ม่อนไหมขับรถเก๋งสีขาวคู่ใจมานั่งที่สวนสาธารณะที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบ้านของตัวเองมากนัก หญิงสาวมานั่งอยู่ที่ริมบึงน้ำใหญ่ในเวลาใกล้เย็น เธอนั่งมองภาพธรรมชาติตรงหน้าด้วยแววตาที่เหม่อลอย หวนคิดถึงวันวานก่อนหน้าในตอนที่ยังไม่คิดรักผู้ชายคนไหน เธอเห็นภาพตัวเองชัดว่าวันวานนั้นตัวเองสดใสแค่ไหนแต่จดจำความรู้สึกนั้นไม่ได้แล้ว
นี่สินะเค้าถึงบอกว่าการมีรักมันมาพร้อมกับความเป็นทุกข์ หากย้อนเวลากลับไปได้เธอก็จะขอไม่รักใครเลยคงดีเสียกว่า ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องใช้เวลามากแค่ไหนถึงจะลืมผู้ชายที่เป็นรักแรกไปได้
ม่อนไหมหยิบมือถือราคาแพงขึ้นมาเปิดดูรูปภาพที่เธอเคยถ่ายรูปคู่กับผู้ชายที่เธอรัก ฝรั่งตาน้ำข้าวผมสีน้ำตาลที่เธอเคยตื่นมาเจอเขาทุกวันร่วมเดือน เธอนั่งมองภาพของคนรักที่กำลังกอดเธออยู่ด่านหลังไม่กี่วินาทีน้ำตาก็เริ่มเอ่อคลอจนต้องวางมือถือลงหน้าตักและเงยหน้ามองฟ้า
“ทำไมคุณต้องทำให้ม่อนผิดหวังคะ...ทำไม” เธอตัดพ้อกับท้องฟ้าเสียงสั่นเครือ ชีวิตของเธอไม่เหลือพ่อและแม่แท้ๆ เมื่อมามีคนรักก็ต้องสูญเสียไปอีก
พอสงบอารมณ์ได้สาวเจ้าก็เริ่มนั่งไล่ลบรูปความหวานของเธอและคนรักที่มีร่วมพันกว่ารูปจนเกลี้ยง เพราะเชื่อ
