หลังจากจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมง ม่อนไหมก็มานั่งอยู่กับลอเลนโซที่โต๊ะรับประทานอาหาร สาวเจ้าเห็นอาหารวางเรียงรายตรงหน้าได้เธอก็รีบตักเข้าปากไม่ขาดคำ ไร้สิ้นเสียงที่จะเอ่ยสนทนาอะไรทั้งนั้นเพราะหิวจนไส้กิ่วหมดแล้ว
“ถามจริงๆ จะพาฉันกลับตอนไหน ฉันอยากกลับบ้าน ก่อนหน้านี้ฉันก็อุตส่าห์ไม่ยุ่งกับคุณแล้วเราต่างคนต่างอยู่ไม่ได้เหรอ” หญิงสาวยกแก้วน้ำเย็นขึ้นดื่มอึกใหญ่หลังจากข้าวในจานหมดเกลี้ยง หลังจากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมาถามลอเลนโซตรงไปตรงมาอีกครั้ง
“ไม่ยุ่งกับผมเพราะมีผู้ชายคนอื่นรออยู่งั้นสิ” พูดด้วยน้ำเสียงขุ่น ก่อนจะวางช้อนวางส้อมและยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดเพราะเริ่มกลืนอะไรไม่ลง
“อืม...ใช่ เค้าดีมากด้วย ไม่เคยทำให้ฉันเสียใจแล้วตอนนี้ฉันก็รักเค้ามากๆ” หญิงสาวเริ่มจะรู้แล้วว่าคุยกับอีกฝ่ายด้วยเหตุผลคงจะไม่เป็นผล หากเขาประชดกลับมาเธอก็พร้อมประชันกลับ
“ม่อน” ลอเลนโซเริ่มมีน้ำเสียงและท่าทีที่แข็งกร้าวขึ้น ไม่พอใจกับคำพูดที่ม่อนไหมพูดถึงผู้ชายคนอื่นพอสมควร
“ตอนแรกฉันก็อยากรู้นะว่าคุณหายไปทำไม อยากรู้ว่าคุณรักฉันบ้างหรือเปล่าถึงได้ทิ้งไปไม่เหลือเยื่อใย แถมยังมีว่าที่คู่หมั้นสาว
