรอส มาก่อนเธอนิ่ง ไม่มีคำพูดใด ๆ ขณะที่เธอจ้องมองไปที่กระดาษสีแดงในฝ่ามือของ ไฮด์ โซรอส เจน ดันน์ ไม่รู้ว่าจะต้องทำปฏิกิริยาอย่างไร“... ” เขาให้เงินเธอโดยไม่ลังเลเลยสักนิด...ในตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะสามารถทำให้เขากลัวได้โดยการแสดงด้านที่น่าเกลียดของเธอออกมา และแสดงความคิดเห็นที่น่ารังเกียจเกี่ยวกับตัวเองต่อหน้าเขา“ผมบอกคุณแล้วเจน คุณไม่สามารถหนีไปจากผมได้ ผมจริงจังนะ”ข้างหูของเธอเสียงข
หลังเสียงกรี๊ด มีเสียงดังเสียดหูจากการเบรกรถ คนขับโผล่หัวออกมาและด่าด้วยความโกรธ “จะบ้าเหรอ? ถ้าอยากตายมากนักล่ะก็ แม่น้ำหวงผู่อยู่ข้างหน้านู้น!”“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ…” เจน ดันน์ขอโทษทันทีในขณะที่รู้สึกดีใจในเวลาเดียวกัน โชคดี ที่คนขับเหยียบเบรกทันเวลา จึงได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยไฮด์ โซรอสจ้องมองคนขับด้วยดวงตาที่เย็นชา “คุณกำลังตั้งใจฟังอยู่หรือเปล่า? คุณเป็นคนที่ทำร้ายเธอและตอนนี้คุณกำลังแก้ตัวให้เธอหรอ?”คนขับเริ่มหวาดหวั่นมากขึ้นหลังจากมองไปที่ใบหน้าน่ากลัวของไฮด์ โซรอส เขาสาปแช่งภายใต้ลมหายใจของเขาและพูดว่า“ถ้าคู่รักวัยรุ่นอยากทะเลาะกันก็กลับไปทะเลาะกันที่บ้านนู้น อย่ามาทำกันบนถนน คุณจะต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ” ในขณะที่พูดอย่างนั้นเขาก็ขับรถออกไปแม้ว่าไฮด์ โซรอส จะก้าวร้าว แต่เขาก็รู้ว่าคนขับไม่ควรถูกตำหนิ เขาเหลือบมองเจน ดันน์อีกครั้ง การล้มนั้นไม่ได้รุนแรงมากนัก แต่มีการขูดและรอยขีดข่วนบนผิวหนังอย่างแน่นอนเขาพุ่งเข้าหาเจน ดันน์ทันที “อย่าขยับ เจน ดันน์ ฉันจะไปส่งเธอที่โรงพยาบาล”“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!”เจน ดันน์ล้มลงกับพื้น การแสดงออกของเธอเปลี่ยนไปอย่างเงียบ ๆบนพื้นโคลนท่ามกล
เจน ดันน์ไม่เคยเจอใครเหมือนไฮด์ โซรอส!“เฮ้ ทำไมคุณฝันกลางวัน? ตื่นได้แล้ว"ใต้ต้นไทร ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวยังคงยืนอยู่ที่นั่นเหมือนเมื่อวาน แต่วันนี้มีแค่จักรยานกับเขา“ ... ”“หยุดฝันกลางวันได้แล้ว เร็วเข้า ตื่นได้แล้ว”“... ทำไมคุณถึงมาที่นี่อีก?”รอยยิ้มพราวปรากฏบนใบหน้าของไฮด์ โซรอส“ทำไมฉันถึงมาไม่ได้?”ไม่ใช่ว่าเขาจะมาไม่ได้ แต่เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะยังคงปรากฏตัวต่อหน้าเธอหลังจากสิ่งที่ทำลงไปเมื่อวานนี้ไฮด์ โซรอสเป็นผู้ชายตัวสูง เขาวางขาข้างหนึ่งอยู่บนพื้นเพื่อรองรับขณะที่อีกขาเหยียบบันไดจักรยาน เขาเหยียดแขนยาวออก และในเวลาไม่นาน เขาก็ดึงผู้หญิงคนนั้นไปข้างๆเขา แล้วดันเธอลงบนที่นั่งผู้โดยสารเจน ดันน์พยายามลุกขึ้นยืน“อย่าขยับ ฉันจะไม่รับผิดชอบหากเธอล้ม” ขณะที่เขาพูดคำเหล่านั้นเขาเหยียบคันเร่งและจักรยานก็ออกตัวไปข้างหน้าในขณะที่แบกเจน ดันน์ไว้ข้างหลังตอนแรกเจน ดันน์กำลังจะลุกขึ้นยืน เธอไม่ทันตั้งตัวจักรยานก็เริ่มเคลื่อนที่ ภายใต้แรงเฉื่อยทำให้เธอกลับเข้าสู่ที่นั่งผู้โดยสารอีกครั้ง เธอยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัวเพื่อจับเอวที่แข็งแรงและผอมบางของ ไฮด์ โซรอสเธอรู้สึกสับสน เกิด
เจน ดันน์คิดว่าเรื่องนี้คงจะจบลงหลังจากรับประทานอาหารกลางวันแล้วเห็นได้ชัด ว่ามีคนคิดอย่างอื่นมีร่องรอยของการทำอะไรไม่ถูกในดวงตาของเจน ดันน์ "คุณโซรอสคุณกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นไปแล้ว” ‘แล้วคุณก็กินไปสามชามแล้วด้วย!’“อืม - อืม ก๋วยเตี๋ยวเนื้อก็รสชาติดี”“ ... ”“คุณหยุดตามฉันได้ไหม คุณโซรอส?” ทำไมคนนี้ถึงเป็นเหมือนขนมเหนียวหนืดอย่างนี้นะ?“ฉันบอกคุณแล้วคุณโซรอส หากคุณร่ำรวยก็นำเงินไปที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง คุณสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการกับฉันในตอนนั้น”มุมริมฝีปากของไฮด์ โซรอสโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเหยียดหยาม เขาพูดด้วยเสียง "โอ้" "ฉันจะทำอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการหรอ?"มีคนเริ่มเจ้าเล่ห์"ใช่ คุณร่ำรวยดังนั้นนำเงินของคุณไปที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ คุณคือลูกค้าของฉันและลูกค้าคือพระเจ้า”“โอ้…” เขาตอบอย่างยืดยาว “โอ้” มีความหมายสำคัญที่ลึกซึ้ง อย่างไรก็ตาม เจน ดันน์ไม่สามารถรับรู้ได้ในขณะนี้ “ คุณพูดเอง เจอกันคืนนี้"ต้องบอกว่า เขาหันหลังกลับและผลักจักรยานของเขาออกไปเจน ดันน์สูญเสียอย่างสิ้นเชิง เธอพบว่ามันยากที่จะอ่านใจของไฮด์ โซรอสอย่างไรก็ตามในที่สุดเธอก็ถอ
พวกเขาออกจากอีสต์ เอ็มเพอเรอร์และรับประทานอาหารมื้อเย็นกันที่ตลาดกลางคืนเธออนุญาตให้ ไฮด์ โซรอสจับมือเธอขณะที่พวกเขาเดินผ่านฝูงชนแน่นอน ว่ามันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คนหน้าตาแปลก ๆ พุ่งเข้ามาในทางของพวกเขา“คราวนี้เราจะไปไหนอีก?” นี่ไม่ใช่ทางกลับไปยังอีสต์ เอ็มเพอเรอร์ไฮด์ โซรอสขับรถมาสเซอร์ราติของเขาและใช้เส้นทางอื่น“เธอจะรู้เมื่อเราไปถึงที่นั่น”“เราตกลงกันแค่ทานอาหารเย็น ไม่ใช่หรือ?”“แน่นอนว่าเราต้องเดินเล่นหลังจากทานอาหารมื้อเย็น”‘…ใครก็ตามที่เชื่อคำพูดเหล่านี้ก็ไร้เดียงสาจริงๆ’ ไฮด์ โซรอสคิดอย่างนั้นในใจขณะที่รถขับไปบนทางหลวงยกระดับ เจน ดันน์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “เราจะไปที่ไหนกันแน่”“ไปขับรถ”“ ... ”เจน ดันน์เห็นว่า ไฮด์ โซรอสไม่ยอมบอกเธอ เธอจะไม่ได้รับคำตอบแม้ว่าเธอจะถามต่อก็ตามดังนั้นเธอจึงหันศีรษะและมองไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง"เรามาถึงแล้ว"เมื่อรถหยุดลงเจน ดันน์ก็เบิกตากว้าง…“ สวนสนุก หรอ?”"ใช่ ฉันอยากเล่น และเธอจะไปกับฉัน”ไฮด์ โซรอสวางมือบนเอวของเขาและอวดดีอย่างไร้ยางอาย “สำหรับนายหนุ่มที่ร่ำรวยและหล่อเหลาอย่างฉันซึ่งเป็นคนที่มีการศึกษ
เบนท์ลีย์สีดำอยู่ออกไปไม่ไกล ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ภายใต้ต้นไม้ที่ร่มรื่น มันไม่ได้เป็นที่สังเกตที่เบาะหลังอโลร่ากล่าวด้วยความเคารพว่า “ขอบคุณที่ให้ฉันนั่งรถกลับบ้านด้วยนะคะคุณสจ๊วต ฉันไปก่อนนะคะคุณสจ๊วต” ต้องบอกว่าเธอเอื้อมมือไปคว้าที่จับประตูอโลร่าออกแรงดึงมือจับประตู เธอกำลังจะผลักประตูให้เปิดออก มีมือยื่นออกมาจากมุมหนึ่งกดไปที่หลังมือของเธอแน่น อโลร่าตกใจและหันกลับไปดูข้างๆเธอตอนนี้ ใบหน้าที่ดูลึกลับและมีเสน่ห์ของฌอน สจ๊วตถูกปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น ดวงตาของเขาดูไร้ความปรานีและน่ากลัวขณะที่พวกมันจ้องมอง ... ที่นอกหน้าต่างหรอ?อโลร่ามองตามสายตาของเขาไปโดยไม่รู้ตัว ดวงตาคู่สวยของอโลร่าเบิกกว้างทันทีกับสิ่งที่เธอเห็น…เจน? นายหนุ่มแห่งตระกูลโซรอส?ทันทีที่เจน ดันน์เดินออกไปหลังจากเธอเลิกงาน เธอจะเห็นไฮด์ โซรอสขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น เจน ดันน์ชินแล้ว ทุกคืนเมื่อเธอเลิกงานและออกจากอีสต์ เอ็มเพอเรอร์เธอจะเห็นใบหน้าที่มีเสน่ห์ของคนนี้และรอยยิ้มร้าย ๆ ของเขาบางครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองงงงวย…เธอไม่รู้ว่านายน้อยคนนี้จะอยู่เคียงข้างเธอไปอีกนานแค่ไหน"สับ สับ ทำไมคุณช้าจัง” ไฮด์ โซรอสยืนพิ
ไฮด์ โซรอส หัวเราะเบา ๆ และถามว่า "ของนายหรอ? คุณชายสจ๊วต นายกำลังหมายถึงอะไร?”“ฉันแน่ใจว่านายคงรู้ดีอยู่แล้ว ทำไมถึงถามมันออกมา?“ถ้าคุณชายสจ๊วตหมายถึงเจน ...” รอยยิ้มบนริมฝีปากของ ไฮด์ โซรอส ค่อย ๆ จางลง “เธอเป็นคนมีชีวิตจิตใจ เธอไม่ใช่สิ่งของที่เป็นของใคร”ไม่มีร่องรอยของอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าที่ดูดีของ ฌอน สจ๊วต เขาจ้องมองอีกฝ่ายและพูดว่า “ฉันเคยเตือนนายมาก่อนแล้ว แม้ว่าฉันจะไม่ต้องการสิ่งของของฉัน แต่คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะหยิบมันขึ้นมา”ใบหน้าของ ไฮด์ โซรอส ดูเคร่งขึมขึ้น “เจน ดันน์ เป็นคนที่มีชีวิตจิตใจ เธอมีวิธีคิดของตัวเอง และมีสิทธิ์เลือกเส้นทางชีวิตของตัวเอง ฌอน สจ๊วต นายไม่คิดว่าตัวเองก้าวก่ายมากเกินไปหรือ?“ใช่ บางทีคุณชายสจ๊วต และเจนอาจมีอดีตต่าง ๆ ร่วมกันที่ไม่มีใครรู้เรื่องราวเหล่านั้น แต่นั่นมันคืออดีต ฌอน สจ๊วต ก็เพราะว่านายเคยพูดเอง ว่าเธอไม่ใช่คนที่นายต้องการ แล้วทำไมนายถึงไม่ปล่อยเธอไปละ?”เมื่อได้ยินคำพูดของเขา มีความเย็นชาวูบวาบในดวงตาที่ลึกซึ้งของ ฌอน สจ๊วต…เธอพูดอะไรกับไฮด์ โซรอส นะ?“แม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคุณสองคนในอดีต แต่ฉันก็มั่นใจว่ามันก็ไม่ใช